Πόσο περισσότερο πρέπει να μας μιλήσει το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον μας ;

Πόσο περισσότερο πρέπει να μας μιλήσει το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον μας ;

«Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,

Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά

το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.»

Επειδή η κυβέρνηση κάνει πως δρα προοδευτικά (ενώ δρα ακραία νεοφιλελεύθερα/μνημονιακά),

επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση «μας παριστάνει την οσία Μαρία» και επιδιώκει «νανουρίζοντας»  τον λαό και να ξεχάσει κοιμώμενος παρελθόν  και τις αντιλαϊκές επιδιώξεις του μέλλοντος

επειδή στα κανάλια επικρατεί η γνωστή ομοιόμορφη πολυφωνία (με ορισμένες παραλλαγές λόγω διαφορετικών συμφερόντων),

επειδή το παρελθόν δεν αντιγράφεται αλλά διδάσκει,

επειδή πάντα ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με περίτεχνες λέξεις (και όχι με καλές προθέσεις),

καλά είναι κοιτάμε από μια απόσταση, στο χρόνο και στο χώρο, προκειμένου να καταλάβουμε καλύτερα το τι μας συμβαίνει.

Το παρελθόν έχει το μειονέκτημα να διαφέρει πολύ από το παρόν, αλλά έχει το πλεονέκτημα να βρίσκεται και σε αρκετή χρονική απόσταση οπότε και έχει, κατά κάποιον τρόπο, ολοκληρώσει τον κύκλο του, έχουν εκτιμηθεί και έχουν γίνει γενικά αποδεκτές οι συνέπειές του, έχει κατά έναν τρόπο οριοθετηθεί το δίκαιο και το άδικο.

Από το 1900 και μετά η πάλη  με τα οδυνηρά προβλήματα που δημιούργησε στη γηραιά ήπειρο η γερμανική εμμονή για κυριαρχία στην Ευρώπη, ήταν (και είναι)συνεχής.

Δύο μεγάλοι πόλεμοι, ανείπωτες καταστροφές, τεράστιος πόνος, φρικαλέα εγκλήματα και αυτοί που αγωνίστηκαν ενάντια και νίκησαν, είναι σήμερα οι ηττημένοι του τότε, αυτοί που εγκλημάτησαν είναι οι νικητές (;) του σήμερα.

Τουτέστιν, αφού τα τανκς δεν  μας υπέταξαν την Ευρώπη, εφαρμόζεται η δομική και μόνιμη ενοποίησή της κάτω από τις νομισματικές ερπύστριες.

Πέρασαν τόσα χρόνια.

Το τωρινό γερμανικό κράτος δεν είναι συνέχεια του ναζιστικού και η Ευρώπη δεν είναι κατεχόμενη.

Ή μήπως ότι φαίνεται δεν είναι ακριβώς έτσι;

Διότι πώς εξηγείται το ότι το γερμανικό μεταπολεμικό κράτος είναι εκείνο που περιέθαλψε όλους τους συνεργάτες του ναζιστικού καθεστώτος στις κατεχόμενες χώρες, σπούδασε τα παιδιά τους και τα ξαναέστειλε στις πατρίδες τους να συνεχίσουν το φιλογερμανικό έργο των πατέρων τους (όπως έγινε με τον γνωστό μας Χριστοφοράκο), αποκατέστησε στις παλιές τους θέσεις ακόμα και τους καταδικασμένους από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης προέδρους και γενικούς διευθυντές της μεγάλης χημικής βιομηχανίας που στήριξε τον Χίτλερ και δημιούργησε τα κρεματόρια, και επανήλθε, όταν πέρασε αρκετός χρόνος και επέτρεψαν οι καιροί, στη διεκδίκηση του σχεδόν προαιώνιου στόχου, την κυριαρχία στην Ευρώπη.

Και τώρα, διδαγμένο από την πείρα, κινείται αντίστροφα, αντί να κατακτήσει και να επιβάλει νομισματική ενοποίηση, κάνει νομισματική ενοποίηση και μέσω αυτής καταχτά.

Και στην πατρίδα μας τα ίδια.

Οι συνεργάτες των Γερμανών, οι τοκογλύφοι, οι μαυραγορίτες, οι τσολάκογλοι, διαφέντεψαν από  το  ‘ 45 και μετά.

Οι ίδιοι, παιδιά και συγγενείς, τα ίδια οικονομικά συμφέροντα, δωρολήπτες  των γερμανικών εταιρειών, εκπρόσωποι και ουχί απρόσωποι, οι υποταγμένοι στα μνημόνια  και προσκυνούντες στο νεοφιλελευθερισμό, στην Ευρώπη τους, όλοι μαζί αντάμα συντηρητικοί, «σοσιαλιστές», «εκσυχρονιστές» και αποκοντά οι Μαυραγορίτες, προσκυνούν και υποτάσσονται.

Ονομάζουν την νέα υποταγή μέλλον, μέλλον τους , με τον λαό χωρίς μέλλον.     

Αυτοί, είναι  ο δρόμος του, ως καταβολάδες του παλιού.

Όμως  αυτοί  που κήρυτταν την αντίσταση, γιατί προσκυνούν  στη υποταγή, γιατί ομνύουν στην συνεργασία και την αποδοχή των όρων των νεοκατακτητών?

Ας πάνε στο παρελθόν και να συνομιλήσουν  με τα παιδιά της αντίστασης, του Πολυτεχνείου, του Λαμπράκη,  του 114, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, στους  Μακρονισιώτες , στους ανταρτοκλέφτες του ’21 και να τους πούνε,  να συνομιλήσουν  με αυτούς πολέμησαν και θυσιάστηκαν.

Ας ακούσουν τι θα τους πουν..

Τι θα τους πει ο του Σωτήρης Πετρούλας, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης   ο Ρήγας Φεραίος,  ο Μπελογιάννης, ο Τεμπονέρας, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο Μουστακλης, ο Κώστας Κάππος , ο Λαμπράκης, ο Άρης  Βελουχιώτης  και τόσοι άλλοι.

Μήπως ότι έπρεπε να συνεργαστούν με τους κατακτητές, για να ζήσουν και να ευτυχήσουν δια της υποταγής;

Και ας σκεφτούν, πως αν είχαν τη ίδια στάση που ακολουθούν αυτοί  σήμερα, δεν θα υπήρχε Ελλάδα, δεν θα υπήρχαμε!

Πόσο περισσότερο πρέπει να μας μιλήσει το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον μας ;

«Κύμα θανάτου ξαπολιούνται οι Γερμανοί.

Τ” άρματα ζώνεσαι μ” αρχαία κραυγή πολέμου.

…….

Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,

Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά

το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.»

Νίκος Καββαδίας (Αντίσταση )