Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ




Δείγματα των καιρών: Οι δολοφόνοι αποφυλακίζονται, ο τσαμπουκάς  των δειλών τους μεταφέρει στο φαντασιακό γενναίο, η αυθαιρεσία και η καταπάτηση της ελευθερίας του άλλου στους μικρόμυαλους ονειρώνεται  ως παλικαριά, το κυνήγι του συνανθρώπου από όπου γης  ως μαγκιά, το μίσος βαφτίζεται αρετή, το κυνήγι του όποιου διαφορετικού (σώματος, χρώματος, ερωτικής προτίμησης, φυλής, φύλου …) αντριλίκι, ο απανθρωπισμός και η βία υποχρεωτική αναγκαιότητα, οι γρυλλισμοί πολιτικός λόγος, ο φασισμός πολιτική διέξοδος.
Τα ζόμπι και τα τέρατα του ολοκληρωτισμού, του μισανθρωπισμού και του  νεοναζισμου έχουν βγει παγανιά και τρέφονται με φουσκωμένα σώματα, με  κλειστά μυαλά και άσκεφτα χέρια.
Χτυπούν τον αδύνατο, με το μάτι τους να γυαλίζει ή να είναι απλανές, υπηρετούν τον δυνατό (σε χρήμα και εξουσία) και  κομπλεξικά αυτοθαυμαζόμενοι εξουσιάζονται από την σκοτεινή πλευρά της ψυχής, την μαύρη, ως μαύροι ψυχικά και για αυτό δεν ξέρουν άλλο από τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Είναι έξω από το τόξο των χρωμάτων της κοινωνίας ,είναι εκεί που θέλουν να την παρασύρουν.

Ορισμένες φορές κοιτάζεις πίσω, για να βρεις τις προφητείες.
 Θυμόμουν κάποιο κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι που δεν έχει δημοσιευτεί στα βιβλία του, από ένα ημερολόγιο του 2001. Γράφτηκε το 1992, μακρινή χρονιά και εν πολλοίς δυσοίωνη:

«Είναι φορές που το κτήνος, πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή “λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων” σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες…
Οι φασιστικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής δεν είναι μόνο «οι δικές τους πρακτικές». Δηλαδή η πολιτική συμπεριφορά ορισμένων αμετανόητων, ανιστόρητων και φανατικών ναζιστών. Δεν είναι καν η συμπεριφορά ενός περιθωριακού τμήματος της κοινωνίας που θέλει να την εκδικηθεί καταστρέφοντάς την.
Δυστυχώς είναι κάτι πολύ περισσότερο. Και δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς συνοδοιπόρους της, όπως διάφορα χουντικά «σταγονίδια», ορισμένα βασιλικά υπολείμματα ή τον εσμό των εθνικοπαραφρόνων που δεν σταματούν εδώ και δεκαετίες να συνωμοσιολογούν και να ερμηνεύουν την ιστορία ως ένα σενάριο που εξελίσσεται στη βάση μυστικών σχεδίων που έχουν φτιαχτεί από τους «Εβραιομασόνους», τους Νεφελίμ και τους Ελοχίμ.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι.
Είναι οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές, λόγω μιας περίεργης αλλά όχι ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητας…
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικό τους ή άλλων…
Εάν δούμε τα τελευταία πολλά χρόνια, θα διαπιστώσουμε ότι στην ελληνική κοινωνία οι αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές που αποτελούν την πρώτη ύλη για τη διαμόρφωση μιας φασίζουσας νοοτροπίας, ήταν πάντοτε παρούσες.
Η  πολιτική και κοινωνική ιστορία της Ελλάδας, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο εσωτερικό της, με τη δράση των ταγματασφαλιτών, των δωσίλογων, των συνεργατών των Γερμανών και ενός σκληρού πυρήνα αντικομμουνισμού που επιβιώνει μέχρι και σήμερα, έχουν παίξει πού σημαντικό ρόλο
Ο καθολικός πελατειασμός, η πρόσδεση (ακόμα και οικογενειακή) σ’ έναν πολιτικό «προστάτη», οι κομματικοί στρατοί με τη φανατική και άλογη ταύτιση, η αποξένωση από την πολιτική, ο ακραίος ατομικισμός και η ασύστολη δημαγωγία αποτέλεσαν στους καιρούς της σχετικής ευμάρειας το εύφορο έδαφος για να ανθίσουν στα χρόνια της κρίσης τα άνθη του κακού.

Η δουλική συμπεριφορά προς τους «αποπάνω» και η βάναυση αντιμετώπιση των «αποκάτω» είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτού του κακού.
 Από την αυθαιρεσία των κρατικών οργάνων (στο πρόσωπο του αστυνομικού, του αγενούς δημοσίου υπαλλήλου και όποιου κατέχει ένα κομματάκι εξουσίας) μέχρι την ιδεολογία του «τζάμπα μάγκα» και του μικροαστικού τσαμπουκά διάβρωσαν, αργά αλλά σταθερά, πολλές συνειδήσεις που με την ευκαιρία της δραματικής κρίσης επιχειρούν ρελάνς και ρεβάνς ταυτόχρονα.
Το στερεότυπο του αυθάδους, χυδαίου, άξεστου Ελληναρά (έστω και με μικροαστικό λούστρο), με τη νοοτροπία «αρκεί να κερδάει ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω» μόνο περιθωριακό δεν είναι.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές.
 Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους, ή ο παθητικός, μες τον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας.
Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν.
Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση.
Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερος ο αργός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού κι ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και τα μάρκετινγκ. Η επιρροή από τα ΜΜΕ ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο.
Κι όπως η εμπορία των ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοση στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός κι όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία με τεράστια και αφάνταστα οικονομικά οφέλη.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία, όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστικτο στο εσωτερικό τους…

Βιώνουμε μέρα με την ημέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας που ή φοβάται ή δε σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη.
Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος “αρχηγός” που θα ηγηθεί αυτού του κατάπτυστου περιεχομένου μας.
 Και τότε θα ’ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλλο.
 Είμαστε εμείς κι εσείς, εσείς και τα παιδιά σας.
Δεχόμαστε να ’μαστε απάνθρωπο προς τους προσφυγές και μετανάστες, από άγνοια, αλλά και τόσο “ανθρώπινοι” και συγκαταβατικοί μπρος στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά και από φόβο κι από συνήθεια.
Και το κακό ελλοχεύει, χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία.
 Είναι μια παράσταση.
 Εσείς κι εμείς.
Και πρωταγωνιστής είναι ο Θάνατος.
Η άνοδο του νεοναζισμού και του νεοφασισμού, που απειλεί μα μετατρέψει την Ευρώπη σε «σκοτεινή ήπειρο» για δεύτερη φορά.
Η απόσταση από το μαχαίρι στα στρατόπεδα μαζικής εξόντωσης είναι πολύ μικρή…



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου