Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Μήπως πρέπει να συζητήσουμε μέχρι πότε και με ποιο κόστος «μένουμε Ευρώπη»...

Μήπως πρέπει να συζητήσουμε μέχρι πότε και με ποιο κόστος «μένουμε Ευρώπη»...


Μικρόνοες , ακροδεξιοί στην ουσία τους πολιτικοί αντιλαμβάνονται την Ένωση σαν άθροισμα από περίκλειστα φρούρια.

Αν η επιβολή ακραίων πολιτικών λιτότητας δεν είναι αρκετή προκειμένου να αναρωτηθεί κανείς για το τι εντέλει σημαίνει να είναι μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης και μέχρι ποιου σημείου αξίζουν οι θυσίες ενός ολόκληρου λαού, έρχεται το Προσφυγικό για να αποδείξει ότι η EE δεν ποδοπατά μόνο το περιβόητο κοινωνικό της μοντέλο - αν και με άνισο τρόπο μεταξύ ισχυρότερων και πιο αδύναμων κρατών.
Ποδοπατά επιπλέον τον δικαιωματικό της πυρήνα, όπως και τη στοιχειωδέστερη αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών της εσωτερικά και προς τον «άλλον», προς τον αδύναμο διεθνώς. Πολιτικές που ο Χάιντερ ή ο πατέρας Λεπέν διακήρυσσαν χρόνια πριν έρχονται να τις προσυπογράψουν οι νυν φιλελεύθερες ή και δημοκρατικές, υποτίθεται, ηγεσίες της EE.
Ο διακηρυγμένος ανθρωπισμός της EE κάμπτεται, αν δεν εξαφανίζεται, μπροστά στα επίχειρα της ευρωπαϊκής πολιτικής στη Μέση Ανατολή και προς όφελος της απόκτησης φτηνού εργατικού δυναμικού από πλευράς των μεγάλων ευρωπαϊκών εταιρειών. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλειστά σύνορα φράχτες -σαν αυτούς που σήκωνε, υποτίθεται, μόνο το μπλοκ της ΕΣΣΔ-, κατασχέσεις χρημάτων και τιμαλφών των προσφύγων, την ίδια στιγμή που ο πλούτος δεν γνωρίζει το παραμικρό εμπόδιο προκειμένου να πολλαπλασιάζεται και να συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια.

Ταυτόχρονα όμως η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μετατρέπεται σε διαρκή εκβιασμό εις βάρος της Ελλάδας, δηλαδή της χώρας και του λαού που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος.
Μικρόνοες, ακροδεξιοί στην ουσία τους πολιτικοί αντιλαμβάνονται την Ευρώπη σαν άθροισμα από περίκλειστα φρούρια και με όρους τελωνειακής ένωσης και οικονομικής ισοπέδωσης των κυριαρχούμενων τάξεων, με έναν γιγάντιο αποθηκευτικό χώρο στην περιφέρειά τους.
Η μεταφοράς των ευρωπαϊκών συνόρων στα Σκόπια, δηλαδή σε ένα κράτος μη μέλος της EE,  οι αλλεπάλληλες σύνορα φραγές, οι παρασυναγωγές χωρών- κρατών στην Αυστρία, η  Ομάδα Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία,  Τσεχία  και  Σλοβακία),  από χώρες που ουδέποτε θεώρησαν ότι είχαν την παραμικρή υποχρέωση προστασίας των ευρωπαϊκών συνόρων από την τουρκική επιθετικότητα καταδεικνύουν τη μετατροπή της συμμετοχής στην EE από προνόμιο σε εργαλείο υποτέλειας.

Η EE συμπεριφέρεται ως μικρομέγαλος ιμπεριαλιστής: αρκετά μεγάλη για να καταστρέφει, αλλά πολύ μικρή για να ξαναχτίζει. Επαρκής στον εκβιασμό των πιο αδύναμων μελών της ή των μελών της με τις πιο αδύναμες ηγεσίες, ανεπαρκής στην επιβολή ίσου - αν αναλογικού μεριδίου στα μεγάλα ζητήματα που άπτονται της αρχιτεκτονικής και της θέσης της στον κόσμο.
 Ακόμα και στο ζήτημα της δικής της ασφάλειας μοιάζει, όπως και στη διαχείριση της κρίσης, με γιατρό του Μεσαίωνα.
Αναμασώντας τα ίδια ανούσια γιατροσόφια, επιτρέπει μια καταστροφή να λαμβάνει χώρα στα σύνορά της και σταδιακά μέσα της.
Αν πραγματικά ήθελε να διατηρήσει την ασφάλειά της, θα έπρεπε, έστω και τώρα, να αλλάξει πορεία και να συμμετάσχει στη σταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής. Αντιθέτως, ταυτίζεται απολύτως με τις πολιτικές περαιτέρω αποσταθεροποίησης όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην καρδιά της Ευρασίας, στα ανατολικά της σύνορα, κλείνοντας τα μάτια στην άνοδο εθνικιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων.

Ο «ευρωπαϊσμός» έχει πια κυρίαρχα αρνητική αφήγηση να προσφέρει σε χώρες που είτε δεν αντέχουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο είτε βρίσκονται στο σταυροδρόμι των μεγάλων προσφυγικών ροών και γεωπολιτικών εντάσεων. Η ίδια η ηγεσία της EE -ισχυρότερα κράτη και γραφειοκρατία των Βρυξελλών-, σαν αδιάφορος ηγεμόνας, αρνείται να δει την οδυνηρή και για την ίδια πραγματικότητα.
Όσους φράχτες και να χτίσει, αυτή η EE θα είναι ολοένα λιγότερο ασφαλής, φτωχότερη για διευρυνόμενες μάζες, εθνικιστική και ασταθής.
Έρχεται η ώρα που πρέπει στα σοβαρά, λοιπόν, να συζητήσουμε μέχρι πότε και με ποιο κόστος «μένουμε Ευρώπη»...

Θ.Τ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου