Περί απεργιών και άλλων δαιμονίων!

Περί απεργιών και άλλων δαιμονίων!

Του Τάσου Παππά

Υπάρχουν απεργίες εργαζομένων που δεν έχουν κριθεί παράνομες και καταχρηστικές από τα ελληνικά δικαστήρια; Υπάρχουν, αλλά είναι λίγες. Οσο όμως κι αν ψάξετε, δεν πρόκειται να βρείτε απεργίες που να μην έχουν χαρακτηριστεί, τα χρόνια του Μνημονίου, από τις κυβερνήσεις και τα μεγάλα δίκτυα ενημέρωσης συντεχνιακές, άδικες, άκαιρες, βλαπτικές για το δημόσιο συμφέρον, καταστροφικές για την κοινωνία.

Απεργούν οι ναυτεργάτες; Απαράδεκτο. Θα μείνουν τα νησιά χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση.
Απεργούν οι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης; Σαμποτάζ. Θα υπονομευθεί ο θεσμός των πανελλαδικών εξετάσεων.

 Απεργούν οι εργαζόμενοι στο μετρό; Αίσχος. Θα χτυπηθεί ο εμπορικός κόσμος της πρωτεύουσας και θα ταλαιπωρηθούν οι επιβάτες.

 Απεργούν οι υπάλληλοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση; Ελεος. Θα γεμίσουν οι πόλεις σκουπίδια.

Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, μας λένε οι στυλοβάτες του συστήματος, αλλά δεν μας λένε πότε πρέπει να το ασκούν οι εργαζόμενοι, ώστε να μη δημιουργούνται προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών. Και επειδή οι απεργοί δεν έχουν συναίσθηση των συνεπειών που προκαλούν οι κινητοποιήσεις τους στο κοινωνικό σώμα, γιατί καθοδηγούνται από φαύλες και εξωνημένες ηγεσίες που βάζουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους πάνω από το γενικό καλό, έρχεται η κυβέρνηση να αποκαταστήσει την τάξη και να προστατεύσει την ομαλότητα επιστρατεύοντάς τους. Αποθεώστε την.

Η απεργία δεν είναι (δεν πρέπει να είναι) μια τυπική πράξη αντίδρασης που γίνεται για την τιμή των όπλων. Είναι μια αναγκαστική και, εν πολλοίς, αμυντική επιλογή σύγκρουσης. Ενα συνδικάτο φτάνει εκεί αφού έχει εξαντλήσει όλα τα άλλα διαθέσιμα μέσα. Για να έχει πιθανότητες νίκης απέναντι σ’ έναν πανίσχυρο και αδιάλλακτο αντίπαλο ή, στη χειρότερη περίπτωση, για να καταφέρει να πετύχει έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό, οφείλει να έχει εξασφαλίσει τη συμφωνία του κλάδου και την υποστήριξη ή, τουλάχιστον, την ανοχή ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας. Διαφορετικά, εύκολα θα προβοκαριστεί και γρήγορα θα εκφυλιστεί.

Στην περίπτωση της «μικρής ΔΕΗ» το συνδικάτο έχει με το μέρος του τούς εργαζομένους (οι αποφάσεις ελήφθησαν με τεράστια συμμετοχή και μεγάλες πλειοψηφίες) και επιπλέον στηρίζεται από τις τοπικές κοινωνίες που υποψιάζονται βασίμως ότι θα θιγούν από την ιδιωτικοποίηση. Οι συγκεντρώσεις στην Εδεσσα και στη Μεγαλόπολη, όπου ενεπλάκησαν εκτός από τους κατοίκους, οι δημοτικές αρχές, τα Επιμελητήρια και οι υπόλοιποι φορείς, είναι η απόδειξη.

ΥΓ.: Για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχει μια απεργία που δεν ανησυχεί την κυβέρνηση και αντιμετωπίζεται με παγερή αδιαφορία από τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης. Είναι η απεργία πείνας των κρατουμένων στις φυλακές. Σιγά μην ασχοληθούν οι γραβατωμένοι μεταρρυθμιστές με τους εγκλείστους που, άκουσον άκουσον, έχουν και αιτήματα.