Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Εμείς επιμένουμε στις κόκκινες γραμμές και οι Γερμανοί τις θεωρούν ως ράγες τρένου με προορισμό μια υποτελή συμφωνία με αυτούς.

Εμείς επιμένουμε στις κόκκινες γραμμές και οι Γερμανοί τις θεωρούν ως ράγες τρένου με προορισμό μια υποτελή συμφωνία με αυτούς.

Η επίκληση του ρεαλισμού από τους απανταχού και κάθε προέλευσης μνημονικούς  ή κρυφομνημονιακούς  με το ίδιο μότο  «Το κοινό συμφέρον απαιτεί συμφωνία. Η ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης επείγει. Ζητείται αμοιβαίος ρεαλισμός».
Πώς να βρεθεί ο αμοιβαίος ρεαλισμός, άνθρωπέ μου, από τη στιγμή που δεν υπάρχει κοινή αντίληψη της πραγματικότητας;
Οι Γερμανοί επιμένουν ότι μπορούμε να πληρώσουμε ολόκληρο το χρέος κι εμείς λέμε ότι αυτό δε μπορεί να συμβεί.
Εμείς επιμένουμε στις κόκκινες γραμμές και οι Γερμανοί τις θεωρούν  ως ράγες τρένου με προορισμό μια υποτελή συμφωνία με αυτούς.
Αυτές οι πραγματικότητες πώς μπορούν να συμβιβαστούν;
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε.
Δεν είναι εφικτή μια «αμοιβαία επωφελής λύση» και ένας δίκαιος συμβιβασμός.
Ή θα δεχτούμε τους όρους των δανειστών ή όχι. Αν τους δεχτούμε, όσο λίγο κι αν τους δεχτούμε, συμβιβαζόμαστε εμείς και τελείωσε το θέμα.
Συνεχίζεται η ίδια κατάσταση που μέχρι χτες ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε ότι η κοινωνία δεν την αντέχει ούτε μία μέρα παραπάνω. Συνεχίζεται η ίδια κατάσταση που ο ΣΥΡΙΖΑ την όριζε ως ανθρωπιστική κρίση.
Εκτός κι αν εννοούν ως αποδοχή συμβιβασμού και αποδοχή ρεαλισμού ότι επειδή οι Γερμανοί έχουν τα λεφτά, εμείς πρέπει να αποδεχτούμε τις σεξουαλιστικοπολιτικές τους ορέξεις , άρα μια ανταλλαγή θα ήταν δίκαιη.
Εμ δεν είναι. Το δοκιμάσαμε.
Γι’ αυτό ο Σαμαράς παραμιλάει στη Βουλή και ο Βενιζέλος υπερασπίζεται το έργο της κυβέρνησης που συμμετείχε με πλεονάσματα του 2013 λες και δεν ξέρουμε ότι αυτά δημιουργήθηκαν με τρόπο που μόνο αποτέλεσμα θα είχε να μαζεύαμε σε λίγο καιρό τους νεκρούς από τους δρόμους με τα κάρα.
Δεν είναι δίκαιος και κοινά επωφελής συμβιβασμός αυτός, γιατί αν ήταν τότε ο Σαμαράς δε θα έχανε τα λόγια του μιλώντας για την επιτροπή ελέγχου του χρέους, ούτε ο Βενιζέλος θα παρουσίαζε τόσα κίβδηλα στοιχεία μέσα σε 15 λεπτά της ώρας ομολογώντας στην ουσία ότι δεν έχει ούτε μισό επιχείρημα υπεράσπισής του αν η επιτροπή καταλήξει σε ευθύνες.
Και ναι, φαίνεται να υπάρχει σύγκρουση μεταξύ μιας επιτροπής ελέγχους του χρέους και της ταυτόχρονης διαβεβαίωσης των υπουργών ότι οι δανειστές θα ξεπληρωθούν στο ακέραιο, όμως όλες οι επιτροπές που δημιουργήθηκαν είναι απαραίτητες. Είναι απαραίτητα τα συμπεράσματά τους σε μια σοβαρή διαρκή διαπραγμάτευση ενός χρέους.
Είναι αυτό που θα έπρεπε να έχουν κάνει οι προηγούμενες κυβερνήσεις αν τα μέλη τους είχαν την ελάχιστη εντιμότητα και δεν βουτούσαν στα βάζα με το μέλι.
Τα αποτελέσματα των επιτροπών για το Δημόσιο Χρέος και τις γερμανικές αποζημιώσεις είναι πολύτιμα και μακάρι να χρησιμοποιηθούν. Τα συμπεράσματά τους θα είναι τα πλέον ισχυρά όπλα διαπραγμάτευσης και διακοπής του διαρκούς εκβιασμού της Ελλάδας.
Καμία, μα καμία, κυβέρνηση δε φρόντισε μέχρι σήμερα να βάλει έστω κι ένα μικρό όπλο στη φαρέτρα της ελληνικής πλευράς. Το αντίθετο έκαναν. Την άδειαζαν. Κατέστρεφαν όποια όπλα υπήρχαν. Τα αχρήστευαν. Κι έτσι μείναμε στη γωνία, άοπλοι, να ακούμε τα προτεσταντικά διδάγματα της Μέρκελ και να τρώμε στη μάπα τα σάλια του Σόιμπλε δίχως μάλιστα να έχουμε το δικαίωμα να σκουπιστούμε.
Αυτή ήταν η δουλειά των προηγούμενων κυβερνήσεων, των συνεργαζόμενων επιχειρηματιών, μεγαλοεργολάβων, καναλαρχών, δημοσιογράφων. Γι’ αυτό πληρώνονταν, αυτό υπηρετούσαν.
Από την πλευρά τους, καλά έκαναν.
 Όμως όπως δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αμοιβαίος ρεαλισμός με τα συμφέροντά τους, ούτε κοινά επωφελής συμβιβασμός με τις ευθύνες τους, έτσι δε μπορεί να υπάρξει κάτι αντίστοιχο και με τους εντολείς τους. Δηλαδή τους τοκογλύφους μας.
Κι αυτό, πρέπει να γίνει σαφέστερο από σαφές σε κάτι  σοφιστικέ μνημονιακούς  που θεωρούν ότι η αρμονία προέρχεται από την ισορροπία των διαφωνιών και την ευγενή υποχωρητικότητα ως βιωματικό μάθημα στους επίμονους.
Ε, κι όσο δεν το καταλαβαίνουν, τι να πω;
Όλες οι συμφορές στον κόσμο απ’ τα παρακάλια έγιναν.
Όμως επειδή, η  όποια πρόοδος στη ζωή δεν προέρχεται από την προσαρμογή, αλλά από την τόλμη, για αυτό λοιπόν:

 Non serviam! (δεν θα [σε] υπηρετήσω)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου