Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Να ..και πάλι από την αρχή.

Να ..και πάλι από την αρχή.




Εκεί που νομίσαμε, πως αφήσαμε πίσω μας την μαύρη νύχτα και τους εφιάλτες που πέντε χρόνια μας βασάνιζαν, που η ζωή διαλύονταν  πως βγήκαμε στο ξέφωτο, πως μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, προγράμματα, προαπαιτούμενα αποτελούν παρελθόν έμειναν πίσω  στην σκοτεινιά, νέο μαύρο είναι μπροστά μας, δίπλα μας και το φέραν άνθρωποι, φίλοι, σύντροφοι, οι δικοί μας.

Οι λεονταρισμοί αποδείχτηκαν κάλπικοι. Οι «υποσχέσεις», τα «οράματα» και οι «διαβεβαιώσεις»  κυλούν πια «ρεαλιστικά», «ώριμα», και  «πραγματικά» .
Η αντίσταση συκοφαντείται,  οι ελπίδες ακάλυπτες επιταγές και  αυτοί που επιμένουν εχθροί ή αιθεροβάμονες
Οι δικοί μας γίναν άλλοι, βαπτίζουν την υποταγή προτέρημα, το άδικο δίκιο, ορίζουν την εξουσία προορισμό και όχι μέσο, την καταστροφή από «αριστερό» χέρι ως αναγκαιότητα για να δικαιολογήσουν την θαλπωρή τους, την ασφάλειά τους, την ισχύ και τις ανέσεις της εξουσία τους.

Ξέρω, ξέρουμε ότι ό λόγος είναι συμβόλαιο και όσοι δεν τον τηρούν, όσοι  αθετούν  ηθικές υποχρεώσεις και  υποσχέσεις ή   εγκαταλείπουν  αρχές και  ιδέες για ιδιοτελείς σκοπούς, είναι ψεύτες, απατεώνες  και μασκαράδες (μέρες που είναι).

…και τώρα σταματάμε;
…συνεχίζουμε ή όχι ;
..αντέχουμε ή εγκαταλείπουμε ;
… αγωνιζόμαστε ή απλώς ξορκίζουμε το κακό ;
…δρούμε ή ευχόμαστε

Πάντα με από  ήττες, το ίδιο ερώτημα.  Η ιστορία αλλά και ζωή μας είναι γεμάτη από το ίδιο ερώτημα.
Αποστράτευση, ευχές ή δράση;
  
Η αλήθεια είναι, πως όσο κι αν κάνουμε ευχές κι όσο κι αν προσηλώνουμε το βλέμμα μας στο μέλλον, τα επιθυμούμενα δεν θα γίνουν πραγματικότητα επειδή στέλνουμε σ’ αυτά όλη μας την ενέργεια.
Κι επειδή δεν πιστεύουμε στις ανοησίες τύπου Κοέλιο, πως άμα επιθυμείς κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις, κάτι άλλο πρέπει να αποπειραθούμε, ώστε το σύμπαν να γίνει συνεργός στην επιθυμία μας.
Άρα πρέπει να συντάξουμε το σύμπαν, που προς το παρόν δείχνει να αδιαφορεί για μας, στις θελήσεις μας.

Εξαίσιοι άνθρωποι, σπουδαία μυαλά, ανιδιοτελείς εργάτες των ονείρων, έκαναν τη ζωή τους παρανάλωμα σ’ αυτό το έργο. Κι όμως δεν έφτασε. Δεν είναι που οι θελήσεις δεν ήταν ισχυρές. Τίποτα πιο πολύ δεν είχαν να δώσουν. Κάποτε τόλμησαν το ανέφικτο. Κι έκαναν ένα άλμα προς τον ουρανό. Γιατί δε έφτασαν το αστέρι της μοίρας που επέλεξαν; Γιατί κατέρρευσαν τόσα ωραία σχέδια με τόσο πάταγο;

Κι ύστερα από τους σεισμούς και τις καταρρεύσεις έγινε σχεδόν ενδημικό φαινόμενο, όσο χάναμε εδάφη τόσο να επενδύουμε σε συναίσθημα, τόσο να στρεφόμαστε στην ποίηση για να μας δώσει ερμηνείες, κι αν όχι πειστικές τουλάχιστον παρήγορες. Πολύτιμα πράγματα, θα πεις. Χωρίς αυτά δεν κάνεις βήμα πιο πέρα. Αλλά δεν επαρκούν. Να αισθάνεσαι δεν φτάνει, που λέει κι ο ποιητής.

Ως φαίνεται το αλφαβητάρι του κόσμου δεν το έχουμε μάθει ακόμα. Πολύ περισσότερο, που κάθε μέρα προστίθενται καινούργια γράμματα και γραφές. Και πως ν’ αλλάξεις (και γιατί) έναν κόσμο που δεν έχεις καταλάβει;

Συνεπώς, δανειζόμενοι τις παλιές γραφές, κερδίζοντας την εμπειρία και τη γνώση του λάθους, – δουλεύοντας στο άσπρο άγραφο χαρτί και στο παρθένο σώμα-, διαγράφοντας, σβήνοντας, ανατρέποντας και ξανακερδίζοντας την παλιά γνώση, ξαναπιάνοντας το νήμα και ξανασπουδάζοντας το βέβηλο κορμί των απόκληρων, πρέπει να κατακτήσουμε την πολύτιμη κατανόηση και την καθαρότητα των δρόμων. Κάνοντας πάντα, και πάντα, σαν να είναι αρχή, σαν να είναι η πρώτη φορά, σαν ο κόσμος να ξαναγίνεται καινούργιος και απαιτητικός κι η νεότητά μας να  ξαναγεννιέται.

Λοιπόν, ας γίνουμε αιρετικοί και παράνομοι, ας ταλαντευτούμε άπειρες φορές για να ξανασταθούμε όρθιοι κι όχι παραμένοντας ακλόνητοι να θαφτούμε κάτω από τα ερείπια των σεισμών.
Θέλει πολύ δουλειά και δύσκολη. Θέλει να αντέξουμε την οδύνη των γεννήσεων. Θέλει να ξαναπιάσουμε τη μελέτη του αστρικού διαστήματος και του καθημερινού εργάσιμου ωραρίου, τη γνώση του απέραντου κόσμου και του άπειρου μικρόκοσμου. Από την αρχή, και πάλι. «Τα θεμέλιά μας στα βουνά»!

«Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.» Ο. Ελύτης, Το Άξιον Εστί.

Λοιπόν, ναι και πάλι από την αρχή !


....από την αρχή για το κοινωνικό, όχι για το δικό μας, την ψυχή μας, αυτή συνεχίζει (και θα) γιατί ποτέ δεν σταμάτησε. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου