Η αφόρητη λατρεία της υποκρισίας

Η αφόρητη λατρεία της υποκρισίας

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιάννης Πανούσης, αναπληρωτής υπουργός προστασίας του πολίτη προσπαθεί να πει κάτι για το μέλλον . Κάθε φορά που έχει τον λόγο, είτε τον προφορικό, είτε τον γραπτό, προσπαθεί να ενοχοποιήσει την σημερινή αριστερά ότι περίπου είναι οπισθοδρομική, ότι είναι εκτός κλίματος και αναγκών, ότι περίπου, θεωρεί τον εαυτό του μεγάλο αναμορφωτή της χώρας , αλλά διάφοροι , είτε στην κυβέρνηση, είτε στον ΣΥΡΙΖΑ ορθώνουν εμπόδια στο ιστορικό του έργο. .Έτσι , συνεχώς καλεί τον πρωθυπουργό έμμεσα ή άμεσα να πάρει θέση, φυσικά υπέρ του, αφήνοντας ενίοτε αιχμές για το πώς πρέπει να κυβερνάται η χώρα.

 Επί της ουσίας, ο κ. Πανούσης είναι ένας αφόρητος κενολόγος της πολιτικής. Αφού στην αρχή, τις πρώτες εβδομάδες διακυβέρνησης προσπάθησε να κάνει μαθήματα στους αστυνομικούς για το πώς πρέπει να ασκούν τα καθήκοντά τους, τώρα έχει ενσωματωθεί πλήρως στην λογική της λειτουργίας της αστυνομίας, έτσι όπως την βρήκε και όχι όπως πρέπει να είναι. Με νέο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ο κ. Πανούσης , αφού  μιλάει για αξίες και το μέλλον , αφού κάνει διάφορες ακροβασίες για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη κάνει την υπόδειξη ότι :

«η κυβέρνηση οφείλει να δείξει τον δρόμο της ηγεμόνευσης όχι μόνο με αυτοαναφορές στην Αριστερά, αλλά και με εμπέδωση ενός νέου συστήματος διακυβέρνησης της χώρας που θα βασίζεται σε κοινές αξίες, οι οποίες κινητοποιούν όλες τις κοινωνικές δυνάμεις (ακόμα και –ιδίως– τους «εν δυνάμει» αντιπάλους της)».

Ποιο είναι αυτό το νέο σύστημα διακυβέρνησης που δεν ξέρει κανείς, αλλά όλοι το επικαλούνται; Και πως ηγεμονεύει μια πολιτική δύναμη όταν αυτοαναιρείται ιδεολογικά και επιδιώκει να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις ακόμη και αντιπάλους της;

Αν πάρουμε για παράδειγμα τον ίδιο τον κ. Πανούση , ποια είναι η δική του συμβολή στο νέο σύστημα διακυβέρνησης ;

Προκειμένου να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το μεγαλείο της σκέψης του κ. Πανούση και τις τρομερές προτάσεις του, που δεν είναι προτάσεις αλλά μια θεωρητική επινόηση για να αποστασιοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ υπονομεύοντας τις θέσεις και τις διακηρύξεις του κόμματος που τον έκανε αναπληρωτή, παραθέτω στο blog μου  ολόκληρο το άρθρο του.

Αν ο κ. Πανούσης διαφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ την νεολαία του κόμματος ή τις ιδεολογικές τάσεις , ας παραιτηθεί. Τόσο απλό είναι!

