Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Αυτοί … και η αριστερά …

Αυτοί … και η αριστερά  …
Αυτοί …
Αυτοί οι άνθρωποι που κυβερνούν την  χώρα θεωρούν ότι σε αυτήν οι αριστεροί δεν έχουν χώρο και θέση. Γι’ αυτούς, υπάρχουν οι Έλληνες και οι αριστεροί. Και η «πολιτική σταθερότητα» που οραματίζονται, πρεσβεύουν και επιδιώκουν, είναι προφανές ότι θέλει την Αριστερά παραδομένη και εξόριστη.
Με μία τέτοια κυβέρνηση κι έναν τέτοιο πρωθυπουργό δεν υπάρχουν περιθώρια συνομιλίας και «βομβαρδισμού νομιμότητας». Δε μπορείς να τους πείσεις ούτε με υπνοπαιδεία ότι αυτό δεν είναι Δημοκρατία, αλλά ξενοδουλεία, γερμανολαγνεία και φασισμός.
Αυτοί οι άνθρωποι αναβλύζουν από κάθε κύτταρό τους μίσος για τους αριστερούς – αλλά και για όσους δεν συμφωνούν απόλυτα με την κυβερνητική πρακτική. Δεν είναι δυνατόν να τους χτυπάς στο συναίσθημα και να επικαλείσαι τον οίκτο τους για τα θύματα της πολιτικής τους ζητώντας να αλλάξουν πολιτική, διότι αυτό ακριβώς θεωρούν πολιτική επιτυχία τους. Την εξόντωση. Τον πλήρη έλεγχο μέσω του εξευτελισμού και της εξαθλίωσης.
Ίσως – λέω ίσως – το τεράστιο δέντρο της «Χρυσής Αυγής» να τοποθετήθηκε στο σημείο που βρίσκεται για να μας αποσπάσει την προσοχή από το πυκνό δάσος του φασισμού που κυβερνά υπό το μανδύα της δημοκρατικότητας. Ένας φασισμός που δε βρίσκεται μόνο «εκεί ψηλά». Έχει τις ρίζες του στο φασισμό της καθημερινότητας και στους φασίστες της διπλανής πόρτας που μας «ανέχονται», αλλά πιστεύουν ακράδαντα ότι «θα έρθει η ώρα μας».
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, το «έκαστος εφ’ ω ετάχθη» έχει αυξημένη σπουδαιότητα. Οι «μάχες της Βουλής», ο «πολιτικός πολιτισμός» και η λεκτική «διασταύρωση των ξιφών» είναι βούτυρο στο ψωμί των μισάνθρωπων και τα γράμματα που θα χαραχθούν πάνω στην ταφόπλακα κάθε αντίδρασης.
Το Σαμαρικό λεφούσι με τα Βενιζέλεια και Λοβέρδεια δεκανίκια του πραγματοποιεί την τελική του επίθεση, στην κοινωνία , στην χώρα , στην Δημοκρατία, στην Εθνική μας Ανεξαρτησία και την Λαϊκή Κυριαρχία.
Αυτό που μένει να μάθουμε είναι αν τα αριστερά αντανακλαστικά ζουν μέσα στη σημερινή Αριστερά. Σε διαφορετική περίπτωση και όσο η «μάχη» περιορίζεται σε παρακλήσεις για εκλογές, ευχές για να μη βρεθούν 180 «ναι» στην εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας και ελπίδες ότι τα έξυπνα συνθήματα θα πιάσουν τόπο, τότε αιωνία της η μνήμη, αιωνία μας η μνήμη, αιωνία η δόξα του Κυρίου δεηθώμεν!
και η αριστερά  …
Για να απαντηθεί το ερώτημα «ζει η Αριστερά;», πρώτα θα έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα «Ποια αριστερά;»…
Η  Αριστερά παρουσιάζεται πολυδιασπασμένη και ανίκανη να εμπνεύσει ένα κοινωνικό κίνημα για ουσιαστικές αλλαγές, ένα μέρος της συναίνεσε στην ακροδεξιά κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου, ενώ το κομμουνιστικό μέρος της, αρνούμενο την πραγματικότητα, αυτοϊκανοποιείται στο περιθώριο με μαρξιστικές ιδεολογίες και σταλινικές ορθοδοξίες και το τρίτο μέρος της, αιφνιδίως διογκωθέν λόγω της χρεοκοπίας και της αποτυχίας του δικομματισμού, αναλώνεται σε λαϊκίστικα συνθήματα, κρατικίστικες ιδεολογίες, εκλογικίστικες αλχημείες, προσωπικές φιλοδοξίες, αρχηγισμούς, παραγοντισμούς και σοσιαλιστικές στρατηγικές, παραμένοντας εξαρτημένο από την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα πασοκική νομενκλατούρα.
Η κυβέρνηση παραπαίει, έστω και αν καταφέρνει με εκβιασμούς και παραμύθια να εξασφαλίζει την κοινοβουλευτική επιβίωσή της. Η Ν.Δ. μαζί με το ΠΑΣΟΚ -που κυριολεκτικά άγεται και φέρεται από τον πρόεδρό του μέσα στα στενά όρια που καθορίζει ο πρωθυπουργός- δεν εμπνέουν πια καμιά εμπιστοσύνη ούτε καν στο μέχρι χθες πιστό ακροατήριό τους. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ, μάλλον δεν έχει πλέον ακροατήριο και γι” αυτό επιδιώκει να συγκαλύψει τη γύμνια του με το φύλλωμα της Ελιάς ή στις κουφάλες της Δημοκρατικής Παράταξης .
 Η κοινωνία αγωνιά και ταυτόχρονα παρακολουθεί από κάποια απόσταση τις διεργασίες που γίνονται στο επίπεδο των πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα στον ευρύτατο χώρο που εκτείνεται από την Κεντροαριστερά μέχρι την άκρα Αριστερά.
 Ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών αυτής της χώρας έδειξαν τα τελευταία χρόνια ότι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να παρουσιάσει την αξιόπιστη εναλλακτική λύση που θα βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα και την πλήρη καταστροφή. Η θετική αποδοχή συνοδεύεται από σημαντικά ποσοστά που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Δεν σημειώνεται όμως η σαρωτική υποστήριξη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τους πολίτες, η μαζική προσχώρηση στις θέσεις και τις προτάσεις του, η διαμόρφωση μιας κοινωνικής πλειοψηφίας που να αναγνωρίζει τον εαυτό της στις διακηρύξεις του.
 Ο κόσμος θέλει μια σύγχρονη Αριστερά, είτε δημοκρατική λέγεται, είτε ανανεωτική, είτε ριζοσπαστική, που να έχει διαμορφώσει μια συγκροτημένη πρόταση, η οποία να εμπνέει και να κινητοποιεί. Μια τέτοια σύγχρονη Αριστερά δεν μπορεί παρά να οικοδομείται πάνω σε ένα ελκυστικό όραμα, που «εξειδικεύεται» σε συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο και αντίστοιχο πρόγραμμα και κυρίως στηρίζεται σε ουσιαστικές συμμαχίες με άλλες δυνάμεις. Αυτοί είναι οι απαραίτητοι όροι για να μπορέσει σήμερα η Αριστερά να αντιμετωπίσει την ολομέτωπη επίθεση που δέχεται – και η οποία θα αυξάνει περισσότερο αν πλησιάζει στην εξουσία.
 Το όραμα της Αριστεράς, όσο και αν έχει συκοφαντηθεί από τη Δεξιά και τους ποικίλους συμμάχους της, παραμένει ζωντανό όταν ανανεώνεται συνεχώς και ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πολιτών.
Το πολιτικό πρόγραμμα πρέπει να απαντά πειστικά σε όλα τα μεγάλα ζητήματα για τα οποία αγωνιά το μέγιστο τμήμα της κοινωνίας.
 Και κυρίως να υπογραμμίσω ότι, η Αριστερά κερδίζει πάντοτε όταν δεν απομονώνεται και κυρίως όταν δεν υιοθετεί τη δογματική προσέγγιση της μοναδικής πολιτικής δύναμης που κατέχει την αλήθεια!
Όσο δε για την κατάσταση των πολιτικών σχηματισμών και ιδιαίτερα  της Αριστεράς (που είναι άραγε; )στην Ηλεία τα πούμε σε άλλο σημείωμα …

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου