Διαφεύγοντας με την απογοήτευση στο μέλλον, ως μια δύση που δεν έχει ανατολή.

Διαφεύγοντας με την απογοήτευση στο μέλλον, ως μια δύση που δεν έχει ανατολή

Άμα θέλεις να πεις κάτι για τα τρέχοντα, να σχολιάσεις το τώρα και να εξάγεις χρήσιμα, ως νομίζεις, συμπεράσματα, πρέπει να ασχοληθείς με πολλά και να αυτοκριθείς .

 Αυτά που σκάνε σε ύποπτες γωνίες, σε καμπές της ζωής  και κάνουν θόρυβο, ως σεισμοί μετά τον σεισμό, ως απογοήτευση σε μια παραλία που δεν την είδε ( αυτήν που είδες εσύ στο τέλος ), ως μια δύση που δεν έχει ανατολή.

Κι άμα βουλιάξεις έτσι στην καθημερινότητα κινδυνεύεις να χαθείς μαζί της, σε μικρές δόσεις δηλητηριώδους νέφους: αιθαλομίχλης, μικροπολιτικής και ειδήσεων και να χαθείς όταν το ατομικό (αυτό της ψυχής) συντονίζει  με  το γενικό που είναι πολύ άσχημο και γίνονται ένα.

Και στη φθορά που επιφέρει η ενασχόληση με τα ποθητά, οι ελπίδες που εξέπεσαν, τα οποία προκαλούν αντιθέσεις και συχνά παρεξηγήσεις.

Γιατί λάθος  νόμιζες ότι οι άνεμοι πνέουν  όχι μόνο από σένα, από τη δύση  αλλά και από την ανατολή .

Και σε εκθέτουν!

Και σε απογοητεύουν!

Όμως υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος για να γλυτώσεις. Αναχωρείς προς κάποιο μέλλον. Εκεί μπορείς να εφαρμόσεις ανεμπόδιστος τα σχέδιά σου. Το χρειαζόμαστε πάντα οι άνθρωποι να φεύγουμε μπροστά.

Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να θυσιάσουμε αυτή τη διαφυγή, ακόμα κι όταν γύρω μας κατολισθαίνει το σύμπαν(το έξω και το μέσα).

Εκεί δεν επεμβαίνουν ζοφερές ποταπότητες κι ούτε ανόητοι, πουλημένοι, εξανδραποδισμένοι, υποταγμένοι, δουλοπρεπείς, ιδιοτελείς και  καιροσκόποι.

Εκεί δεν υπάρχουν απογοητεύσεις για πράγματα που δεν έγιναν, για αγκαλιές ανολοκλήρωτες, γιατί είναι το μέλλον, που δεν έχει συμβεί ακόμα…

Είναι ένας ψυχοθεραπευτικός τρόπος

 Ιδιαίτερα για ανθρώπους με πλούσια φαντασία, μαρξιστική επαναστατικότητα, ισχυρές θελήσεις  και με μεγάλες ελπίδες.

 Προσπαθώντας ταυτόχρονα, ή προσποιούμενος, πως κρατάς κάποια επαφή με την πραγματικότητα, επιδιώκοντας να δίνεις  στις φαντασίες σου σχήματα ρεαλισμού, πραγμάτωσης, επιτυχίας και ανταπόκρισης.

Το δυστυχώς, όμως με τις φαντασίες, τα σχέδια και τις αναλύσεις, είναι πως άμα φεύγεις συνεχώς από την πραγματικότητα, φεύγει κάποια στιγμή κι εκείνη από εσένα και έτσι μπορεί, στο τέλος, να πορεύεστε σε ασύμπτωτες τροχιές, ακόμα και σε διαφορετικούς κόσμους.

Από την πάθηση αυτή, λόγω των πολλών δυσκολιών, υποφέρουν πολλοί στις μέρες μας, άνθρωποι, ομάδες, κινήματα, κόμματα ή απόπειρες κομμάτων.

Ίσως  και εγώ.

Νομίζουν πως φτάνει να εξαγγείλουν μια εξέγερση, μια επανάσταση, μια έφοδο στον ουρανό και να γίνει αίφνης ο ουρανός πιο προσιτός, να εκδηλώσουν αισθήματα, θελήσεις και επιδιώξεις και να γίνουν  ζωή ανταποκρινόμενη.

Κι αν απογοητεύονται ξανά και ξανά που τα σχέδια δεν ευοδώνονται, κι αν ορισμένοι από τους οπαδούς τους χάνονται για άλλη πιο ασφαλή και γειωμένη περιπέτεια (ή απλώς για τη διαχείριση κατά μόνας της απογοήτευσής τους) κι αν το εξακοντισμένο βέλος των επιθυμιών εκπέσει , γιατί ο στόχος αυτοαπεσύρθη, εκείνοι δεν πτοούνται.

Έχουν εφεδρικές επαναλήψεις σχεδίων και οδεύουν προς την επόμενη εξαγγελία, στην επόμενη βολή  προς το χαμένο στόχο.

Οπότε η ζωή και η πράξη αποδεικνύονται εντελώς ανίκανες να τους διδάξουν. Στον αντίποδα, και ως απάντηση, εμφανίζεται ένας άλλος τρόπος θεραπείας.

Η φυγή διά του «ρεαλισμού».

Να αρκείσαι, και εν τέλει να βουλιάζεις στο ελάχιστο.

 Να αποφεύγεις το ταξίδι γιατί έχει απρόβλεπτους κινδύνους, να «ζεις τη στιγμή», χωρίς προσδοκίες (γιατί οι προσδοκίες, έχουν απογοητεύσεις), χωρίς όνειρα(γιατί τα όνειρα, έχουν και εφιάλτες), χωρίς θελήσεις και αισθήματα (γιατί οι  θελήσεις και τα αισθήματα έχουν απορρίψεις και αρνήσεις, χωρίς πετάγματα (γιατί τα πετάγματα, έχουν και πτώσεις).

Αυτά σκεφτόμουν ξεκινώντας να συλλογίζομαι την καθημερινότητα, και κάπως τρόμαξα.

Πώς να ισορροπήσω τώρα ανάμεσα στο τίποτα και το σύμπαν, χωρίς μια γέφυρα να τα ενώνει;

Πολύ περισσότερο που κάποιοι μηχανικοί στην αγορά, σχεδιάζουν τόσο σαθρές κατασκευές ώστε δεν το εμπιστεύεσαι να βαδίσεις πάνω τους.

Και το παραμύθι της ζωής (και μας) δεν έχει ευτυχισμένο τέλος- ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα - αλλά έχει δράκους και την ελπίδα να περιμένει το επόμενο παραμύθι.

Αν υπάρξει…

«Θὰ σᾶς περιμένω

Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος-

Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω.

Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου

ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες.

Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος

χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες.

Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας

πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας

ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη

ὁ ἄνεμος δικός μου

μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες

μάταιοι λόγοι.

Μὴν ἀμελήσετε.

Πάρτε μαζί σας νερό.

Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.»

Μιχάλης Κατσαρός