Όποιος φοβάται να πει αυτό που σκέφτεται, στο τέλος θα καταλήξει να σκέφτεται αυτό που δεν φοβάται να πει…

Όποιος φοβάται να πει αυτό που σκέφτεται, στο τέλος θα καταλήξει να σκέφτεται αυτό που δεν φοβάται να πει…

Στο «πολιτισμό» των ανθρώπων ακόμα και ο θάνατος έχει διαφορετικές όψεις.

Υπάρχουν δολοφονίες  και θάνατοι που είναι πολύ «ξενέρωτες» για τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης.

Υπάρχουν άλλες που ανατριχιάζεις και χύνεις ποτάμια δάκρυα γιατί σ’ αγγίζουν.

Γιατί σ’ αγγίζουν; 

Γιατί είναι κοντά.

Who gives a f@uck για κάποιον που σκοτώνουν σε μια άλλη ήπειρο;

Κάπου στα βάθη της Αφρικής σφαγιάζονται χιλιάδες, κάπου στη Λατινική Αμερική πίσω από τις φιέστες των καρναβαλιών  και της Κοπακαμπάνα, η ζωή είναι ζούγκλα που αν ζήσεις πάνω από τα 40 είσαι φαινόμενο.

Στη Μέση ανατολή είναι η παιδική χαρά των εμπόρων του θανάτου εδώ και κάτι άπειρα χρόνια.

Η Γάζα στενάζει, το Ιράκ ισοπεδώθηκε, η Λιβύη γύρισε στην εποχή των σπηλαίων, το Αιγαίο νεκροταφείο, οι Κούρδοι σφαγιάζονται ανηλεώς, η Συρία ένα απέραντο δράμα.

Στα διάφορα Βιετνάμ αυτού του κόσμου λαοί ισοπεδώθηκαν, γυναικόπαιδα σφαγιάστηκαν, όπως και σ΄ όλη την ανθρώπινη ιστορία, τα παιχνίδια πολέμου, τρομοκρατίας, βίας, απανθρωπιάς είναι το φετίχ αυτού του ιού που κατασπαράζει τη γη σαν καρκίνωμα και ονομάζεται άνθρωπος.

Η ανθρώπινη ιστορία είναι φτιαγμένη από πολέμους και βία.

Λαοί ολόκληροι εξαφανίστηκαν από το χάρτη χωρίς να χυθεί δάκρυ από τους υπηκόους νοικοκύρηδες των κρατών που τους έσφαξαν αλύπητα.

Εκατομμύρια νιάτα εξαφανίστηκαν από το χάρτη πολεμώντας για κάποιες «μεγάλες ιδέες».

Εκατομμύρια άνθρωποι αλληλομισήθηκαν γιατί έτσι έπρεπε, γιατί είχαν διαφορετικό χρώμα, θρησκεία, μωρόδοξους ηγέτες που ονειρευόντουσαν να είναι κυρίαρχοι του κόσμου.

Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν γιατί πεινάνε απέναντι σε άλλους τόσους που πεθαίνουν γιατί τρώνε υπερβολικά!

 Τα δάκρυα για όλους αυτούς είναι επιλεκτικά.

Η πραγματική τρομοκρατία είναι η ίδια η ανθρώπινη σκέψη ορισμένων.

Η φύση ολόκληρη με κάθε ζωντανό πλάσμα επάνω της , στενάζει από το «μεγαλείο» αυτής της ανθρωποκεντρικής σκέψης.

Ο πλανήτης βιώνει ασταμάτητα μια αιματηρή δυσαρμονία.

Των πάρα πολύ λίγων ενάντια πολλούς.

 Μα για «περάσουν» χρειάζονται τα μέσα (ΜΜΕ και πολιτική), οι άνθρωποι (πολιτικοί και υπηρέτες), η βία (πόλεμοι και φασισμός)

Έτσι ακριβώς.

 Γι’  αυτό και μπορεί το κάθε χαζοκάναλο να πλασάρει ότι θέλει όπως το θέλει.

Γι’ αυτό μπορεί ο κάθε πολιτικάντης της δεκάρας να γίνεται αρχηγός και να καθοδηγεί τα πλήθη.

Γι’ αυτό μπορεί ένας πόλεμος να ονομάζεται δίκαιος κι ένας άλλος άδικος.

Γι’ αυτό μπορεί ένας θάνατος να προκαλεί δάκρυα κι ένας άλλος ευχαρίστηση….

Μα, πως γίναμε έτσι, πως ανεχόμαστε τον θάνατο και την καταστροφή ;

Πως ανεχόμαστε  τους χιλιάδες  πνιγμούς στο Αιγαίο, την ολοκληρωτική γενοκτονία των Σύριων, τον αφανισμό των Κούρδων, την εξαφάνιση των Λίβυων, τον θάνατο να μας περιτριγυρίζει ;

Μήπως  σκληρύναμε από τις δυσκολίες της ζωής, την ανεργία, την λιτότητα την γενικότερη απογοήτευση ;

Δεν αντιλαμβάνεστε , πως από το «Σε εμένα δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα» μεταβήκαμε στο «Ω, μακάρι να μην μου συμβεί τίποτα χειρότερο» ;

Δεν αντιλαμβάνεστε πως  γύρω μας  συμβαίνει κάθε μέρα κάτι που αφορά τον καθένα, ο πόνος του κάθε ανθρώπου δεν μπορεί να ακουστεί από τους υπόλοιπους

Έχουμε μάτια αλλά βλέπουμε εκεί που μας δείχνουν.

Έχουμε αυτιά αλλά ακούμε αυτό που μας λένε.

Έχουμε στόμα αλλά λέμε αυτό που επιτρέπεται. 

….και «όποιος φοβάται να πει αυτό που σκέφτεται, στο τέλος θα καταλήξει να σκέφτεται αυτό που δεν φοβάται να πει…»

Η άγνοια κι ο φόβος είναι τα ισχυρότερα όπλα. Κι όταν συνδυάζονται με τη δυστυχία γίνονται μοχλός κάθε ανωμαλίας.

Η μόνη ερώτηση που μπορεί να έχει κάποια λογική είναι μια.

Σε κάθε περίπτωση ποιος ωφελείται από το τάδε γεγονός;

Πως πείθονται οι λαοί να μισούν;

 Η αδικία, η ανισότητα, η πείνα, η δυστυχία, η κάθε μορφή εκμετάλλευσης είναι εν δυνάμει εστίες έκρηξης.

Και ο φόβος.

Ο φόβος της δουλείας, της αδυναμίας ελευθερίας στριμώχνει το σκλάβο στο τοίχο και τότε βρίσκεται πάντα ένας καλοθελητής να του κατευθύνει όλη την οργή που έχει μαζευτεί μέσα του στον ένοχο που θα του υποδείξει…

Εμείς, εδώ σ’ αυτή τη ταλαίπωρη πατρίδα φτωχαίνουμε, χάνουμε ότι είχαμε μάθει να έχουμε, αλλάζουμε, συσσωρεύουμε μέσα μας οργή που σιγοβράζει και μας ψήνει σιγά σιγά, άραγε ποια αδρανοποιητικό μέσο  μας ετοιμάζουν για να «ξεχάσουμε»; 

Αναρωτιέμαι τι…

Χρειάζεται ένας σοβαρός λόγος για να μοιάζει ασήμαντο το γεγονός πως θα σου πάρουν το σπίτι.

Χρειάζεται ένας σοβαρός λόγος για να μοιάζουν ασήμαντα η ανεργία, η πείνα, η αρρώστια, η ζητιανιά…

Πολλοί στρατοί στο Αιγαίο, η Τουρκία του Ερντογάν αχαλίνωτη, η Συρία νέο εργαστήρι  πολέμου, η Ευρώπη με τα Hot Spot..Stop   και η Ελλάδα στην μέση αυτών και στην άκρη των εξελίξεων, έρμαιο αποφάσεων άλλων, με ελλειμματική πολιτική «ηγεσία» (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης)  και με τους νεοναζί φασίστες να χαίρονται γιατί ψαρεύουν εύκολα στα θολά νερά της απελπισίας.

Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν. 

Τα χειρότερα έρχονται.

Υστερόγραφο:

Τα ατομικά μας,  αυτά/ους που αγαπάμε και όσα/ους  μας αγαπούν είναι αναγκαία, για να υπάρχουμε ως ξεχωριστές οντότητες, άνθρωποι με τα πάθη, τους πόθους, τις αγωνίες, τις νίκες και τις αποτυχίες μας , που είναι το καύσιμο  της ψυχής του καθενός (που χωρίς αυτά δεν είσαι άνθρωπος), αλλά όλα αυτά μέσα στην κοινωνία και για αυτήν, σαν  ξεχωριστό δέντρο(που έχει ανάγκη τον ουρανό, το φως, το βροχή αλλά και το δίπλα δέντρο και το απλό λουλούδι ) στο μεγάλο δάσος.