Το άρθρο του Γ. Πανούση

Χρειάζεται μια ρήξη. Οχι όμως με το μέλλον, αλλά με το παρελθόν. Είμαστε μπροστά στο ιστορικό σταυροδρόμι της εθνικής ανασύνταξης. Το αδιέξοδο είναι πίσω μας. Το ίδιο και η βύθιση στην τραγικότητα του μηδενισμού, της συνολικής αποτυχίας και της αβοηθησίας. Το πολιτικό, το οικονομικό, το κοινωνικό, το αξιακό πρέπει να συνοδοιπορούν σ’ αυτή την πορεία εξόδου από την παρακμή. Αυτή είναι η διδαχή της Αριστεράς που θέλει να σηκώσει όρθια όλη την κοινωνία και όχι απλώς να δικαιώσει την αντιπολιτευτική της γραμμή. Ας επιλέξουμε ως χώρα το μοντέλο ανάπτυξης, τους συμμάχους και τις αναγκαίες κινήσεις και ας πάψουμε να μηρυκάζουμε τα περί θηλιάς, «μοιραίας» λύσης κ.λπ. Δεν μπορώ να πω ότι κινούμαστε στα άκρα. Είναι πάντως βέβαιο ότι δεν ζούμε στην «άκρη της Ευρώπης». Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να είμαστε συνεχώς και στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, όχι όμως λόγω γκλαμουροαριστερού life  style, αλλά λόγω στρατηγικής θέσης και σταθερής εθνικής στρατηγικής, μέσα στο περίπλοκο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι (όπως παλιά) «ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα», αλλά το «ποιος θέλει να μην κυβερνιέται αυτό το κράτος με δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη;». Αυτό το ερώτημα δεν συνδέεται μόνο με τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Εχει ευρύτερο εσωτερικό βάθος. Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειαζόμαστε «νέους εχθρούς». Ενα νέο πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο που θα υπογράψουν και θα τιμήσουν όλοι, πολιτικοί και πολίτες, είναι σήμερα αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε. Ενα συμβόλαιο τιμής, αλήθειας και συνεπούς «γραμμής». Από το «ιστορικό κεκτημένο» περάσαμε στο «ηθικό πλεονέκτημα», αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε τα (εμφανή;) σημάδια της πολιτικής παρακμής της Μεταπολίτευσης που καλείται να διαχειριστεί η Αριστερά χωρίς να είναι υπεύθυνη για τα όσα έγιναν. Εδώ δεν πρόκειται για έντιμους (με τους έξω) ή για ιστορικούς συμβιβασμούς (με τους μέσα) αλλά για την επαναφορά της κοινωνικής, κοινοβουλευτικής και πολιτικής ζωής στο πλαίσιο  του ορθολογισμού, του διαλόγου, της νηφαλιότητας, της σύνεσης, της σύνθεσης. Ξεμείναμε από μύθους και θαύματα. Χρειαζόμαστε αλήθειες και σχέδιο. Το περιούσιον και το εξαιρετικόν (ή και εξαιρέσιμον) δεν μας κάνουν καλό. Προτιμότερη η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, δηλαδή σ’ εμάς τους ίδιους (και όχι στον υπερβατικό εαυτό μας). Δεν είμαστε ούτε θύματα της σύγχρονης Ιστορίας ούτε οι βασικοί συντελεστές της πορείας της. Το αν  είμαστε «αναλώσιμοι» ή «βιώσιμοι» εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς.Η κυβέρνηση οφείλει να δείξει τον δρόμο της ηγεμόνευσης όχι μόνο με αυτοαναφορές στην Αριστερά, αλλά και με εμπέδωση ενός νέου συστήματος διακυβέρνησης της χώρας που θα βασίζεται σε κοινές αξίες, οι οποίες κινητοποιούν όλες τις κοινωνικές δυνάμεις (ακόμα και –ιδίως– τους «εν δυνάμει» αντιπάλους της).Η ενηλικίωση της κυβερνώσας Αριστεράς θα επιτευχθεί μέσα από το άνοιγμα στους εμπνευσμένους συγγραφείς του μέλλοντος και όχι μέσω της εσωστρέφειας των «μεταφραστών» του παρελθόντος. Η συνωμοσιολογία ότι όλοι είναι «εναντίον της Αριστεράς» δείχνει αδυναμία, αμηχανία και εν τέλει «ναρκισσιστική φοβία» διαχείρισης της πραγματικότητας.Ηρθε η ώρα για το άλμα πάνω από τη φθορά.Για το άλμα πάνω από την αυταρέσκεια και την αυτάρκεια. Για το άλμα εις ύψος και όχι εις μήκος. Για το άλμα στο καινό που ζητάει όλη η Ελλάδα και όχι στο κενό, κίνδυνο που δεν βλέπουν μόνον οι εθελοτυφλούντες.

ΥΓ. 1: Αλλο να προστατεύουμε τις διακηρύξεις μας κι άλλο να κρυβόμαστε πίσω από αυτές.
ΥΓ. 2: Η χώρα έχει ανάγκη από «σταθερές» (θεσμούς, κανόνες, παραδόσεις) και όχι από ανομικές ασάφειες.
ΥΓ. 3: Η «αρρωστημένη» συμπεριφορά ορισμένων πολιτικών μπορεί να προσβάλει την υγεία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Προσοχή και σ’ αυτές τις κόκκινες γραμμές.
* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής και αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη.