Καμιά λύση δεν υπάρχει αν δεν προχωρήσεις μπροστά. Με ότι κενά, καθυστερήσεις και απουσίες υπάρχουν. Ότι λείπει, λείπει! Αλλά προχωράμε!

Καμιά  λύση δεν υπάρχει αν δεν προχωρήσεις μπροστά. Με ότι κενά, καθυστερήσεις και απουσίες υπάρχουν. Ότι λείπει, λείπει! Αλλά προχωράμε!

Η  παρούσα κυβέρνηση, και ειδικότερα ο κορμός της, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει κληθεί να αναμετρηθεί με κρίσιμα διλήμματα που ακουμπούν τον πυρήνα της ταυτότητάς του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε από το πολιτικό περιθώριο, όχι μόνο λόγω της έκτασης και της βιαιότητας της οικονομικής κρίσης, που αποδόμησε τα συστημικά κόμματα, αλλά και γιατί εμφανίστηκε έτοιμος -και έπεισε γι’ αυτό- να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες.

Εξελέγη με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα -όχι επαναστατικό - και τώρα διαπίστωσε  ότι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη είναι (και ήταν και άραγε δεν το γνώριζε; )κατάφωρα αρνητικοί, δεν έχει (και δεν είχε)συμμάχους σε επίπεδο κυβερνήσεων, οι κυρίαρχες δυνάμεις είναι άκαμπτες και απαίτησαν (όπως και έγινε ) την άνευ όρων παράδοσή του.

Όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση τα πράγματα ήταν σχετικά απλά. Όχι χωρίς δυσκολίες και παλινωδίες, πετύχαινε, κυρίως χάρη στην αυτοσυγκράτηση των κεντρικών συνιστωσών του και τις δεξιότητες του Αλ. Τσίπρα, να κρατάει τη συνοχή του. Για παράδειγμα, το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν προϊόν συμβιβασμού. Κάποιοι το έβρισκαν ήκιστα ριζοσπαστικό, μερικοί το χαρακτήριζαν ανοιχτά ρεφορμιστικό και κατώτερο των προσδοκιών του λαϊκού κινήματος, ορισμένοι εκτιμούσαν ότι ήταν υπερβολικά γενναιόδωρο, ενώ ήταν αρκετοί εκείνοι που πίστευαν πως ούτε κι αυτό το σοσιαλδημοκρατικού περιεχομένου πακέτο προτάσεων θα έχει τύχη στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού.

Διαφορές υπήρχαν και σε άλλα ζητήματα, αλλά η επίλυσή τους παραπέμφθηκε στο μέλλον.

Ωστόσο, το θέμα που διχάζει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η σχέση της χώρας με την ευρωζώνη και η αποδοχή ή όχι του μνημονίου Νο 3. Πρόκειται για στρατηγικής σημασίας ζητήματα.

Μέχρι τώρα συνυπήρχαν -άλλοτε ειρηνικά, άλλοτε μαχητικά- η θέση για «πάση θυσία παραμονή στο ευρώ», η προσέγγιση για «ναι στην ευρωζώνη, όχι όμως με κάθε κόστος» και η πρόταση για «επιστροφή στο εθνικό νόμισμα».

Ήταν  αναγκασμένος λοιπόν να διαλέξει, θέτοντας το δίλλημα:  θα προσπαθήσει να κάνει ότι μπορεί στο δεδομένο περιβάλλον ή θα αφήσει τη Δεξιά να επιστρέψει για να κάνει ότι θέλει;

Το τι θέλουν η Δεξιά και οι πρόθυμοι σύμμαχοί της τού εξτρεμιστικού Κέντρου το ξέρουμε πολύ καλά.

Αυτό που ακόμη δεν ξέρουμε είναι αν αυτό που της επιτρέπουν  και την υποχρεώνουν εκβιαστικά (την κυβέρνηση), δηλαδή το  μνημόνιο  Νο 3  κάνει αξίζει τον κόπο(πως  είναι δυνατόν ;) ή διατρέχει τον θανάσιμο κίνδυνο να οδηγηθεί σε ιδεολογική και πολιτική πανωλεθρία από την οποία θα περάσουν πολλά χρόνια για να συνέλθει.

Ειλικρινά δεν ξέρω με ποιον τρόπο το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα καταφέρει να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα κοινωνικά άδικο και μη βιώσιμο οικονομικά, προϊόν ενός πραξικοπήματος, όπως λένε πολλά κυβερνητικά στελέχη, έχοντας απέναντι μια κοινωνία σοκαρισμένη, γιατί θα κληθεί να επωμιστεί και νέα βάρη, και εμφανώς θυμωμένη με όλους και με όλα.

Ο πρωθυπουργός, σταθμίζοντας τις συνέπειες, αναγκάστηκε, εκβιαζόμενος ωμά, να προκρίνει την γραμμή «πάση θυσία παραμονή στο ευρώ») που αναπόφευκτα συνοδεύεται από σκληρό μνημόνιο και να απορρίψει  το «ναι στην ευρωζώνη, όχι όμως με κάθε κόστος», και να μην κουβεντιάζει την «επιστροφή στο εθνικό νόμισμα».

Για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και εφόσον διατηρηθούν οι θέσεις των δυο βασικών πολιτικών τάσεων, νομίζω πως είναι αδύνατον να συνεχίσει έτσι όπως .

 Μνημόνιο και πάση θυσία ενότητα είναι αταίριαστο ζευγάρι.

Αυτά για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ!

Για όλους εμάς, τώρα τι γίνεται.

Να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι τα μνημόνια, η αποδοχή των εκβιασμών και του άδικου , το σκύψιμο της κεφαλής και της μέσης  είναι η φυσική τάξη πραγμάτων, ότι δεν υπάρχει εναλλακτικό μοντέλο και ότι δεν υπάρχει άλλη στάση, η στάση του δίκιου, της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας ;

Η ίδια όμως η πραγματικότητα της Ευρώπης του νεοφιλελευθερισμού (λιτότητα, θηριώδεις ανισότητες, καταστροφή του περιβάλλοντος, έλλειμμα δημοκρατίας, αυταρχισμός), μήπως μας  υποχρεώνει να εγκαταλείψουμε τον στόχο που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», «μια άλλη Ευρώπη  είναι εφικτή», «μια άλλη Ελλάδα είναι εφικτή» ;

Όχι γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι !

Υπάρχουν αριστεροί πριν και αριστεροί μετά την ανάληψη της εξουσίας.

Αρχικά οι σοσιαλιστές φαντάζονται πως θα πλάσουν έναν καινούργιο κόσμο, ωστόσο όταν ανεβαίνουν στην εξουσία παρασύρονται, μεταλλάσσονται, γίνονται άλλοι, διαβρώνονται (ακόμη δεν έχει γίνει), το χρήμα τούς διαφθείρει(ούτε αυτό δεν έχει γίνει),. Γι’ αυτό επινοήθηκε η σοβαρή Αριστερά, για να πιστεύει ο λαός πως είναι Αριστερά, ενώ δεν είναι.

Υπάρχει και η άποψη: «Προτιμώ μια Αριστερά να κάνει αυτό που μπορεί, παρά μια Δεξιά να κάνει αυτό που θέλει». Ναι υπάρχουν και όρια, σύνορα που μας χωρίζουν από τους άλλους και αυτά, με το μνημόνιο  Νο 3, ισοπεδώθηκαν δεν υπάρχουν πια, έγιναν λεωφόροι να περάσουν οι νεοφιλελεύθερες ερπύστριες.

Και εδώ έχουμε  το… αιώνιο πρόβλημα της σχέσης της Αριστεράς με την εξουσία και το ακόμη πιο επίμαχο ζήτημα, του εκφυλισμού των αριστερών ριζοσπαστικών κινημάτων  .

 Τα  αριστερά ριζοσπαστικά κινήματα  παραμένουν πάντα στα αριστερά, οι αντιπρόσωποί της είναι που πηγαίνουν πάντα προς τα δεξιά.

Όμως, τώρα ποιά είναι η λύση ;

Η απάντηση είναι  μόνο μια:

Καμιά  λύση δεν υπάρχει αν δεν προχωρήσεις μπροστά. Με ότι κενά, καθυστερήσεις και απουσίες υπάρχουν.

Ότι λείπει, λείπει! Αλλά προχωράμε!