Η κυβέρνηση έχει τη δύναμη της θέλησης, που απορρέει από τη λαϊκή εντολή και αν αυτή «θολώνει», τότε πρέπει να επαναβεβαιώνεται και αυτή η επιβεβαίωση γίνεται είτε στον δρόμο είτε στην κάλπη...

Η κυβέρνηση έχει τη δύναμη της θέλησης, που απορρέει από τη λαϊκή εντολή και αν αυτή «θολώνει», τότε πρέπει να επαναβεβαιώνεται και αυτή η επιβεβαίωση γίνεται είτε στον δρόμο είτε στην κάλπη...

 Τα κείμενα που αντάλλαξαν Αθήνα και θεσμοί αποτυπώνουν γλαφυρά τη στρατηγική και την τακτική της κάθε πλευράς.

Η ελληνική κυβέρνηση, με σαφείς υποχωρήσεις, επιχείρησε να κάμψει τις αντιστάσεις των δανειστών και να κρατήσει σταθερή τη θέση της για ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, που θα απομακρύνεται από τη λιτότητα.

Οι δανειστές είχαν δύο επιλογές:

1.Είτε να στείλουν ένα κείμενο που θα «κλονίσει» τον Έλληνα πρωθυπουργό, του είδους «κοίτα με ποιους έχεις να κάνεις», και να ανακόψουν έτσι την προσδοκία ότι οι ηγεσίες των θεσμών είναι πιο «ήπιες» από τα τεχνικά κλιμάκια.

2.Είτε να επιδώσουν μια δέσμη προτάσεων που θα μπορούσε να είναι συζητήσιμη για το Μαξίμου, αλλά θα προκαλούσε αντιδράσεις σε ορισμένους υπουργούς και τριγμούς στο εσωτερικό του κυβερνώντος σχήματος.

Επέλεξαν την πρώτη τακτική, γιατί ο σκληρός νεοφιλελεύθερος πυρήνας των δανειστών είναι εμμονικός στις ιδεολογικές και πολιτικές επιδιώξεις του. Ποτέ, τα προηγούμενα χρόνια, δεν φάνηκε διατεθειμένος να δώσει «χώρο» σε οτιδήποτε αμφισβητεί την ιδεοληψία του και την παντοκρατορία των διεθνών και ευρωπαϊκών αγορών.

Το γεγονός, όμως, ότι ακολούθησαν αυτή την τακτική δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατον να μεταβάλουν τη στάση τους σε λίγες μέρες, όταν θα πλησιάζει το κλείσιμο της γερμανικής Βουλής για διακοπές ή θα πλησιάζει η 30ή Ιουνίου, η νέα διορία καταβολής εφάπαξ όλων των δόσεων του τρέχοντος μήνα στο ΔΝΤ.

Το ερώτημα στο οποίο συγκλίνουν άπαντες συνοψίζεται στο εξής απλό: «Μας προτείνουν απαράδεκτα πράγματα που ξέρουν κι αυτοί ότι δεν πρόκειται να δεχτούμε. Γιατί το κάνουν;». Οι απαντήσεις που επιχειρείται να δοθούν κινούνται σε όλο το φάσμα της πολιτικής ανάλυσης της «συμπεριφοράς των δανειστών, η οποία διακρίνεται από μια ακραία ανισορροπία όσον αφορά την αντιμετώπιση της Ελλάδας».

Στελέχη της κυβέρνησης επισημαίνοντας σε συζητήσεις τους πως «αν η αντιπρόταση δεν είναι ένα... κόλπο των εταίρων για να προετοιμαστεί το έδαφος μιας συντεταγμένης υποχώρησης, ώστε οι δύο πλευρές να τα βρουν στη μέση», κατέληγαν σε τρία συμπεράσματα, διαφορετικής βαρύτητας το καθένα:

Πρώτον: να έχει ληφθεί η απόφαση να «τελειώσουν πολιτικά την κυβέρνηση της Αριστεράς», επαναφέροντας τη θεωρία του μικρού αριστερού διαλείμματος.

Δεύτερον: επιδεικνύοντας άκαμπτη σκληρότητα, η οποία «φτάνει στα όρια της βαρβαρότητας», να οδηγήσουν την κυβέρνηση στο σπάσιμο των «κόκκινων γραμμών», άρα να την καταστήσουν πολιτικά αφερέγγυα και

Τρίτον: να διαμορφώσουν κλίμα πολιτικής αναστάτωσης ώστε να ενεργοποιηθούν τα γνωστά σενάρια κυβερνήσεων εθνικής σωτηρίας ή όπως αλλιώς αυτά βαπτιστούν...

Η παρατεταμένη διαπραγμάτευση έχει κουράσει τον ελληνικό λαό, ο οποίος πιστεύει σε έναν έντιμο συμβιβασμό, αλλά όχι σε υποταγή στους εκβιαστές. Η χρονική παράταση είναι ταυτόχρονα συσσωρευμένη εκρηκτική ύλη στα μπατζάκια των δανειστών. Αφού μας προτείνουν κυνικά περισσότερη φτώχεια, η ρήξη είναι πλήρως νομιμοποιημένη στη συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών. Μια ρήξη δεν θα είναι μόνο οικονομική, αλλά θα έχει γεωπολιτικές συνέπειες και κοινωνικές εκρήξεις στην Ευρώπη. Οι εκβιαστές εκβιάζουν μέσα από την Ελλάδα τη διάλυση της Ευρώπης. Ας την εισπράξουν. Η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη των ελίτ-ληστών πρέπει να αλλάξει ή να καταστραφεί.

Προς το παρόν, μπορούμε να κρατήσουμε ως συμπέρασμα ότι ο χρόνος αποτελεί το ισχυρότερο όπλο όσων έχουν στα χέρια τους το χρήμα.

Οι υπόλοιποι έχουν τη δύναμη της θέλησης, που απορρέει από τη λαϊκή εντολή.

Και αν αυτή «θολώνει», τότε πρέπει να επαναβεβαιώνεται.

 Οι πολίτες πρέπει να είναι πάντα ενήμεροι για όσα συζητιούνται και με τη στάση τους να υπενθυμίζουν συνεχώς στους κυβερνώντες ότι έχουν να δώσουν λογαριασμό.

Άρα, η επιβεβαίωση γίνεται είτε στον δρόμο είτε στην κάλπη...