…και μια υποσημείωση σε αυτά που γράφω, για αυτούς που κρίνω και σε αυτούς που απευθύνομαι...

…και μια υποσημείωση σε αυτά που γράφω, για αυτούς που  κρίνω και σε αυτούς που απευθύνομαι...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάνουμε λόγια και χρόνο για τα όνειρα που πέταξαν.

Θα πρέπει, αλήθεια, να νιώθουμε ευγνώμονες απέναντι στην «αριστερή» μας κυβέρνηση, που μας άνοιξε τα μάτια και αρκετοί άπιστοι βλέπουν τώρα ότι η εξουσία δεν επηρεάζεται από ιδεολογίες και κουραφέξαλα παρά μόνο εάν συντριβεί ή επανανοηματοδοτηθεί -να επικρατήσει η δημοκρατία, το αυτεξούσιον του καθενός.

Έτσι ξεστραβωμένοι αντιλαμβανόμαστε ότι ο ρεαλισμός που μας σερβίρουν σαν σκληρό και αναπότρεπτο είναι, πολύ απλά ειπωμένο, η διατήρηση των θέσεων εξουσίας που κατέλαβαν.

 Ρεαλισμός είναι ο κυνισμός τους και η περιφρόνηση και ειρωνεία που επιδεικνύουν απέναντι στους αντιπάλους. (Ο λαός μάς έδωσε δύο φορές εντολή να κυβερνήσουμε, άρα βουλώστε το· σκάστε και υπακούστε· κάπως έτσι).

Μάλλον δεν έχει νόημα να ασχολείται κανείς με το τι πράττει η κυβέρνηση αφού, απλώς, εκτελεί αποφάσεις που παίρνουν άλλοι.

Και ας θρηνούν και οδύρονται για την ανεργία που μαστίζει τη χώρα, για τις αντιιδεολογικές τους αποφάσεις να πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις, να απολύουν και λοιπά.

Τους καημένους -τι τραβάτε αυτοί οι άνθρωποι... «Δολοφονούν» λυπούμενοι...

Αφού ουσιαστικά περιφρονούν την κοινωνία, ας τους περιφρονήσει με τη σειρά της και η ίδια και ας αρχίσουν τα μέλη της να μιλούν μεταξύ τους, όχι, όμως, με παρωπίδες και κραυγές, αλλά με στόχο την αυτογνωσία τους, προσωπικά του καθενός αλλά και όλης της δομής της κοινωνίας που συνθέτουν.

Αρκετά μάς παραμύθιασαν για το πόσο πονάνε και λυπούνται που είναι αναγκασμένοι να «δολοφονούν»,  αρκετά με τον ρεαλισμό της υποκρισίας και της υποταγής.

Μαζική ανεργία, πανάκριβη Υγεία, υποβαθμισμένη Παιδεία, κοινωνικά δικαιώματα υπό αίρεση, μετανάστευση, φτώχια πείνα  και έλλειψη οποιουδήποτε οράματος και ελπίδας για το μέλλον  είναι  ο  λογαριασμός που στέλνουν στις παρούσες και μελλοντικές γενιές, στο όνομα μιας  άφρονος «δεν υπάρχει άλλη επιλογή».

Δεν θέλω να εμπλακώ στην αντιπαράθεση  με τους παραμένοντες στον ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζοντες  στον Τσίπρα .

Αφού δεν βλέπουν, δεν νιώθουν την καταστροφή και την μετάλλαξη της «Αριστεράς» τους .

 Δεν έχει νόημα: Όσοι  είναι Αριστεροί θα παραμείνουν Αριστεροί , οι «Αριστεροί» θα παραμείνουν «Αριστεροί», οι ανέραστοι θα παραμείνουν ανέραστοι, οι μαλάκες μαλάκες και λοιπά.

Ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε το αντιλαμβάνεται ο πάσα ένας.

Η ζωή απαιτεί,

μνήμη για να θυμάσαι τι έλεγες και γιατί και ποια αγωνιζόσουν,

ειλικρίνεια για την όποια επιλογή σου(έστω και την μνημονιακή- αλλά μην μας λες βρε αδελφέ ότι είναι αριστερή, έλεος !),

αυτοεκτίμηση για  το αν είσαι αριστερός (έστω προοδευτικός),

βούληση για συνύπαρξη-χαρά,

αυτογνωσία για την υπέρβαση,

και θάρρος  για αγώνα.

Σημασία έχει να ορθώνεις το ανάστημα (αν έχεις) στην εξουσία και στο μικρούλι σου «εγώ», όσο μίζερο κι αν είναι, όσο φίλαυτο και φτωχό.

…και ως κατακλείδα της υποσημείωσης μου ένα αγαπημένο μου ποίημα,  του   Μιχάλη  Κατσαρού, που αφορά όλους μας :

«Ἀντισταθεῖτε

σ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι

καὶ λέει: καλὰ εἶμαι ἐδῶ.

Ἀντισταθεῖτε σ᾿ αὐτὸν ποὺ γύρισε πάλι στὸ σπίτι

καὶ λέει: Δόξα σοι ὁ Θεός.

Ἀντισταθεῖτε

στὸν περσικὸ τάπητα τῶν πoλυκατοικιῶν

στὸν κοντὸ ἄνθρωπο τοῦ γραφείου

στὴν ἑταιρεία εἰσαγωγαὶ- ἐξαγωγαί

στὴν κρατικὴ ἐκπαίδευση

στὸ φόρο

σὲ μένα ἀκόμα ποὺ σᾶς ἱστορῶ.

Ἀντισταθεῖτε

σ᾿ αὐτὸν ποὺ χαιρετάει ἀπ᾿ τὴν ἐξέδρα ὦρες

ἀτέλειωτες τὶς παρελάσεις

σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄγονη κυρία ποὺ μοιράζει

ἔντυπα ἁγίων λίβανον καὶ σμύρναν

σὲ μένα ἀκόμα ποὺ σᾶς ἱστορῶ.

Ἀντισταθεῖτε πάλι σ᾿ ὅλους αὐτοὺς ποὺ λέγονται

μεγάλοι

στὸν πρόεδρο τοῦ Ἐφετείου ἀντισταθεῖτε

στὶς μουσικὲς τὰ τούμπανα καὶ τὶς παράτες

σ᾿ ὅλα τ᾿ ἀνώτερα συνέδρια ποὺ φλυαροῦνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ᾿ ὅλους ποὺ γράφουν λόγους γιὰ τὴν ἐποχὴ

δίπλα στὴ χειμωνιάτικη θερμάστρα

στὶς κολακεῖες τὶς εὐχὲς τὶς τόσες ὑποκλίσεις

ἀπὸ γραφιάδες καὶ δειλοὺς γιὰ τὸ σοφὸ

ἀρχηγό τους.

Ἀντισταθεῖτε στὶς ὑπηρεσίες τῶν ἀλλοδαπῶν

καὶ διαβατηρίων

στὶς φοβερὲς σημαῖες τῶν κρατῶν καὶ τὴ

διπλωματία

στὰ ἐργοστάσια πολεμικῶν ὑλῶν

σ᾿ αὐτοὺς ποὺ λένε λυρισμὸ τὰ ὡραῖα λόγια

στὰ θούρια

στὰ γλυκερὰ τραγούδια μὲ τοὺς θρήνους

στοὺς θεατὲς

στὸν ἄνεμο

σ᾿ ὅλους τοὺς ἀδιάφορους καὶ τοὺς σοφοὺς

στοὺς ἄλλους ποὺ κάνουνε τὸ φίλο σας

ὡς καὶ σὲ μένα, σὲ μένα ἀκόμα ποὺ σᾶς ἱστορῶ

ἀντισταθεῖτε.

Τότε μπορεῖ βέβαιοι νὰ περάσουμε πρὸς τὴν

Ἐλευθερία.» 

…και  συμπληρώνω  έγώ

Όποιος δεν καταλαβαίνει, ή όποιος δεν βιώνει τέτοια συναισθήματα είναι άξιος της μοίρας του, του μυαλού του και άλλων συναφών α-νοησιών.