Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Περί Αριστεράς ο λόγος και μια απάντηση σε μια φίλη.

Περί Αριστεράς ο λόγος και μια απάντηση σε μια φίλη.

Παρουσιάζετε την Αριστερά διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη, ενώ η κυρίαρχη αντίληψη είναι ότι η Αριστερά είναι δίκαιη και ηθική.
Βεβαίως υπάρχουν αριστεροί ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ και αριστεροί ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ.
Βεβαίως υπάρχουν αριστεροί ΠΡΙΝ και αριστεροί ΜΕΤΑ την ανάληψη της εξουσίας.
Τα παραδείγματα που αναφέρατε, περί αριστερών συμβιβασμένων και με αντιαριστερή ζωή και δράση, τα σέβομαι και τα ξέρω, άλλωστε η εμπειρία μου επί 18 χρόνια (1973 από την χούντα έως το 1990 ) σε κεντρικές πολιτικοκομματικές θέσεις τα επιβεβαιώνει.
Παρά όλα αυτά, δεν έχω χάσει τη πίστη μου στην Αριστερά και στους ανθρώπους της, στην ηθική της και στο όραμα της.
Μην ξεχνάτε, ότι την αλλαγή, την ανατροπή την δημιουργούν, όχι τα άτομα αλλά οι συσπειρωμένες ομάδες (κινήματα, κόμματα  κλπ ) και για αυτό οι πολίτες με ηθική αριστερή στάση και άποψη, πρέπει να συμμετέχουν σε αυτά (κινήματα, κόμματα  κλπ ) αλλά με  απαραίτητο στοιχείο την δημόσια λογοδοσία και τον έλεγχο.
Τώρα όσο αφορά το πολιτικό προσανατολισμό και τα προβλήματα της χρονικής περιόδου που διανύουμε, έχω να «πω» τούτο:
 Αρχικά οι σοσιαλιστές φαντάζονται πως θα πλάσουν έναν καινούργιο κόσμο, ωστόσο όταν ανεβαίνουν στην εξουσία παρασύρονται, διαβρώνονται, το χρήμα τούς διαφθείρει.
Γι’ αυτό επινοήθηκε η σοσιαλδημοκρατία, για να πιστεύει ο λαός πως είναι Αριστερά, ενώ δεν είναι.
Αν προσθέσουμε στα παραπάνω το ότι «η επανάσταση παραμένει πάντα στα αριστερά, οι αντιπρόσωποί της είναι που πηγαίνουν πάντα προς τα δεξιά», έχουμε μέσα σε λίγες αράδες το… αιώνιο πρόβλημα της σχέσης της Αριστεράς με την εξουσία και το ακόμη πιο επίμαχο ζήτημα, του εκφυλισμού των επαναστάσεων.
Στα όρια αυτής της απάντησης  δεν είναι δυνατόν να τεθούν και να σχολιαστούν εξαντλητικά όλα τα θέματα.
Μερικές μόνο παρατηρήσεις που μπορεί να είναι και επίκαιρες, γιατί η παρούσα κυβέρνηση, και ειδικότερα ο κορμός της, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κληθεί να αναμετρηθεί με κρίσιμα διλήμματα που ακουμπούν τον πυρήνα της ταυτότητάς του.
 Εκτός από τους αριστερούς πριν και τους αριστερούς μετά την ανάληψη της εξουσίας, η σχέση των οποίων με την ηθική περνάει από το πεδίο της ρητορικής, όπου όλα είναι σχετικά εύκολα, στο πεδίο της πράξης, όπου δοκιμάζεται η αντοχή των συνειδήσεων και η συνοχή των πεποιθήσεων – «αρχή άνδρα δείκνυσι»-, υπάρχουν και οι αριστεροί που δεν ενδιαφέρονται για την εξουσία σε καπιταλιστικές συνθήκες γιατί πιστεύουν ότι το σύστημα αν δεν πληγεί στις ρίζες του έχει την ικανότητα να ενσωματώνει και τελικώς να εξουδετερώνει κάθε δύναμη που το αμφισβητεί.
Είναι η περίπτωση των κομμουνιστικών κομμάτων που έχουν ως σημείο αναφοράς τον μαρξισμό-λενινισμό, είναι επίσης η περίπτωση των ρευμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς με ελευθεριακά και κινηματικά χαρακτηριστικά.
Προβάλλουν ως παράδειγμα που δικαιώνει τις απόψεις τους τη σοσιαλδημοκρατία, η οποία προσπάθησε να αλλάξει τον καπιταλισμό με ειρηνικά μέσα αλλά το μόνο που πέτυχε ήταν ο εξανθρωπισμός του για μερικά χρόνια (η περίοδος της χρυσής 35ετίας), ωστόσο επειδή δεν ανέτρεψε τη βάση που τον στήριζε, ο καπιταλισμός, όταν του δόθηκε η ευκαιρία, έγινε πιο άπληστος και πιο επιθετικός, ενώ η σοσιαλδημοκρατία είναι σήμερα η καλύτερη θεραπαινίδα του.
Αν, όμως, η θεωρία της αναμονής μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες παραπέμπει στον χιλιασμό και συνεπώς στην παραίτηση, αν -όπως αποδείχτηκε- οι επαναστατικές ουτοπίες μετατρέπονται σε δυστοπίες και αν, όπως έχει φανεί μέχρι τώρα, η ταπεινωτική συνθηκολόγηση είναι η μοιραία κατάληξη όλων των εγχειρημάτων που επιχείρησαν να αλλάξουν ριζικά την κοινωνία με μεταρρυθμίσεις, τότε τι μένει;
Να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι ο καπιταλισμός είναι η φυσική τάξη πραγμάτων και ότι δεν υπάρχει εναλλακτικό μοντέλο;
Η ίδια όμως η πραγματικότητα του καπιταλισμού (θηριώδεις ανισότητες, καταστροφή του περιβάλλοντος, έλλειμμα δημοκρατίας, αυταρχισμός) μας υποχρεώνει να μην εγκαταλείψουμε τον στόχο που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Το πώς και με ποια μέσα είναι μια ανοιχτή συζήτηση που συνεχώς ανανεώνεται και εμπλουτίζεται από την εμπειρία.
Προτιμώ μια Αριστερά να κάνει αυτό που μπορεί, παρά μια Δεξιά να κάνει αυτό που θέλει λέω εγώ .
Έτσι, διά της παρακαμπτηρίου, ερχόμαστε στο σήμερα και στα διλήμματα που θα αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε από το πολιτικό περιθώριο, όχι μόνο λόγω της έκτασης και της βιαιότητας της οικονομικής κρίσης, που αποδόμησε τα συστημικά κόμματα, αλλά και γιατί εμφανίστηκε έτοιμος -και έπεισε γι’ αυτό- να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες.
Εξελέγη με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα -όχι επαναστατικό, αλλά στο πνεύμα του αριστερού κεϊνσιανισμού- και τώρα διαπιστώνει ότι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη είναι κατάφωρα αρνητικοί, δεν έχει συμμάχους σε επίπεδο κυβερνήσεων, οι κυρίαρχες δυνάμεις είναι άκαμπτες και απαιτούν την άνευ όρων παράδοσή του.
Είναι αναγκασμένος λοιπόν να διαλέξει: θα προσπαθήσει να κάνει ό,τι μπορεί στο δεδομένο περιβάλλον ή θα αφήσει τη Δεξιά να επιστρέψει για να κάνει ό,τι θέλει;
Το τι θέλουν η Δεξιά και οι πρόθυμοι σύμμαχοί της τού εξτρεμιστικού Κέντρου το ξέρουμε πολύ καλά.
Αυτό που ακόμη δεν ξέρουμε (μάλλον ούτε η Αριστερά το ξέρει, αν και πρέπει να το υποψιάζεται γιατί υπάρχουν σαφείς ενδείξεις) είναι αν αυτό που θα της επιτρέψουν να κάνει αξίζει τον κόπο ή διατρέχει τον θανάσιμο κίνδυνο να οδηγηθεί σε ιδεολογική και πολιτική πανωλεθρία από την οποία θα περάσουν πολλά χρόνια για να συνέλθει.
Πάντως εγώ, προτιμώ μια Αριστερά να κάνει αυτό που μπορεί, παρά μια Δεξιά να κάνει αυτό που θέλει.
Πάντως εγώ, εξακολουθώ Πάντως εγώ, εξακολουθώ να είμαι με την Αριστερά και να παλεύω για αυτήν και τα οράματα της.
Τώρα στο ερώτημα, «υπάρχει Αριστερά ;», η απάντηση μου είναι:
Μην είσαι υπερβολική αλλά και άδικη!
Αριστερά υπήρχε και θα υπάρχει και είναι οι  αντιλήψεις και θέσεις που:
1. Αντιμάχονται την αδικία, τις βαθιές ανισότητες και τις διακρίσεις που απορρέουν από την ταξική δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας,
2. Προωθούν την κοινωνική ισότητα, την φιλία και την συνεργασία ανάμεσα στα έθνη και τους λαούς, με σεβασμό στην κουλτούρα κάθε λαού
3. Αγωνίζονται για ουσιαστική Παιδεία και μόρφωση που να αφορά όλα τα μέλη της κοινωνίας, εναντίον του σκοταδισμού είτε εθνικιστικού, είτε θρησκευτικού.
Αριστερά  είναι και τα κινήματα, το αντιρατσιστικό, το αντιναζιστικο – αντιφασιστικό, το φεμινιστικό, το αντιπολεμικό, και το οικολογικό
Στην Αριστερά είναι αυτοί που παλεύουν για τον Σοσιαλισμό, τον Κομμουνισμό και τον Αναρχισμό,  για το  Κράτος Πρόνοιας ως και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό και την κυβερνητική παρεμβατικότητα στην οικονομία.
Αριστερά είναι αυτή που κατακρίνει την παγκοσμιοποίηση και τον διεθνή ανταγωνισμό των οικονομιών, καθώς θεωρεί πως επιφέρουν πιέσεις για χαμηλότερες αποδοχές, απορρύθμιση των εργατικών σχέσεων, και όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Στην Αριστερά  (ομάδες, άτομα ή κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το  ΚΚΕ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ κλπ  που προσβλέπουν στη μεταρρύθμιση της κοινωνίας προς μία κατεύθυνση η οποία να μειώνει τις αντιθέσεις και να μην θεωρεί την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων σαν αυταπόδεικτη.
Αριστερά  υπήρχε και θα υπάρχει καθώς υπήρχε και θα υπάρχει και η δεξιά.
Μην ξεχνάμε την αντίσταση και ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τους δημοκρατικούς αγώνες του ΄50 και του ΄60, τα εξορίες και τα ξερονήσια, το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ και τους μεγάλους αγώνες του λαού μας και τόσους επώνυμους και ανωνύμους ήρωες της Αριστεράς  και της ζωής !

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου