«Αυτό που για την κάμπια είναι το τέλος του κόσμου, για την πεταλούδα είναι η αρχή μιας νέας ζωής»

«Αυτό  που για την κάμπια είναι το τέλος του κόσμου, για την πεταλούδα είναι η αρχή μιας νέας ζωής»

........ παιδί της νέας, πολύ σκληρής, αλλά και ελπιδοφόρας εποχής, στην οποία μπήκαμε το 2010, με τη δραματική κορύφωση της οικονομικής κρίσης. Η εποχή αυτή άνοιξε ένα τεκτονικό ρήγμα που διατρέχει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και γεννά αλλεπάλληλους πολιτικούς σεισμούς. Το ρήγμα ανάμεσα στο αστικό, Μνημονιακό μπλοκ, που φέρνει φονική ύφεση, απολυταρχική εκτροπή και εθνική υποδούλωση- και στο λαϊκό, αντιμνημονιακό μέτωπο του αγώνα για δουλειά, δημοκρατία και αξιοπρέπεια.

Αυτά τα πέντε χρόνια, το καρτέλ των διαπλεκόμενων ολιγαρχών και των ξένων εταίρων του, εξαπέλυσε μια επικοινωνιακή καταιγίδα Χολυγουντιανών προδιαγραφών. Η κεντρική ιδέα ήταν: «Σφίξτε τα δόντια, στηρίξτε την κυβέρνηση και κλείστε τ’ αυτιά στις Σειρήνες, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος».

Πρώτος ανέλαβε το ρόλο του πρωταγωνιστή ο Γιώργος Παπανδρέου. Όσοι τον ειρωνεύονταν για το «λεφτά υπάρχουν», τον ανακήρυξαν μεμιάς «υπεύθυνο πολιτικό, διεθνούς ακτινοβολίας» ύστερα από το Καστελλόριζο. Μόνο να, έπρεπε να απαλλαγεί από το «βαρίδι» του κόμματος, από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» των συνδικαλιστών, των «λαϊκιστών» και των «εθνικιστών». Κι ο Γιώργος Παπανδρέου τόκανε και με το παραπάνω. Εξαέρωσε κυριολεκτικά ένα ιστορικό κόμμα του 48%, αφού προηγουμένως είχε εξαερώσει θέσεις εργασίας και συντάξεις, σχολεία και νοσοκομεία. Μόνο που η ποθητή σταθεροποίηση και ανάπτυξη δεν ήρθαν ποτέ. Η οικονομία καταβαραθρώθηκε, η κοινωνία εξεγέρθηκε.

Εδώ έρχεται το «Σώστε την Ελλάδα, Νο 2», με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Αντώνη Σαμαρά. Και πάλι, όσοι τον μέμφονταν όταν έλεγε ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο, ξέχασαν και τον Σιμπιλίδη κι όλα τα σχετικά και τον αναγνώρισαν σαν «εθνικό ηγέτη». Μόνο που και το δικό του κόμμα ήταν «βαρίδι». Έπρεπε να απαλλαγεί από τη δύστροπη, «λαϊκή Δεξιά». Ούτε ο Αντώνης Σαμαράς τους απογοήτευσε. Αποτέλεσμα: μισοδιάλυσε το κόμμα του, είδε την Αριστερά να κερδίζει μια ιστορική νίκη στις 25 του Γενάρη και δέχθηκε τη χαριστική βολή από το βροντερό ΟΧΙ της μεγάλης, λαϊκής πλειοψηφίας στις 5 του Ιούλη.

Σήμερα, οι ίδιοι αποτυχημένοι παραγωγοί προσπαθούν να μας πουλήσουν το «Σώστε την Ελλάδα Νο3» με το πιο απίθανο κάστινγκ που θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς. Πασχίζουν να επιβάλουν, με το πιστόλι στον κρόταφο, στον ελληνικό λαό ένα τρίτο, ολέθριο Μνημόνιο και στον Αλέξη Τσίπρα, έναν πολιτικό που ανδρώθηκε μέσα από το αριστερό κίνημα, το ρόλο που έπαιξαν οι προκάτοχοί του. Μέχρι χθες τον απαξίωναν σαν «πρόεδρο 15μελούς» και τον σταύρωναν για τον πολιτικό του ριζοσπαστισμό, με αποκορύφωμα τη θαρραλέα απόφασή του για το δημοψήφισμα, που τόσους ενέπνευσε, μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι, της απέναντι όχθης, τον αναγνωρίζουν, τάχα, ως «πολιτικό κεφάλαιο» ή και «αριστερό εθνάρχη», που εμποδίζεται μόνο από το δικό του κόμμα, αυτό το καινούργιο «βαρίδι», που πρέπει να πεταχτεί στην άκρη, για να εξασφαλιστεί η ποθητή απογείωση.

Καθένας καταλαβαίνει, βέβαια, ότι το στέμμα που προσφέρουν είναι τσίγκινο, η πορφύρα διάτρητη και το βάθρο του σημερινού θρόνου προορίζεται για αυριανό πολιτικό ικρίωμα! Όσο για τους αριστερούς, σ’ όποιο χώρο κι αν βρίσκονται, δεν είναι «σαβούρα» που μπορεί κανείς να την πετάξει όπως θέλει, όποτε θέλει. Κουβαλάνε το βάρος της ιστορίας τους, της κοινής μας ιστορίας. Των αγώνων τους, των κοινών μας αγώνων. Του μέλλοντός τους, του κοινού μας μέλλοντος. Γιατί πολλά μπορούν να μας κλέψουν, αλλά όχι την ανάμνηση του μέλλοντός μας.

Δεν μας αξίζει να παπαγαλίζουμε όψιμα το δόγμα της Θάτσερ, ότι τάχα «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Δεν μας αξίζει να αναπαράγουμε την ιδεολογική τρομοκρατία των αντιπάλων μας, εμφανίζοντας τη ρήξη με τον θωρακισμένο νεοφιλελευθερισμό της ευρωζώνης ως συνώνυμο του οικονομικού πυρηνικού χειμώνα και της επιστροφής στη Λίθινη Εποχή. Επιτέλους, «αυτό που για την κάμπια είναι το τέλος του κόσμου, για την πεταλούδα είναι η αρχή μιας νέας ζωής».

Το μεγάλο ρήγμα είναι ακόμη ενεργό, περισσότερο από ποτέ μάλιστα. Και δεν χωρίζει βέβαια υπαρκτούς ευρωλάγνους και ανύπαρκτους δραχμολάγνους, ούτε ιδεοληπτικούς και ρεαλιστές. Χωρίζει το έθνος των εργαζομένων, την Ελλάδα του σωματικού και πνευματικού μόχθου, από την Ελλάδα των ολιγαρχών και της υποταγής. Χωρίζει την ανάπτυξη με αξιοπρεπή δουλειά για όλους, από την καταστροφική ύφεση και την κοινωνική απόγνωση. Χωρίζει τη δημοκρατία και την εθνική, λαϊκή κυριαρχία, από τη μετατροπή της Ελλάδας σε άθλιο προτεκτοράτο. Είναι το ρήγμα που γέννησε το μεγάλο, λαϊκό και νεανικό κίνημα της 5ης Ιουλίου. Αυτό το μεγάλο ρεύμα του ΟΧΙ, που κανένας δεν έχει το δικαίωμα να το αφήσει πολιτικά ορφανό, ή ακόμη χειρότερα, έρμαιο της δημαγωγίας της νεοφασιστικής και εγκληματικής Χρυσής Αυγής.

Αυτή είναι η περίφημη «κοινωνία» που μας περιμένει και μας κρίνει όλους. Δεν είναι «κοινωνία» οι ολιγάρχες, οι επαγγελματίες συκοφάντες, οι εκπρόσωποι του παλιού, αναξιόπιστου πολιτικού κόσμου. Η κοινωνία που αγωνιά και αγωνίζεται τους έχει τοποθετήσει όλους αυτούς εκεί που πρέπει. Κι αυτή η κοινωνία χρειάζεται επειγόντως μια καινούργια ελπίδα, ένα μεγάλο μέτωπο όλων των προοδευτικών, λαϊκών, πατριωτικών δυνάμεων, από το οποίο δεν περισσεύει κανείς- εκτός από τη μωροφιλοδοξία, τη μεγαλοστομία και τον μικροηγεμονισμό.

Ο δρόμος αυτός θα είναι δύσκολος, γεμάτος νάρκες και πολλή, πάρα πολλή λάσπη. Μπορούμε όμως να τον διαβούμε χωρίς να λερώσουμε την ψυχή μας, και να δικαιώσουμε την ήρεμη αποφασιστικότητα του Μαχάτμα Γκάντι:

«Πρώτα μας αγνοούν, ύστερα μας λοιδωρούν, στη συνέχεια μας πολέμανε, μετά.. τους νικάμε»!

Καλή μας δύναμη!

Χαιρετισμος  του Πέτρου Παπακωνσταντίνου στην εκδήλωση της IΣKΡA