Όλα καλά και όλα ωραία και «πέρα βρέχει»

Όλα καλά και όλα ωραία και «πέρα βρέχει»

Πολλοί  άνθρωποι φαίνονται να αδιαφορούν για το τι πραγματικά έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία.

Τσιμπολογάνε, φλυαρούν, διαπληκτίζονται, αλλά όταν καλούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους για το μέλλον της χώρας, των παιδιών τους, σφυρίζουν κλέφτικα.Φαίνεται αρκούνται στη συνταξούλα τους, στο πενιχρό μισθό, στο επίδομα, στο  λίγο, στο τίποτα….

Απορεί κανείς, αλλά ποιος ξέρει, ίσως να είναι και μια μορφή άμυνας απέναντι στην κατάθλιψη που έχει καταλάβει την κοινωνία ως προϊόν της οικονομικής ασφυξίας, που έχει προκληθεί από τα μνημόνια κτλ

Δεν ξέρω πού ακονίζουν τις λάμες της ανεμελιάς ή της αδιαφορίας τους, είναι πάντως γεγονός ότι καλύπτονται πίσω από την αυθεντία των κομμάτων τους, και από ‘κει και πέρα κομμάτια να γίνουν όλοι.

Απλοί άνθρωποι, που όμως έχουν κάνει τα κουμάντα τους.

Πόσο, διάβολε, μπορούν να αντέχουν;

Καρφάκι δεν τους καίγεται για το τι θα πράξει η κυβέρνηση, για το αν υπογράφει την καταδίκη ενός υποτίθεται κυρίαρχου κράτους.

Δύσκολο να ερμηνευτεί μια τέτοια συμπεριφορά, ειδικά από όσους συγκλονίζονται καθημερινά για το μεροκάματο.

Βίαιος και αλματώδης εξαμερικανισμός;

Αλλά όλα αλματωδώς συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα: η έξοδος από την πείνα, ο εξαστισμός(ή αποδοχή των αστικών αντιλήψεων και συνηθειών), ο νεοπλουτισμός, ο καταναλωτισμός, ο πραγματισμός, και όλοι οι -ισμοί του συρμού, της δυτικής κουλτούρας, δηλαδή, και του αμοραλισμού που αυτή καλλιεργεί ασύστολα, έως συνταγματικά (όπως λ.χ. η επιδίωξη της ευμάρειας - ναι, αλλά με κάθε μέσο;).

Εντάξει, είναι οι λίγοι αυτοί που δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Οι  πολλοί είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους προσπαθώντας να συνεισφέρουν στην οικογενειακή οικονομία, αλλά και να συγκρατήσουν την οικογένεια, που μετά από αιώνες θεσμικότητας έχει αρχίσει να διαλύεται, αποδιαρθρώνοντας κάθε κοινωνική συνοχή, και κάθε, ως εκ τούτου, αξιοπρέπεια.

Μύλος.

 Από τη μια η αδιαφορία, από την άλλη η απελπισία και τα αδιέξοδα.

Η κυβέρνηση βέβαια, όπως κάθε συνεπής με την εξουσία κυβέρνηση, αντιμετωπίζει όλους μας αριθμητικά, μας βλέπει τουτέστιν σαν νούμερα - και καλώς πράττει θα λέγαμε, εάν διακατεχόμασταν από τον ίδιο ορθολογισμό.

Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύεται άριστα τις αντιφάσεις μας και κυρίως τον φόβο που καλλιεργείται από όλα τα ισχυρά κέντρα εξουσίας του πλανήτη (και τούτης της χώρας) για  χρεοκοπία ή πέσιμο στα βράχια και λοιπά.

Δύσκολο να βρεις λόγο να αντιτάξεις σε τέτοιους ανθρώπους που ζουν στον κόσμο τους, είναι όμως λυπηρό και αποθαρρυντικό να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον κυνισμό τους και την αδιαφορία τους.

Γι’ αυτούς δεν κινδυνεύει η Ελλάδα, ούτε ο πλανήτης.

Είναι όλα μια χαρά (δύσκολα μεν, αλλά υποφερτά).

Πέρα από τη θλιβερή βιωματική αλήθεια που «προσφέρουν» τα μνημόνια σε όλους μας (σχεδόν) υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός (;) ότι ο άνθρωπος χάνει τον ανθρωπισμό του μέσα σε τέτοιες εξαιρετικές καταστάσεις.

Ο τρόμος μπροστά στην ανεργία και την πείνα (αυτές είναι οι «προσφορές» των μνημονίων στις κοινωνίες) τείνει να αλλάξει (εάν δεν έχει ήδη γίνει) τον ανθρωπολογικό τύπο.

Από ζωντανοί και χυμώδεις, όντα που σπαρταράνε από όνειρα και ελπίδες, καταλήξαμε ισχνοί και αγέλαστοι, κάτι σαν ανόργανη ύλη χωρίς πνεύμα, χωρίς σθένος (ψυχή).

Ο πολιτισμός παραπατάει (όχι ότι τα προηγούμενα χρόνια στεκόταν ολόρθος), έχει λησμονήσει τα θεμέλιά του, την καταγωγή του.

Τώρα βολοδέρνει ανάμεσα στις ανισότητες του πολιτικού συστήματος και στην ομίχλη της ανηθικότητας και του κυνικού ρεαλισμού.

 Μην ξεχάσουμε, την λησμονημένη επίσης   δικαιοσύνη.

Η Πολιτεία μας δεν πάει πίσω.

Με τη ραθυμία της και την επιλογή της να δανείζεται ασυλλόγιστα από τους ισχυρούς δυτικούς «κατάφερε» να εκχωρήσει εθνικά δικαιώματα στους δανειστές, «εξυπηρετώντας» δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα και σκοπούς.

Μαζεύεται όλο αυτό;

 Κομμάτι δύσκολο, αφού και η πολλά υποσχόμενη «Αριστερά»  υπέκυψε στους εκβιασμούς (η πιο ανώδυνη ερμηνεία...).

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρεθεί εφόσον η Πολιτεία τηρεί αυτή τη στάση απέναντι στον λαό και τους δανειστές.

 Άρα;

  Ο  άνθρωπος εάν θέλει να διατηρήσει την ανθρωπινότητά του οφείλει να εναντιωθεί στην Πολιτεία του (προφανώς και στην προσωπική του).

Το μέγα πρόβλημα που «κατασκεύασαν» τα μνημόνια -κυρίως το αριστερό τέτοιο- είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, κατά πόσον δηλαδή είναι σε θέση να αυτοκαθοριστεί, να αυτοοργανωθεί, να αυτοεξουσιαστεί, αλλά πριν απ' αυτό, ένα μεγαλύτερο: Είναι σε θέση ο άνθρωπος να παραμείνει ;

Φρίττει κανείς αναλογιζόμενος ποιο θα είναι το μέλλον του ανθρώπου (και ειδικά αυτού που ζει στην Ελλάδα) με τέτοιες Πολιτείες και τόσο φοβισμένους πολίτες, τέτοια γηρασμένη και βιασμένη -επανειλημμένα- δημοκρατία.

ΓΣ+ΜΟΛ