Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

Αξιώματα, ανοησίες και γελοιότητα

Αξιώματα, ανοησίες και γελοιότητα 


Αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ  είναι άπιαστοι, δεν παίζονται, δεν υπάρχουν…

Όλες  τις κυβερνήσεις, παρά τη θλίψη που σκορπάνε, ταυτόχρονα προκαλούν και τον γέλωτα με τις βλακείες και τις γελοιότητες των στελεχών τους.
Πικρό και βαρύ γέλωτα βέβαια, υπαρκτόν εντούτοις.
Το ’χουν αυτό οι κυβερνώντες, αποδέχονται πάσα κριτική και πάσα δική τους μαλακία προκειμένου να μην ξεκολλήσουν από τις πολυθρόνες της εξουσίας.

Όλγα Γεροβασίλη (Κυβερνητική Εκπρόσωπος ):
«Τα μέτρα βρίσκονται πλέον πίσω μας, έχοντας παράλληλα τηρήσει το προεκλογικό μας πρόγραμμα και υπερκαλύψει κάθε μας υποχρέωση»
ΜΟΛ: …ακριβώς πίσω μας και απολύτως μας έχουν υπερκαλύψει …μέχρι το λαιμό.. και πνιγμού

Χαρά Καφαντάρη  (βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ):
 «Η εποχή του εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού του έχει τελειώσει και ίσως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν», υπογράμμισε η ,
ΜΟΛ:… αυτό ας το δουν ως μήνυμα όλοι οι επαγγελματίες, έμποροι και μικροεπιχειρηματίες

Νίκος Ξυδάκης  (Υφυπουργός Εξωτερικών):
«Συμπονούμε κι υποφέρουμε μαζί με τον λαό. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η γραμμή της κυβέρνησης"
ΜΟΛ:… μου θυμίζει το « σε….. που σε……, ας βάλουμε και λίγο αίσθημα» και το άσμα « Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα»

Αλ. Φλαμπουράρης(0Υπουργός Επικρατείας ):
Κάποιες φορές αλλάζεις «θέσεις» για να μην αλλάξεις αξίες
ΜΟΛ: Εκτός από το ότι  το σύνολο των θέσεων συγκροτούν αυτό που λέμε αξία , εδώ δεν μιλάμε για κάποια αλλαγή αλλά για πλήρη μεταλλαγή, κυβίστηση και  ο απόλυτος  μνημονιακός νεοφιλελευθερισμός.

Τι κι αν γίνονται περίγελως με τις άφρονες και άστοχες δηλώσεις τους, προϊόν της ανεπάρκειάς τους ή της σύγχυσης του νου τους, τι κι αν χλευάζονται από τους συνομιλητές τους όταν βγαίνουν στο τηλεοπτικό γυαλί, το αξίωμά τους να ’ναι εκεί και αυτοί μέσα του.

Ένα μπουλούκι ατάλαντων ηθοποιών που αδυνατούν να εκμάθουν τον ρόλο τους (ούτε καν αυτό!), αυτό θυμίζει η κυβέρνηση με τους διχασμένους εαυτούς των υπουργών της και το αλλοπρόσαλλον όσων εκστομίζουν ασταμάτητα, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, λες και είναι (δεν είναι οι άνθρωποι) τυχοδιώκτες, αρριβίστες -οι τελευταίοι ματαιόδοξοι.

Μπας και ευθυμούν παίζοντας τούτον τον ρόλο;
Μήπως ηδονίζονται να θεωρούνται από την πλέμπα, από το σκυλολόι σωτήρες και μήπως το ’χουν κιόλας πιστέψει;
Ποιος ξέρει.
Μπας και έχουν ξεχάσει να γελάνε από καρδιάς αλλά επειδή έτσι προστάζει ο ρόλος τους;

Αυτό σημαίνει (θα σήμαινε) ότι έχουν πάρει διαζύγιο από την ταυτότητά τους, την ιδεολογία τους, τις ρίζες τους, τον πριν από την κατάληψη των αξιωμάτων εαυτό τους.
Άρα ο κόσμος της εξουσίας είναι ένας άλλος κόσμος, απόκοσμος, απάνθρωπος προφανώς, δεν δικαιολογείται διαφορετικά τόσος και τέτοιος αμοραλισμός, τόση και τέτοια ανοησία, τόση και τέτοια αλαζονεία.

Εκάς ένας τέτοιος κόσμος...

Εκάς βέβηλοι 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου