…μην κοιτάς, μην σκύβεις, χώμα και λάσπες θα βλέπεις, στάσου όρθιος και δες τους ορίζοντες της δύσης του παλιού και της ανατολής του νέου»

«…μην κοιτάς, μην σκύβεις,  χώμα και λάσπες θα βλέπεις, στάσου όρθιος και δες  τους ορίζοντες της δύσης του παλιού και της ανατολής του νέου»

Πραγματικότητα, δυνατότητα,  αδυνατότητα

Πολλοί λένε, αυτή  είναι η πραγματικότητα και δεν αμφισβητείται  και δεν αλλάζει, τόσο μπορούμε, τόσο μπορέσαμε, ας βολευτούμε με αυτά. Αδυνατότητα.

Άλλοι (πιο λίγοι) λένε, το δικαιολογημένο της ύπαρξής μας μιλά «δεν μπορεί, υπάρχει σίγουρο κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε» και ως ποιητής  λέει  «μην κοιτάς, μην σκύβεις χώμα και λάσπες θα βλέπεις, δες  τους ορίζοντες της δύσης του παλιού και της ανατολής του νέου»,  υπάρχει ακόμα κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί δυνατότητα.

Όποιος την κατέχει, την νιώθει,  δεν λέει, λόγου χάρη: εδώ συνέβη ετούτο ή το άλλο, θα συμβεί, πρέπει να συμβεί,  αλλά επινοεί: εδώ θα μπορούσε, θα ήταν σκόπιμο ή θα έπρεπε να συμβεί, και όταν κάποιος του εξηγεί ότι ένα πράγμα είναι όπως είναι, τότε αυτός σκέφτεται: μα θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς.

Έτσι η αίσθηση, η ελπίδα και ο πόθος  της δυνατότητας θα οριζόταν όντως ως η ικανότητα να σκέφτεται κανείς όλα όσα θα μπορούσαν εξίσου καλά να υπάρχουν, καθώς και να μη θεωρεί σπουδαιότερο το υπάρχον από το μη υπάρχον…

Οι άνθρωποι με αίσθηση του αβόλευτου , της δυνατότητας ζουν, όπως λένε, παγιδευμένοι σε ένα λεπτότερο ιστό ομίχλης, φαντασιώσεων, ονείρου και δυνητικών ευκτικών (παιδιά με αυτή την προδιάθεση υφίστανται το αποφασιστικό ξερίζωμά της με τη βία- παιδί μου προσγειώσου σύνελθε, συνήθως λένε), ενώ τέτοιοι άνθρωποι χαρακτηρίζονται μπροστά τους φαντασιόπληκτοι, ονειροπαρμένοι, αδύναμοι χαρακτήρες και πολύξεροι ή μικρολόγοι, να σταματήσουν να είναι παιδιά και να μεγαλώσουν-ωριμάσουν επιτέλους .

Όταν θέλουν να παινέσουν αυτούς τους τρελούς, τα παιδιά , τους ανώριμους ,τους χαρακτηρίζουν επίσης ιδεαλιστές, αλλά είναι προφανές ότι αυτές οι έννοιες καλύπτουν μόνο τον ασθενή ιδεαλιστή, ο οποίος αδυνατεί να κατανοήσει την πραγματικότητα ή την αποφεύγει κλαψιάρικα, δηλαδή τον τύπο εκείνο για τον οποίο η απουσία αίσθησης της πραγματικότητας αποτελεί όντως ανεπάρκεια.

Το δυνάμει όμως δεν περιλαμβάνει μόνο τα όνειρα των ανθρώπων με αδύναμα νεύρα, αλλά και τις μη αφυπνισμένες ακόμη προθέσεις.

Η δυνατότητα δεν ισούνται όμως  με το πραγματικό βίωμα ή την πραγματική αλήθεια μείον την τιμή του πραγματικού, αλλά εμπεριέχουν, μια φωτιά, ένα πέταγμα, μια θέληση οικοδόμησης, ένα συνειδητό ουτοπισμό, που δεν φοβάται την πραγματικότητα, αλλά την αντιμετωπίζει σαν αποστολή και επινόηση…

Είναι η πραγματικότητα του σήμερα, που ξεπέρνα τις αδυνατότητες,  που αφυπνίζει τις δυνατότητες…

Εν τούτοις στο σύνολό τους ή κατά μέσο όρο παραμένουν πάντα οι ίδιες δυνατότητες, οι οποίες επαναλαμβάνονται μέχρις ότου το πραγματικό δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από το νοούμενο.

 Που  δίνει νόημα και σκοπό στις νέες δυνατότητες, και τις αφυπνίζει.

Αυτός θέλει το δάσος, ενώ ο άλλος θέλει τα δέντρα…

…και καταλήγουμε πάλι στα λόγια του ποιητή 

«…μην κοιτάς, μην σκύβεις,  χώμα και λάσπες θα βλέπεις, στάσου όρθιος, δες  τους ορίζοντες της δύσης του παλιού και της ανατολής του νέου»

και

« μέσα από την πραγματικότητα δες, πάλεψε  για τις αγέννητες ακόμα δυνατότητες»

Υστερόγραφο

Μέσα στο εμείς υπάρχει και το μικρό εγώ μας –με τους πόθους, τις αγάπες, τις δυσκολίες και τις ελπίδες, με τα λείποντα -και πώς να τα συνταιριάξεις ; Τα έχεις στην τσέπη του πουκαμίσου σου (εκεί δίπλα..), σαν δεύτερη καρδιά πιο πολύτιμη και προχωράς…