2016 -2015=1

2016 -2015=1

Σε λίγες μέρες τελειώνει το 2015 και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα χρόνια στην Ιστορία της Ελλάδας.

Όταν έκλεινε το 2014 είχαμε τουλάχιστον μία ψευδαίσθηση, μία ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, τουλάχιστον στον τομέα των δικαιωμάτων.

«Ας κάνουν έστω ένα 10% απ’ όσα υποσχέθηκαν» έλεγε ο κόσμος, ασχέτως εάν οι πολύ ρεαλιστές έβλεπαν ότι δεν ήταν παραπάνω από ευσεβείς πόθοι.

Η ήττα που υπέστη το 61,3% των ψηφοφόρων, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που πραγματικά ήθελε να δει κάτι ριζικό να αλλάζει (ακόμα κι αν μετά θα γκρίνιαζε εις τον αιώνα τον άπαντα για όσα άλλαξαν) έγινε βαθιά πληγή στο σώμα της Αριστεράς.

Και φυσικά, δεν αναφέρομαι στην Ελληνική «Αριστερά» (τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή), αυτή μπορούμε άνετα να την ξεχάσουμε.

Αναφέρομαι στην Αριστερά παγκοσμίως.

 Οι Podemos στην Ισπανία δεν έχασαν την πρωτιά για άλλο λόγο: το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ αρκούσε για να αηδιάσει ο κόσμος, όταν είχαν σχεδόν ταυτιστεί μαζί του και παρά τα όσα συμβαίνουν εκεί, με τις εξώσεις οικογενειών και την οργιώδη ανεργία, να παραμένουν δέσμιοι του παλαιοκομματικού συστήματος.

Η συνθηκολόγηση άνευ όρων του Τσίπρα και των συνεργατών του μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις σκοτεινότερες στιγμές στην Ιστορία.

Είχαν έναν λαό μαζί τους, είχαν τον κόσμο σε όλη την Ευρώπη να βράζει περιμένοντας την αλλαγή.

Τι επέλεξαν να κάνουν;

 Να σηματοδοτήσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, η Θάτσερ ζει και βασιλεύει, απλά έχει αλλάξει μορφή και όνομα.

Παρακολουθώντας το This is not a coup  των Paul Mason και Θεόπης Σκαρλάτου, απέκτησα την απορία εάν το σώμα του Τσίπρα έχει καταληφθεί από κάποιο ον, γήινο ή εξωγήινο.

Λες και πρόκειται για έναν διαφορετικό άνθρωπο, με εντελώς διαφορετικό λόγο. Μια διχασμένη προσωπικότητα ίσως.

Ωστόσο, οι επιλογές προσώπων που έκανε από την αρχή, δείχνουν ότι αυτός ήταν από τότε.

Ο ίδιος.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το 2016.

Ξέρω ότι οι ελπίδες όλων μας για πολιτική αλλαγή είναι σχεδόν νεκρές.

Ο δρόμος προς τα κάτω είναι μακρύς ακόμα.

Αν κάποιος έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στην ριζοσπαστική ανατροπη, λόγω εξαθλίωσης, πλανάται πλάνην οικτρά.

Ο φασίστας της διπλανής πόρτας καραδοκεί.

Δυστυχώς, μετά τη συντριβή της «αριστεράς» κατέστη μία «πιο βιώσιμη» λύση ή οπτική στα μάτια των μη-συνειδητοποιημένων πολιτών, των λιγότερο πολιτικοποιημένων, αυτών που απλά θέλουν κάποιον να τους οδηγήσει σε μια διαφορετική κατάσταση, ασχέτως του πώς θα είναι αυτή και ποιος θα είναι το θύμα.

Έστω το ορατό, πρώτο θύμα.

Αυτό συμβαίνει ήδη στη Γαλλία με τη Λε Πεν: η ανύπαρκτη αριστερά έχει αφήσει την ακροδεξιά να αλωνίζει ως μοναδική εναλλακτική στους ανυπόληπτους κεντρώους.

Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα, εάν επιτρέψουμε στη ρητορική του μίσους να γίνει το κυρίαρχο αφήγημα.

Μίσος εναντίον των μαυριδερών, των αλλοδαπών, των αλλόθρησκων, αυτών που έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό διαφορετικά, των μονογονεϊκών οικογενειών, των ΑΜΕΑ, γενικά όσων μας «περισσεύουν» και μπορούμε εύκολα να τους ταυτοποιήσουμε ως διαφορετικούς από μας.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το 2016.

Αλλά ξέρω ότι δε θα πέσουμε χωρίς μάχη. Μάχες. Πολλές εκ των οποίων θα τις χάσουμε. Ή θα τις δώσουμε γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είναι από χέρι χαμένες.

Ίσως ορισμένες μάχες, θα τις κερδίσουμε.

Ίσως κερδίζουμε μόνο και μόνο από το γεγονός ότι αποκτάμε συντρόφους.

Βλέπουμε επίσης ποιοι στέκονται μαζί μας στους αγώνες και ποιοι είναι απέναντι.

Ίσως είναι κέρδος για τη νέα γενιά ότι βλέπει να μην το βάζουμε κάτω ακόμα κι όταν έχουμε απέναντί μας το βουνό.

Το 2015 ήταν σίγουρα η χρονιά των προσφύγων. «Της γης οι κολασμένοι» πέρασαν από την Ελλάδα αναζητώντας κάποιο ήρεμο τόπο για να ζήσουν. Και οι εθελοντές απέδειξαν ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.

Ήταν χρονιά για να αναθεωρήσουμε πολλά, μεταξύ αυτών και το τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ενοποίηση, Ευρωπαϊκά Ιδεώδη και όλα τα συναφή.

Ναι, τα σημάδια τα είχαμε ήδη δει, εδώ και χρόνια.

Το 2015 όμως έπεσε κάθε μάσκα, κάθε προσωπείο και κάθε προσποίηση.

Ας είμαστε γεροί το 2016 γιατί έχουμε αγώνα μπροστά και θα χρειαστούμε όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές, νοητικές, κοινωνικές, για να τα βγάλουμε πέρα.

Γιατί αν από το 2016 που έρχεται αφαιρέσεις τα  πολλά άσχημα του 2015, θα μείνει η μονάδα(2016- 2015  = 1), ο πολίτης (εγώ, εσύ, εμείς )πιο  έμπειροι (αν και τραυματισμένοι, πιο υποψιασμένοι και ελπίζω πιο αποφασισμένοι!

Για να κάνουμε το άλμα !

Για να νικήσουμε (ο λαός) !

Ecpoir- ελπίζω