Και οι εκβιαστές «εκβιάζονται»...

Και οι εκβιαστές «εκβιάζονται»...

Δύο ήταν -και είναι- τα βασικά πολιτικά «όπλα» της ελληνικής κυβέρνησης, που ενδεχομένως θα οδηγήσουν σε μια συμφωνία που μπορεί να κριθεί «βιώσιμη» και σε πολιτικό και σε οικονομικό και σε κοινωνικό επίπεδο:

* Το πρώτο αφορά την κατηγορηματική απόρριψη του επιδοθέντος σχεδίου - προτάσεων των «θεσμών» από τον «γραμματοκομιστή» (;) Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στον έλληνα πρωθυπουργό. Η απόρριψη αυτή συντελέσθηκε θεσμικά - δημοκρατικά με την ανοικτή συζήτηση στο Κοινοβούλιο. Μέσω του Κοινοβουλίου εκφράσθηκε η κατηγορηματική άρνηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας να δεχθεί ένα νέο σχέδιο - καταστροφή. Όσο για την «εσωτερική τρόικα», τους πολιτικούς αχθοφόρους και πρωθιερείς των Μνημονίων, οι οποίοι, αφού πρώτα διέλυσαν τη χώρα, στηρίζουν τώρα την κομματική και προσωπική τους επιβίωση στην ολοκληρωτική της καταστροφή, δεν είχαν πλέον κανένα περιθώριο να συναινέσουν ανοικτά στο σχέδιο «θεσμών» - Σόιμπλε…

* Το δεύτερο πολιτικό «όπλο» ήταν -και είναι- η άρνησή μας να πληρώσουμε τις δόσεις όσο συνεχίζεται αυτός ο απαράδεκτος εκβιασμός. Με την κίνηση αυτή το θεωρητικό - εργαστηριακό «πείραμα» της κρίσης της Ευρωζώνης, σε περίπτωση «ατυχήματος» ή εξόδου της Ελλάδας, προσέλαβε πρακτικές - πραγματικές διαστάσεις… Η άνοδος των ομολόγων δεν περιορίσθηκε στον Νότο αλλά έφθασε μέχρι τη Γερμανία, όπου από τον περασμένο Απρίλιο -λόγω της αστάθειας των «διαπραγματεύσεων»- αυξήθηκε κατά μία μονάδα.

Τώρα η κ. Άνγκελα Μέρκελ είναι αναγκασμένη να σκεφθεί το πολιτικό της μέλλον, να αποφύγει κάθε σύνδεση του ονόματός της με ρηγμάτωση ή ριζική αποδυνάμωση της Ευρωζώνης… Άλλωστε τα προσωπικά σχέδια της Μέρκελ πηγαίνουν πολύ μακριά… Η προοπτική να αναλάβει τη θέση του επικεφαλής στο νέο πρότυπο της Ευρωζώνης, ένα σχέδιο που επεξεργάζονται από κοινού σοσιαλδημοκράτες και συντηρητικοί -και προβλέπει τον χωρισμό σε ζώνες «οικονομικής ισχύος»-, δεν της αφήνει πολλά περιθώρια… Ίσως μάλιστα και η προοπτική αυτή να υφέρπει ως μείζων λόγος της «αντιπαράθεσης» Μέρκελ - Σόιμπλε, όταν μάλιστα ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε φιλοδοξεί σε μια τέτοια «προοπτική» της Ευρωζώνης να καταλάβει τη θέση του υπερ-υπουργού Οικονομικών…

Είμαστε, δικαίως, από όσα συμβαίνουν ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο, επιφυλακτικοί για τη δυνατότητα επίτευξης μιας συμφωνίας ικανής να οδηγήσει στη βιωσιμότητα και στην προοπτική της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας. Επειδή όμως οι συνέπειες της κρίσης δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα αλλά κατά μείζονα λόγο τη σταθερότητα της ίδιας της Ευρωζώνης και του ευρώ αλλά και την ίδια την ηγεμονική - εξουσιαστική θέση που κατέχει η γερμανική ελίτ στη (νεοφιλελεύθερη) Ευρώπη, ευελπιστούμε για την κατάληξη μιας «ισορροπημένης» συμφωνίας.

Βάση της συμφωνίας: Η αντιμετώπιση του χρέους

Θεμελιώδης, πρωταρχικός όρος για μια παρόμοια συμφωνία είναι η αντιμετώπιση, η λογική ρύθμιση του προβλήματος του χρέους. Υπάρχει μια ευρεία δέσμη προτάσεων, που περιλαμβάνει το πενταετές «πάγωμα» της αποπληρωμής του χρέους (πρόταση του αυστριακού καγκελαρίου Φάιμαν) ή μια εσωτερικού τύπου αναδιάρθρωση (κατά το πρότυπο της πρότασης του Γ. Βαρουφάκη), που θα επιτρέψει τη ριζική μείωση του ποσοστού του χρέους σε επίπεδα που μπορούν να καταστήσουν δυνατή την έξοδό μας στις περίφημες αγορές…

Το σημαντικό στην εξέλιξη αυτή, εφόσον διαμορφωθεί ένα «μεταβατικό πρόγραμμα» εννέα μηνών, είναι ότι αποφεύγεται η μείζων ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ που έχει στηθεί εδώ και πάνω από έναν χρόνο από τον Β. Σόιμπλε, ο οποίος από πέρυσι διατυμπανίζει ότι η Ελλάδα θα χρειασθεί τη διετία 2015-2016 χορήγηση νέου δανείου ύψους 15-20 δισ. ευρώ, συνοδευόμενο βεβαίως από το «σχετικό» Μνημόνιο…

Τώρα, εάν η διαπραγμάτευση εξελιχθεί ομαλά, η χρηματοδότηση θα προωθηθεί με την ανάληψη των δανείων της ΕΚΤ από τον ESM, ενώ θα επιστραφούν τα παρακρατηθέντα για λόγους πολιτικού εκβιασμού 11,2 δισ. ευρώ του ΤΧΣ και φυσικά τα τοκογλυφικά κέρδη της ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα, ύψους 1,9 δισ. ευρώ…

Αποκτήσαμε πολιτική υπόσταση

Εάν θελήσουμε να αποτιμήσουμε τα στάδια του απηνούς πολιτικού πολέμου που δέχθηκε η χώρα και η ελληνική κυβέρνηση από τους «εταίρους» και δανειστές -δηλαδή τους φορείς της χρηματοπιστωτικής και πολιτικής μαφίας-, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε:

- Την «παγίδα» που στήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση από το «δίδυμο» Αντ. Σαμαρά - Ευ. Βενιζέλου και τον Β. Σόιμπλε, με βάση τη μεταξύ τους συμφωνία που αποτυπώθηκε στο email Χαρδούβελη από την επομένη των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου μέχρι να φτάσουμε στη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου.

- Τη συνεχή, προγραμματισμένη και μεθοδικά εφαρμοσθείσα υπονόμευση και ακύρωση στην πράξη της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου από την πλευρά των «θεσμών» και της γερμανικής ηγεσίας…

- Την εξάντληση κάθε ορίου αντοχής της ελληνικής οικονομίας προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση της ελληνικής κοινωνίας και να οδηγηθεί η κυβέρνηση σε μια ταπεινωτική συμφωνία που θα επέφερε την πτώση της στο εγγύς μέλλον…

Αντίθετα με τα προσδοκώμενα από τους «εταίρους» και δανειστές μας, ο ελληνικός λαός και η κυβέρνηση άντεξαν στους εκβιασμούς, στις απειλές, στον οικονομικό στραγγαλισμό.

Κι όχι μόνον αυτό. Έδωσαν και δίνουν την ιστορική αυτή μάχη με θάρρος, με αξιοπρέπεια, με εντιμότητα, με καθαρή φωνή. Η Ελλάδα, η καταστροφή της, έγινε διεθνές, παγκόσμιο ζήτημα… Αυτό είναι ίσως το πολυτιμότερο πολιτικό κεφάλαιο που ανέκτησε η χώρα μας το κρίσιμο αυτό διάστημα.

Ξεκάθαρα πράγματα: Όποια συμφωνία κι αν υπογραφεί, με όποιους -ακόμα και ευνοϊκούς για τη χώρα μας- όρους, ο πολιτικός πόλεμος κατά της Ελλάδας και της κυβέρνησής της δεν πρόκειται να σταματήσει… Ασφαλώς θα υπάρξουν επιπρόσθετες δυσκολίες λόγω ορισμένων μέτρων, όπως αυτό του «αναθεωρημένου» ΦΠΑ, που θα δημιουργήσουν τριβές και εσωτερικές εντάσεις…

Όλα αυτά είναι κατανοητά, όπως κατανοητές είναι ακόμα και οι αυστηρές κριτικές για ορισμένους χειρισμούς του κυβερνητικού επιτελείου…

Δεν πρέπει όμως σε καμιά περίπτωση να ακυρωθεί ή έστω και να αποδυναμωθεί ο μείζων, ο στρατηγικός στόχος, το μεγάλο πολιτικό πλεονέκτημα που διαθέτει την ώρα αυτή η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική κοινωνία, δηλαδή η ενότητα, η στήριξη της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, ώστε να προωθηθούν οι μεγάλες μας επιλογές και να ελαχιστοποιηθούν οι αρνητικές επιπτώσεις της (ενδεχόμενης) συμφωνίας.

Η αντοχή, η υπομονή, το θάρρος, η ενότητα και η αξιοπρέπεια που επέδειξε καθ' όλη αυτή την κρίσιμη περίοδο η κοινωνία μας αποτελεί και την πιο σταθερή βάση για να προχωρήσουμε σε ένα καλύτερο αύριο.