Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Εν τέλει, σημασία έχει πως βλέπεις τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Ως ευθείες γραμμές ή ως μουσικό πεντάγραμμο και τα πουλιά ως νότες ? Πως ?

Πως βλέπεις τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Ως ευθείες γραμμές ή ως μουσικό πεντάγραμμο  και τα πουλιά ως νότες ?




Βιάστηκε η άνοιξη και θα το πληρώσει, θα ξαναχειμωνιάσει, αλλά…
Μετά  λέω: αυτό που δεν  έγινε,  δεν είναι το πιο σημαντικό, σπουδαίο είναι εκείνο που θα γίνει.
Είναι αυτός ο κύκλος του μέσα μας και της ζωής, απογοήτευση , ελπίδα , αισιοδοξία..
 Είναι  και ο καιρός, παράξενα ζεστός. Προχωρημένος Φλέβάρης  και ο κόσμος με πουκάμισα.
Είναι αυτή η άνοιξη που βιάστηκε  να έρθει..
Είναι  και σεισμός που μας έσεισε και στο επίκεντρο και στις ..παραλίες

Μας επιτίθενται, τους νικάμε και πάνω στον πανηγυρισμό έρχεται ένα δεύτερο κύμα και μας σαρώνει, ανασκουμπωνόμαστε, ξαναπαλεύουμε, αντιστεκόμαστε, ξανανικάμε, ξαναπανηγυρίζουμε κι εκεί πάνω έρχεται νέα επίθεση που πάλι μας σαρώνει κι ούτω καθεξής.

Αν το δούμε στο χρόνο, Αλβανία-νίκη-γερμανική επίθεση και κατοχή- απελπισία-αντίσταση-απελευθέρωση-εμφύλιος-ήττα-εξορίες και διώξεις-απελπισία-νέα άνοδος-χούντα-απελπισία-νέα αντίσταση, Πολυτεχνείο-μεταπολίτευση και πάει λέγοντας, ως εδώ.
Στο ίσως μικρό εδώ με τις μεγάλες προεκτάσεις του: κρίση-επίθεση-αντίσταση-δημοψήφισμα-νίκη-νέος κύκλος υποταγής κλπ.

Ή μήπως, τελικά, δεν είναι η μοίρα της ελληνικής τραγωδίας που μας ορίζει αλλά ο θρύλος  “κομμάτι καταφέρνουμε κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες…”.
Αυτή η ιδέα κυριαρχεί σήμερα, όπως σε όλες τις φορές μετά από την ήττα.

Είναι αυτή η άνοιξη που βιάστηκε  να έρθει, αλλά μάλλον θα το πληρώσει, θα ξαναχειμωνιάσει  

Μέσα στη μικρή ζωή μας βουτηχτήκαμε τόσες φορές στα νερά των κύκλων, απογοήτευσης, ελπίδας, αισοδοξίας, ξανά απογοήτευσης, ξανά ελπίδας.
Και κάθε φορά δεν ξέρεις όταν βουλιάζεις αν θα βγεις.
Κανείς δεν εγγυάται τη σύντομη επανάληψη, κι η ζωή μας είναι μικρή για να τρέφεται μόνο με τις ελπίδες των επόμενων γενεών.

Αλλά το προνόμιο της μοίρας δεν ανήκει στους μοιραίους (“δειλοί.. κι άβουλοι αντάμα”), αλλά σ’ εκείνους που επίμονοι αλλά όχι ανιστόρητοι, συγκεντρώνουν την ευθύνη της φλόγας και της εύφλεκτης ύλης.
Κι όταν όλα έχουν σχεδόν σαπίσει από τη υγρασία της συλλογικής υποχώρησης, αυτοί έχουν μονάχα δυο σπίρτα για να ανάψουν φλόγα.
Πρέπει να επιμείνουν και πρέπει να σκεφτούν.
 Ένα ακόμα σημείο, μιας ακόμα εκκίνησης.
Είναι αυτή η άνοιξη που βιάστηκε  να έρθει, αλλά μάλλον θα το πληρώσει, θα ξαναχειμωνιάσει, θα  κάνει κρύα, πάγους.

Αλλά η άνοιξη θα έρθει και ξέρετε γιατί δεν της πρέπει να είναι ένα σύντομο  διάλειμμα μέσα στο χειμώνα αλλά μια ολόκληρη εποχή που θα συναντήσει το καλοκαίρι .
Έτσι και στην ζωή (μας, σου…),  ο κύκλος της, απογοήτευσης, ελπίδας, αισιοδοξίας, βρίσκεται σε εξέλιξη.

Γιατί δεν πρέπει να είμαστε το απίθανα όμορφο ποίημα της Κατερίνα Γώγου:

«Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.»

Γιατί εγώ θέλω να σε ξαναδώ και να σε νιώσω…

Εν τέλει, σημασία έχει πως βλέπεις τα ηλεκτροφόρα σύρματα.
Ως ευθείες γραμμές ή ως πεντάγραμμο  και τα πουλιά ως νότες ?
Της μουσικής του μέλλοντος.
Πως ?  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου