Εν τέλει, σημασία έχει πως βλέπεις τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Ως ευθείες γραμμές ή ως μουσικό πεντάγραμμο και τα πουλιά ως νότες ? Πως ?

Εν τέλει, σημασία έχει πως βλέπεις τα ηλεκτροφόρα σύρματα.

Ως ευθείες γραμμές ή ως μουσικό πεντάγραμμο και τα πουλιά ως νότες ?

Πως ?

 Κάπως απότομα και βιαστικά φέτος έφυγε, αποσύρθηκε το καλοκαίρι

Βιαστικά ήρθε  και το Φθινόπωρο και από τη αρχή του με ορμή και αντάρα και το πληρώσαμε…

Βροχές,  καταιγίδες, ανεμοστρόβιλοι, καταστροφές ..

Αναγγελία και προμήνυμα του χειμώνα και της έντασης του; Θα δούμε…

Φθινόπωρο τώρα,  καιρός αποδημία των πουλιών και των κυνηγών …. αλλά…

Είναι  και σεισμοί  που μας σείουν

Είναι  και ο καιρός, παράξενος

Εναλλαγές  ζεστός, ψύχρα, κοντομάνικα,  μακρυμάνικα

Προχωρημένος Οκτώβρης  και ο κόσμος με πουκάμισα.

Σαν να μην  θέλουν να πιστέψουν πως έφυγε το καλοκαίρι

Είναι και αυτό το φθινόπωρο που βιάστηκε  να έρθει..

Καιροί αποδημίας και τα πουλιά περαστικά φεύγουν, κοντοστέκονται  στα σύρματα,  στις λίμνες (λίγες έμειναν)…

Είναι και ο χειμώνας που αναμένεται δύσκολος (δεν μιλώ για καιρικές προβλέψεις).

 Περνάμε στις εποχές της σκέψης και των διλημμάτων

Και  λέω: αυτό που δεν  έγινε,  δεν είναι το πιο σημαντικό, σπουδαίο είναι εκείνο που θα γίνει.

Είναι αυτός ο κύκλος του μέσα μας και της ζωής, απογοήτευση , ελπίδα , αισιοδοξία..

Μας επιτίθενται, τους νικάμε και πάνω στον πανηγυρισμό έρχεται ένα δεύτερο κύμα και μας σαρώνει, ανασκουμπωνόμαστε, ξαναπαλεύουμε, αντιστεκόμαστε, ξανανικάμε, ξαναπανηγυρίζουμε κι εκεί πάνω έρχεται νέα επίθεση που πάλι μας σαρώνει κι ούτω καθεξής. 

Αν το δούμε στο χρόνο, Αλβανία-νίκη-γερμανική επίθεση και κατοχή- απελπισία-αντίσταση-απελευθέρωση-εμφύλιος-ήττα-εξορίες και διώξεις-απελπισία-νέα άνοδος-χούντα-απελπισία-νέα αντίσταση, Πολυτεχνείο-μεταπολίτευση και πάει λέγοντας, ως εδώ.

Στο ίσως μικρό εδώ και πρόσφατο με τις μεγάλες προεκτάσεις του: κρίση-επίθεση-μνημόνια-αντίσταση-ελπίδα- νίκη-δημοψήφισμα-νίκη-νέος κύκλος υποταγής-τέλος (;) της ελπίδας, απογοήτευση κλπ. 

Ή μήπως, τελικά, δεν είναι η μοίρα της ελληνικής τραγωδίας που μας ορίζει αλλά ο θρύλος  “κομμάτι καταφέρνουμε κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες…”.

Αυτή η ιδέα κυριαρχεί σήμερα, όπως σε όλες τις φορές μετά από την ήττα.

Είναι και αυτό το καλοκαίρι που βιάστηκε  να φύγει, και το Φθινόπωρο που ήρθε με βοή κα αντάρα, αλλά μάλλον θα το πληρώσει, θα φύγει γρήγορα και αυτό..

Μέσα στη μικρή ζωή μας βουτηχτήκαμε τόσες φορές στα νερά των κύκλων, απογοήτευσης, ελπίδας, αισιοδοξίας, ξανά απογοήτευσης, ξανά ελπίδας.

Και κάθε φορά δεν ξέρεις όταν βουλιάζεις αν θα βγεις.

Κανείς δεν εγγυάται τη σύντομη επανάληψη, κι η ζωή μας είναι μικρή για να τρέφεται μόνο με τις ελπίδες των επόμενων γενεών.

Αλλά το προνόμιο της μοίρας δεν ανήκει στους μοιραίους (“δειλοί.. κι άβουλοι αντάμα”), αλλά σ’ εκείνους που επίμονοι αλλά όχι ανιστόρητοι, συγκεντρώνουν την ευθύνη της φλόγας και της εύφλεκτης ύλης.

Κι όταν όλα έχουν σχεδόν σαπίσει από τη υγρασία της συλλογικής υποχώρησης, αυτοί έχουν μονάχα δυο σπίρτα για να ανάψουν φλόγα.

Πρέπει να επιμείνουν και πρέπει να σκεφτούν.

 Ένα ακόμα σημείο, μιας ακόμα εκκίνησης.

Είναι αυτό το Φθινόπωρο που βιάστηκε  να έρθει, αλλά μάλλον θα το πληρώσει, θα ξαναχειμωνιάσει, θα  κάνει κρύα, πάγους.

Καιροί αποδημίας και τα πουλιά περαστικά φεύγουν, κοντοστέκονται  στα σύρματα,  τα κυνηγούν

Αλλά η άνοιξη θα έρθει και ξέρετε γιατί δεν της πρέπει να είναι ένα σύντομο  διάλειμμα μετά το χειμώνα αλλά μια ολόκληρη εποχή που θα συναντήσει το καλοκαίρι .

Έτσι και στην ζωή (μας, σου…),  ο κύκλος της, απογοήτευσης, ελπίδας, αισιοδοξίας, του φευγιού, της επιστροφής, βρίσκεται σε εξέλιξη.

Όμως δεν πρέπει να είμαστε το απίθανα όμορφο ποίημα της Κατερίνα Γώγου:

«Πάει. Αυτό ήταν.

Χάθηκε η ζωή μου φίλε

μέσα σε κίτρινους ανθρώπους

βρώμικα τζάμια

κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.

Άρχισα να γέρνω

σαν εκείνη την ιτιούλα

που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.

Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.

Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.

κι ούτε που θα σε ξαναδώ.»

Αλλά κάτι διαφορετικό

Αποδημία, φευγιό ή επιστροφή την Άνοιξη

Γιατί εγώ θέλω να  ξαναδώ και να  νιώσω…

Δεν πειράζει που κάποιοι, έστριψαν για αλλού, προς τον δρόμο του ρεαλισμού (έτσι λένε τώρα την υποταγή) .Ελπίζω κάποιοι να ξαναγυρίσουν…

Η ζωή και η ιστορία μας λένε πολλά..

Διλήμματα και  ερμηνείες…

Απαντήσεις και  εξηγήσεις…

Γιατί…

Εν τέλει, σημασία έχει πως βλέπεις τα ηλεκτροφόρα σύρματα.

Ως ευθείες γραμμές ή ως πεντάγραμμο  και τα πουλιά ως νότες ?
Της μουσικής του μέλλοντος.

Πως ?