Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Η Αριστερά, η ήττα, η νέα αρχή και η πρόταση

Η Αριστερά,  η ήττα, η νέα αρχή και η πρόταση




Η Αριστερά  και   η ήττα

Η Αριστερά ως γνωστόν έχει εντρυφήσει στην ήττα.
Έχει υπέροχα τραγούδια, υπέροχες γιορτές και υπέροχες αναµνήσεις.
Όλα ή σχεδόν όλα µε ήττες.
Τόσο που να νοµίζει κανείς πως η κουλτούρα της ήττας γεννήθηκε µε την Αριστερά.
Αν θέλει να κάνει κανείς ένα επιτυχηµένο µνηµόσυνο, υπάρχουν κατάλληλοι τελετάρχες της Αριστεράς (του εαυτού µου συµπεριλαµβανοµένου)!
Με τέτοια κουλτούρα που καµαρώνει για όλες τις ήττες της, σαν να ήσαν νίκες (είναι κι αυτός ένας τρόπος να συντηρείς την κατάσταση και να διατηρείς ελπίδες), δυσκολεύεται να χειριστεί ζητήµατα που να εµπεριέχουν τα στοιχεία µιας, ας µην πω νίκης, έστω επιτυχίας.
Κυρίως δυσκολεύεται να δηµιουργήσει προϋποθέσεις ώστε να µπορεί να διεκδικήσει τις επιτυχίες.
Κι έτσι επιτυγχάνει να αποµακρύνει και αυτές ακόµα τις δυνατότητες που προκύπτουν από τις στροφές της πραγµατικότητας.

Η Αριστερά και  η νέα αρχή

Με δεδοµένα λοιπόν δυο παγιωµένα πλέον χαρακτηριστικά,
τα άγια και ιερά της αριστεροσύνης µας,
 και µη κάνοντας βήµα πιο πίσω από την κατάκτησή τους,
(υπάρχουν  και αυτοί που κάνουν τις  λιτανείες του ΠΑΜΕ ,λέγοντας ακατάληπτα πράγματα, αυτοί που ΑΝΤΑΡΣΥόνονται  την καθαρότητα και αυτοί που ΛΑΕνόνται ως κλαίοντες απατημένοι εραστές),
 είναι καιρός να αναζητήσουμε άλλην  πορεία, η πραγματικότητα «όχι απλά φωνάζει αλλά ουρλιάζει»,
καλούµαστε   να ανασυνταχθούμε με τα την ήττα του 2015, του ΣΥΡΙΖΑ και της ελπίδας που πολλοί ψήφισαν και πολλοί που δεν ψήφισαν και που τον κοιτούσαν είτε από τα αριστερά, είτε από τα δεξιά, ήλπισαν  και αυτοί .

Πολλοί έπεσαν  σε µμελαγχολία και να ξανάρχισαν  στην εντρύφηση στην ήττα.

Αλλά µερικές φορές η πραγµατικότητα επιµένει στις περίεργες και ελπιδοφόρες στροφές της και αν και µας παίρνει λίγο καιρό αναπτερωνόμαστε   Όπως τώρα. Μένει να σκεφτούµε και να τις αξιοποιήσουµε.
Και κυρίως να δράσουµε.
Να σας πω, δεν υπάρχει άλλος δρόμος - εκτός της παράδοσης που τον απορρίπτουμε-, λοιπόν, είναι καιρός της πράξης.
Η κοινωνία σε ελεύθερη πτώση, φτώχεια, ανεργία, λιτότητα, μείωση των πάντων (και αξιών, αρχών και οραμάτων), μιζέρια, η Δημοκρατία, η Ανεξαρτησία και η Κυριαρχία υπό αναίρεση.
Ο καιρός να συµπράξουµε και να συστρατευτούµε.
Καλές είναι οι κουβέντες, αλλά έρχονται οι ώρες που πρέπει να τις µετουσιώσουµε σε πράξη.
Κι επειδή δεν µάθαµε τόσα χρόνια µόνο την κουλτούρα της ήττας και της διαπάλης στην Αριστερά όπου θητεύσαµε αλλά και την κουλτούρα της δράσης, ας τη φέρουµε αποφασιστικά, σύσσωµοι, στο προσκήνιο.

Η Αριστερά και η πρόταση

Μίλησα με πολλούς και όλοι λίγο πολύ μου λένε το ίδια:

«Δεν έχω καταλάβει τι προτείνει η αριστερά πρακτικά.
Πέρα απ’ την εθνικοποίηση των τραπεζών και την παραγωγική ανασυγκρότηση (που εγώ δεν ξέρω τι είναι και τα δύο) τι προτείνει συγκεκριμένα για το εδώ και τώρα στη ζωή μας.
Ποια είναι η αλλαγή που ονειρεύεται σήμερα, όχι στο επέκεινα.
Τι προτείνει στους ανθρώπους σήμερα, όπως είναι τα πράγματα; Έχει κάτι να πει;
Λέει πήγαινε δούλεψε όπου λάχει κι αν οι συνθήκες δεν είναι σωστές, συνδικαλίσου;
Κι ύστερα περίμενε να πιάσουν τόπο οι ρωγμές στην Ευρώπη (λολ) ή να έρθει η ώρα που θα έχει νόημα το να βγούμε απ’ την Ε.Ε. γιατί τώρα δεν γίνεται τίποτα έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνουμε είμαστε καταδικασμένοι;
Τι προτείνει η αριστερά για την καθημερινή ζωή; Δουλειά στα super market για 400€;
 Πως προτείνει να περάσουμε τις μέρες και τις νύχτες μας;
Με υπομονή και συμμετοχή στις πορείες;
Με υπομονή και συμμετοχή στις εθνικές εκλογές;
Με υπομονή και συμμετοχή στις κοινωνικές δομές;
 Πως προτείνει να ανταπεξέλθουμε στις βασικές αντιφάσεις του καπιταλισμού;
Εθνικό νόμισμα, είστε σίγουροι ;
Τι προτείνει να επιδιώξουμε για την επιβίωσή μας;
Πως βλέπει την εργασία μας;
Πως μετράει το ψυχικό κόστος;
Για την αριστερά έχει εντέλει σημασία το να ζούμε έτσι ή αλλιώς;»

Αυτά μου λένε και σε αυτά  πρέπει να απαντήσει η νέα ενότητα.

Όχι γενικά και αόριστα.
Ειδικά  και συγκεκριμένα για κάθε  τομέα (αγροτική οικονομία, πολιτισμό κλπ ) και όχι μόνο για όλη την Ελλάδα αλλά και για κάθε περιοχή (τον Πύργο, την Αμαλιάδα …, την Ηλεία, την.. )

Όχι για το μακρινό μέλλον και την «Δευτέρα Παρουσία» του σοσιαλισμού, αλλά για σήμερα και αύριο που θα το ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας.
Μόνο έτσι μπορεί να πείσει, να είναι ικανή, να δώσει διέξοδο, να μην ξεγελάσει, να επιτύχει.
Μόνο έτσι και όλα τα άλλα, οι μεγάλοι και βροντεροί λόγοι, είναι ο κύκλος του τίποτα, νέοκομμουνιστικός ιησουϊτισμός ή  βάρκα ελπίδας χωρίς πανιά κουπιά και πυξίδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου