Μια βδομάδα χωρισμένη στα δυό, μισή καλοκαίρι, μισή φθινόπωρο(έτσι και η ζωή..)

Μια βδομάδα χωρισμένη στα δυό, μισή καλοκαίρι, μισή φθινόπωρο(έτσι και η ζωή..)

Είναι δυό εποχές  που συναντιούνται και χωρίζουν αδιάκοπα, ανήκουν στην ίδια χρονιά αλλά σκέφτονται διαφορετικά και όλα αυτά την  βδομάδα έρχεται,  χωρισμένη στα δυό, μισή καλοκαίρι, μισή φθινόπωρο. 

Μερικές φορές μπερδεύονται, νομίζουν μια πως μπορεί να εισδύσει στην άλλην, αλλά αυτό κρατάει πάντα λίγο, κάποιο μικρό διάστημα ή μόνο μια περίοδο. Η σύγκρουσή τους είναι χωρίς ειρήνη και ανακωχές, γιατί είναι καθολική και διαρκής.

Νικά το Φθινόπωρο, ηττάται  όμως και αυτό από την εποχή που πατά σε δυό χρονιές αλλά και προετοιμάζει την Άνοιξη και την επέλαση του Καλοκαιριού και πάλι από την αρχή..

Έτσι και στη ζωή, στη κοινωνία σε μας

Οι πάνω και οι κάτω. Οι πολλοί και οι λίγοι. Ο λαός και η εξουσία. Τα υποζύγια και οι «καβαλάρηδες».  Η φτώχεια και ο πλούτος. Οι  ασυμβίβαστοι και οι συμβιβασμένοι. Οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί  .. Οι νεοφιλελεύθεροι  και οι φιλολαϊκοί  με αρχές και ηθικές αξίες.

Οι αυταπατώμενοι και οι …

Οι άνθρωποι συχνά αυταπατώνται πως μπορεί οι κόσμοι αυτοί να συμβιώσουν, μπορεί και κάποιοι, ίσως και πολλοί, να προσχωρούν σ’ εκείνον που έχει νικήσει –οι νικητές ακόμα κι όταν δεν έχουν αίγλη έχουν εξουσία και δύναμη– αλλά η πραγματικότητα αμείλικτη(η τραγικότητα της περιόδου για την πλειοψηφία των ελλήνων) και ανατρεπτική (;)δεν επιτρέπει τον επί πολύ εφησυχασμό.

Και διαλύει πάντα τις αυταπάτες.

Ακόμα κι αν μερικές φορές όχι έγκαιρα.

Οι αιτίες πολλές (της διάλυσης ).

Αισθητές ή ανεπαίσθητες αιτίες ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τη σύγκρουση.

Και εντέλει, όσα και να πιστεύει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, τα γεγονότα είναι που ορίζουν την τροπή.

Οι αυταπάτες πάντως είναι το «προνόμιο» των κάτω.

Οι πάνω δεν εφησυχάζουν ποτέ.

Αυτοί ξέρουν καλά, γι’ αυτό δεν επαναπαύονται σε προσωρινές ρυθμίσεις.

Η άθλια κατάσταση που βιώνουν ο Έλληνες(φτώχεια, ανεργία, λιτότητα, ακρίβεια, άγχος, φόροι, κατασχέσεις, ανασφάλεια, κλείσιμο επιχειρήσεων, πλειστηριασμοί…) επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές.

Ένα κράτος αναίσθητο και μια εξουσία κυνική.

Όταν  η κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ (υπουργοί, βουλευτές, στελέχη) μας ζητά να συνετιστούμε, να μην διαμαρτυρόμαστε, να αποδεχτούμε τη καταστροφή και τη απελπισία που βιώνουμε (αυτοί να περνούν καλά ), να πορευόμαστε  σε ένα δρόμο αδιέξοδο (έξι χρόνια τώρα), να δικαιολογήσουμε τη κοροϊδία τους, 

όταν  μας ζητούν όλα αυτά (και άλλα πολλά) μας ζητούν  να ζούμε ούτε σαν τη βδομάδα που έρχεται (μισή καλοκαίρι, μισή φθινόπωρο), αλλά ζούμε μόνιμα σε  «χειμώνα» με κρύο και χωρίς δουλειά και χαρά, αλλά και χωρίς καθόλου καλοκαίρια και άνοιξες (αυτά θα είναι μόνο για αυτούς/ες ).

Και εδώ το δίλημμα, αποδοχή ή όχι.

Πολλές φορές έχει τεθεί ( και θα ξανατεθεί)  στην ζωή του καθενός

Η αποδοχή ( ο συνετισμός δηλαδή) σημαίνει, αυτό που βιώνουμε θα συνεχίσει, δεν θα αλλάξει (πάντα η κάθε λογής εξουσία αυτό έλεγε, για θυμηθείτε… ), ότι και να λένε οι βολεμένοι της εξουσίας, περί μείωσης τους χρέους, τα μέτρα είναι πίσω(!), καλύτερες μέρες, εξαγγελίες στην ΔΕΘ Συνεχής βαρυχειμωνιά

 Η μη αποδοχή σημαίνει ξεβόλεμα,  υπέρβαση του ατομικού συμφέροντος (άλλωστε νομίζω πως έχει γίνει κατανοητό πως το καράβι αν βουλιάξει-έχει μπατάρει ήδη- θα μας πνίξει όλους), κοινωνία ενωμένη, αγώνας και  σωστές πολιτικές επιλογές.

Αυτός  ο δρόμος λύσης  είναι μια αυτόματη σκέψη, τόσο αυτονόητη και τόσο ενταγμένη στην καθημερινότητά τους, όσο και οι καθημερινές σωματικές ανάγκες.

Αίτιο και αιτιατόν..

…η δράση..

Τα περιθώρια ανθρώπινων σκέψεων στενεύουν.

Ξέρουν πόσο αμείλικτος είναι ο πόλεμος των δύο κόσμων, ακόμα κι όταν δεν έχει πάρει αμείλικτες μορφές.

Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι το πόσο έχουν αφομοιώσει αυτή την αλήθεια οι πάνω, αλλά το πόσο δεν την έχουν αφομοιώσει οι κάτω.

Τα σημάδια πάντως δείχνουν προς τυφώνες.

 Από εκείνους που σαρώνουν και την αλαζονεία των «μεγάλων» και τις αυταπάτες των «μικρών».

Ο κόσμος των  πρωθυπουργού, των υπουργών(όλων των αποχρώσεων ), της εξουσίας  αρνείται να δει τον άλλο δρόμο, τον αποκηρύττει  τον θεωρεί επικίνδυνο και ανατρεπτικό, προτιμώντας τον χανουμισμό.

Επαναλαμβάνουν μονότονα, περίμενε σε λίγο θα αλλάξουν τα πράγματα, υπομονή, του χρόνου θα είναι καλύτερα…. και όλο  πιο βαθειά χωνόμαστε στην καταστροφή.

Καλοκαίρια τους και Χειμώνες μας, αυτό θέλουν.

Εμείς πρέπει να θέλουμε, Φθινόπωρα ρομαντικά, Χειμώνες  ζεστούς, Άνοιξες ελπιδοφόρες και Καλοκαίρια δροσερά και χαρούμενα.

 Και αυτό προϋποθέτει και απαιτεί ανατροπή..

Και η ανατροπή έχει δύο πλευρές.

 Το αντικειμενικό που είναι η κατάσταση της κοινωνίας (φτώχεια, αγανάκτηση, κλπ) που είναι ώριμα και το υποκειμενικό που είναι το λαϊκό κίνημα (που είναι χαμηλό και απογοητευμένο) και

 το πολιτικό υποκείμενο (κόμματα, κινήσεις κλπ) που μπορεί να υποστηρίξει μια προοδευτική αλλαγή που όμως δεν έχουν κοινό βηματισμό και μάλλον είναι ανέτοιμα και εδώ πρέπει να υπεισέλθει ο ρόλος των ξεχωριστών ατόμων (του καθενός μας δηλαδή) για την ενίσχυση του υποκειμενικού στοιχείου με την παράλληλη σωστή εκλογική επιλογή.

Λοιπόν ;