Το βρώμικο πολιτικό «παιχνίδι» που παίζεται σε βάρος της χώρας μας πρέπει να αποκαλυφθεί, ώστε ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του και να πέσουν επιτέλους οι μάσκες.

Το βρώμικο πολιτικό «παιχνίδι» που παίζεται σε βάρος της χώρας μας πρέπει να αποκαλυφθεί, ώστε ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του και να πέσουν επιτέλους οι μάσκες.

Πίσω από τον ομιχλώδη όρο της «διαπραγμάτευσης» η γερμανική ελίτ και οι θεσμικοί και πολιτικοί εντολοδόχοι της προωθούν δύο παράλληλες στρατηγικές: Κατά πρώτον, τη συνέχιση της πολιτικής της λιτότητας και της εσωτερικής ύφεσης και κατά δεύτερον (ή μάλλον ως προϋπόθεση του πρώτου), την αποδυνάμωση, απαξίωση και -ει δυνατόν- την πτώση της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο οικονομικός εκβιασμός, που διατυπώνεται με τις απειλές και τους εκφοβισμούς για «πάγωμα» της ρευστότητας, για «ατύχημα» ή ακόμα και για έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη (μέχρι και για ανοιχτή χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης μας απείλησαν), δεν αποτελεί παρά την οικονομική πτυχή του ανοιχτού πολιτικού εκβιασμού που ασκείται από την ολιγαρχία που εξουσιάζει την Ευρώπη.

Ποια είναι η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης; Ενώ κατά την πρώτη περίοδο μετά τις εκλογές υπήρξε έντονη πολιτικοποίηση του «ελληνικού δράματος», με έκδηλες μάλιστα παρεμβάσεις όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε ευρύτερο διεθνές επίπεδο, τις τελευταίες εβδομάδες η όλη πολιτική αντιπαράθεση έχει περισταλεί, έχει «συρρικνωθεί» σε μια διαδικασία λογιστικής διαπραγμάτευσης, που όχι μόνο δεν φτάνει σ' ένα τέλος, αλλά, αντίθετα, επιτρέπει στους θεσμικούς «αχυρανθρώπους» της γερμανικής ελίτ να παρατείνουν τον εκβιασμό, φθείροντας με την προπαγάνδα τους την ελληνική κυβέρνηση σε καθημερινή βάση.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει τηρήσει τις υποχρεώσεις της. Παρουσίασε ένα πρόγραμμα πραγματικών μεταρρυθμίσεων, κοστολογημένων επακριβώς, που ανταποκρίνονται στο πνεύμα και στο γράμμα των αποφάσεων της 20ής Φεβρουαρίου. Όμως οι δήθεν ανεξάρτητοι «θεσμοί» όχι μόνο συνεχίζουν να διαπραγματεύονται με βάση το email Χαρδούβελη, αλλά απαξιώνουν καθημερινά τόσο τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης όσο και τους εκπροσώπους της.

Όταν, όμως, έχεις να κάνεις με «ενεργούμενα» της τραπεζικής ολιγαρχίας και της γερμανικής ελίτ, τότε κάθε τήρηση της δεοντολογίας και του απορρήτου των διαπραγματεύσεων γίνεται όπλο στα χέρια των αντιπάλων σου. Θα περιμέναμε μια στοιχειώδη εντιμότητα από τους θεσμικούς διαπραγματευτές μας; Αντί για «διαρροές», φήμες και «απρόσωπα» ρεπορτάζ, που απαξιώνουν με αφορισμούς τις ελληνικές προτάσεις, να εμφανιστούν επίσημα οι επικεφαλής, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των «θεσμών» και να μας αναφέρουν δεσμευτικά και συγκεκριμένα με ποια μέτρα διαφωνούν και κυρίως τι προτείνουν οι ίδιοι. Ας μας πει επισήμως, και γραπτώς, η κ. Λαγκάρντ τι «εννοεί» με το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις. Ας μας πουν, επίσης, οι εντολοδόχοι της Άνγκ. Μέρκελ και του Β. Σόιμπλε, οι κ. Γ. Ντάισελμπλουμ και Μ. Ντράγκι, τι ακριβώς προτείνουν στη διαπραγμάτευση. Εάν θέλουν νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, πλήρη απελευθέρωση απολύσεων, αυξήσεις στον ΦΠΑ, τότε να το προτείνουν δημόσια και να δεσμευθούν.

Αποκάλυψη τώρα

Συμπέρασμα: Για να πολιτικοποιηθεί και πάλι η διαπραγμάτευση, για να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, πρέπει να παρουσιαστεί το περιεχόμενό της δημόσια ώστε να κατανοήσουμε κι εμείς ως λαός και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αλλά και όσοι πολιτικοί και θεσμικοί παράγοντες υπέγραψαν την απόφαση της 20ής Φεβρουαρίου ποιο είναι το σημερινό διακύβευμα των διαπραγματεύσεων.

Μέσα από τη σημερινή διαδικασία είναι εύκολο στους «θεσμούς» και στη γερμανική ελίτ να ενεργοποιούν τους εγχώριους μηχανισμούς αποσταθεροποίησης της ελληνικής κυβέρνησης, δηλαδή την 5η φάλαγγα που δρα στο εσωτερικό της χώρας. Τόσο τα κομματικά, μνημονιακά φερέφωνα του Β. Σόιμπλε -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι- όσο και τα συστημικά ΜΜΕ με τους «εντεταλμένους» προπαγανδιστές τους επωφελούνται από τον «ομιχλώδη» χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης, με αποτέλεσμα να εξαπολύουν καθημερινά την πολεμική τους κατά της κυβέρνησης, ζητώντας της μάλιστα να υπογράψει, όπως όπως, προκειμένου να αποφύγουμε δήθεν τη χρεοκοπία.

Ξεγύμνωμα των μνημονιακών φερέφωνων

Θα τολμούσε, άραγε, ο Αντ. Σαμαράς να προτρέψει να παραδοθεί η χώρα σ' ένα νέο Μνημόνιο; Θα τολμούσαν, άραγε, οι μνημονιακοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί να υπονομεύουν επί 24ώρου βάσεως τις θέσεις και τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, εάν γινόταν επίσημα γνωστό ότι, π.χ., ο κ. Ντάισελμπλουμ προτείνει αύξηση του ΦΠΑ και μείωση των συντάξεων και των μισθών ή ότι, επισήμως, ο κ. Ντράγκι εμμένει στον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας; Τι θα έλεγε τότε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα κόμματα του Μνημονίου και οι «αναλυτές» των συστημικών ΜΜΕ; Δεν υπάρχει ισχυρότερο όπλο για την ελληνική κυβέρνηση από την αλήθεια, από την πλήρη αποκάλυψη των θέσεων και των προθέσεων της γερμανικής ολιγαρχίας και των εντολοδόχων της. Η διαπραγμάτευση δεν είναι «παζάρι» λογιστικών υπολογισμών, αλλά καθαρή πολιτική σύγκρουση. Αυτό είναι το «έδαφος» που μπορεί να ενεργοποιήσει το εσωτερικό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, να αποδυναμώσει και να ευτελίσει τους πολιτικούς και επικοινωνιακούς, μνημονιακούς, προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Η κοινωνία ενεργοποιείται όταν υπάρχουν σαφείς πολιτικές επιλογές και στόχοι, όταν η σύγκρουση απογυμνώνεται από αοριστίες, προφάσεις, γενικόλογους αφορισμούς.

Πολλά ακούγονται για δημοψηφίσματα ή ακόμα και για προκήρυξη εκλογών… Δεν χρειάζεται τίποτα απ' όλα αυτά. Η πολιτική απόφαση του ελληνικού λαού αποτυπώθηκε ιστορικά στο αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου και η συμπαράστασή του στην ελληνική κυβέρνηση είναι δεδομένη, ανεξαρτήτως μάλιστα κομματικών προτιμήσεων.

Γι' αυτό και ο λαός αυτός είναι έτοιμος να αγωνιστεί, να προασπίσει τα συμφέροντά του, την πατρίδα του σε κάθε περίπτωση και με κάθε τρόπο, ακόμα και με παλλαϊκά συλλαλητήρια σε κάθε γωνιά της χώρας.

Όμως, το βρώμικο πολιτικό «παιχνίδι» που παίζεται σε βάρος της χώρας μας πρέπει να αποκαλυφθεί σε κάθε του λεπτομέρεια, ώστε ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του και να πέσουν επιτέλους οι μάσκες της στυγνής ολιγαρχίας που εξουσιάζει σήμερα την Ευρώπη.