Πρέπει να διαλυθούν τα πάντα και να μας τελειώσουν, για να κουνηθούμε;

Πρέπει να διαλυθούν τα πάντα  και να μας τελειώσουν, για να κουνηθούμε;

Οι πέντε μεγάλοι μνημονιακοί στόχοι, (ραγδαία υποτίμηση της μισθωτής εργασίας-διάλυση της ασφάλισης-ακραία λιτότητα- εκποίηση δημόσιου πλούτου-εκμηδενισμός εργασιακών δικαιωμάτων) εκτελούνται (… και οι Έλληνες ), ολοκληρώνονται και νομοθετούνται.

Το ελληνικό δράμα εξελίσσεται με την εφαρμογή ενός καταστρεπτικού, για τη χώρα, και παντελώς αδιέξοδου προγράμματος, με εντελώς εσφαλμένες δήθεν μεταρρυθμίσεις .

Τα προαπαιτούμενα που θέτουν «ευρωζώνη-ΔΝΤ»:

Πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο (γύρω στα 7 δις) από το 2018 και σε βάθος δεκαετίας, κάλυψη δημοσιονομικού κενού για το 2018 (περίπου 1 δις), εφαρμογή αυτόματου «κόφτη» δαπανών (κυρίως μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, κοινωνικών δαπανών, κ.α.) πέραν του 2017, εφαρμογή «μεταρρυθμίσεων» στα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, απελευθέρωση απολύσεων, ουσιαστική κατάργηση απεργιών, κα ), εκκαθάριση «κόκκινων δανείων», ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, ρευστοποίηση δημόσιας περιουσίας και των ΔΕΚΟ που έχουν ενταχθεί στο υπερ-Ταμείο, κ.α.,

περιγράφουν το ζοφερό άμεσο μέλλον, δηλαδή συστηματική λεηλασία του ελληνικού λαού και της χώρας, σε όλο της το μεγαλείο !

Το κυρίαρχο  πολιτικό σύστημα κινείται μεταξύ συνεχούς υποχώρησης  (η κυβέρνηση, αξιοποιώντας τη θεωρία του «χειρότερου κακού» ) και υπερακοντισμού  ( η αντιπολίτευση, ως αυθεντικοί και ανελαστικοί εφαρμοστές),  στις ολοένα πιο εγκληματικές, για τη χώρα, αξιώσεις των δανειστών.

Μια χώρα που η οικονομία της, δηλαδή η οικονομία του λαού της, έχει διαλυθεί ο μόνος τρόπος να ξεπληρώσει το δυσβάσταχτο χρέος (ακόμη και κουρεμένο) είναι να φτωχοποιηθεί κι άλλο.

Μέχρι εκεί που δε παίρνει.

Τα βλέπεις.

Νέα λιτότητα και  νέοι φόροι, έρχονται με φόρα και θα ‘ναι χειρότερα (πολύ-πάρα πολύ !)  από αυτό  ζούμε.

Οι πλειστηριασμοί επίσης. Οι μισθοί κατρακυλάνε στα 600, τα 500, τα 300 ευρώ. Ανεργία, φτώχεια και φόροι παντού. Τα αεροδρόμια, σιδηρόδρομος, Ελληνικό  και ο ΟΛΠ ξεπουλήθηκαν με αποικιακές συμβάσεις κι είμαστε ακόμη στην αρχή του 2016.

‘Ένα ακόμη μνημόνιο θα «τρέχει» ως το 2019 και ετοιμάζεται η ανανέωση και η επέκταση του .

Στο διηνεκές…

Όσα ξεκίνησαν με το χαζοχαρούμενο ύφος του Γιώργου Παπανδρέου στο διάγγελμα από το Καστελόριζο, συνεχίστηκαν με τις μαγκιές του Αντώνη Σαμαρά και τις προκλητικές εξυπνάδες του Ευάγγελου Βενιζέλου, ολοκληρώνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και θέλει να μας ψάλλει τον επικήδειο ο Κούλης…

Η κοινωνία αντιδρά  κυρίως μουρμουρίζοντας και βρίζοντας και ελάχιστα αγωνιζομένη, αν και υπάρχουν εξαιρέσεις (αγρότες, εκπαιδευτικοί, ναυτεργάτες, συνταξιούχοι).

‘Όμως δεν έχουν ακόμη ξεσηκωθεί και οι πέτρες!

Δυστυχώς κι αν νομίζουμε ότι τίποτε δεν γίνεται, ακόμη κι αν «τα έχουμε παίξει», δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα.

Αυτό το Μνημόνιο δεν έχει πάρει ακόμη την μόνη απάντηση που του πρέπει, την ίδια που δώσαμε και στα προηγούμενα: Την καθολική αντίσταση.

Η θεωρία της «αριστερής διαχείρισης» του μνημονίου έφθισε και σερβίρεται  η θεωρία του «χειρότερου κακού», δηλαδή η επιλογή (από εμάς) του πονοψυχιάρη βασανιστή (μας) και αξιοποιούν το σάστισμα του λαού  και την διάχυτη απογοήτευση.

Το ερώτημα είναι αν και για πόσο θα παραμείνουν ( το σάστισμα  και γη απογοήτευση) και  η δική σου κόπωση, η δική σου απογοήτευση και το «διαολόστελμα», που ως  ανώδυνα(αλλά και επωφελή ) για αυτούς καταγράφονται, μετριούνται, κεφαλαιοποιούνται και αξιοποιούνται πολιτικά από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα  .

Η συνέχεια είναι ξεκάθαρη:

Αυτά που δεν μπορούσαν ούτε να προφερθούν θα γίνουν νόμοι του κράτους. Όσα φαίνονταν αδιανόητα ξεκινούν να συζητιούνται και μετά θα γίνονται κανόνες.

Όσα διαψεύδονται κατηγορηματικά θα επαληθευθούν.

Ότι δεν τολμούσαν εναντίον μας θα το τολμήσουν.

Τι κι αν πέσει μια κυβέρνηση, ή αν καεί ένα κόμμα.

 Θα βρεθούν άλλοι, πρόθυμοι ή απρόθυμοι δεν έχει σημασία.

Αρκεί να γίνει η δουλειά.

Τα ξέρουν και οι υπουργοί της κυβέρνησης, τα ξέρουν και οι δανειστές, τα ξέρουν οι πάντες.

Η θεωρία περί υποχρεωτικών νέων μέτρων, προαπαιτούμενων  με κέρδος την «ελάφρυνση» του  χρέους και την ποσοτική χαλάρωση που  θα δημιουργήσει τις υποδομές μίας φιλολαϊκής ανάπτυξης, υπάρχει μόνον για να «έχουμε κάτι να λέμε».

Όσο κι αν έχει γίνει κάπως μονότονο πρέπει να πούμε πάλι το «ΟΧΙ» μας, κι αυτή την φορά να είμαστε εμείς που θα το μετατρέψουμε σε «ΝΑΙ».

Αλλά σε «ΝΑΙ» για μια ζωή έξω από τα μνημονιακά πολιτικά «παραμύθια». Είτε στα ήδη χρεοκοπημένα περί «ευρωπαϊκής προοπτικής που κινδυνεύει» και της «ανάγκης εκσυγχρονισμού», είτε στα καινοφανή περί μικρής παρένθεσης με την εφαρμογή της πολιτικής των δανειστών.

Να πούμε «ΝΑΙ» στην αναζήτηση  νέων δρόμων εκτός του Ευρώ, με εθνικό νόμισμα ( κατά την γνώμη απαραίτητα) και στην σεισάχθεια.

Μα … ποιοι είμαστε εμείς ποιοι είναι ;

Είναι/είμαστε αυτοί που στήριξαν τον αριστερό αντιμνημονιακό λόγο  προ του  2015  και βέβαια τα 3.5 εκατομμύρια που είπαν το γενναίο ΟΧΙ στο πρόγραμμα που εφαρμόζεται σήμερα, με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Συνυπολόγισε κι όσους «κόβουν το χέρι τους» ή ψήφισαν με «μισή καρδιά» ή διαλοστέλνουν αυτούς που κυβερνούν. Θα διαπιστώσεις πως δεν είναι λίγοι. Αντίθετα είναι πάρα πολλοί και σίγουρα πολύ περισσότεροι από όσους απαιτούνται για να αρχίσουν να αλλάζουν τα πράγματα.

Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε γρήγορα αυτό που – μάλλον- θα καταλάβουμε ούτως ή άλλως.

Πώς ακόμη κι αν νομίζουμε ότι τίποτε δεν γίνεται, ακόμη κι αν «τα έχουμε παίξει», δεν μπορούμε να κρυφτούμε από την πραγματικότητα.

Όσο χωνόμαστε στα «δικά μας», όσο μένουμε άπραγοι, όσο κι αν προσπαθήσουμε να φύγουμε μακριά …θα μας βρουν και θα μας ξαναρίξουν μέσα.

Αλλά το έχω ξαναπεί: Στην τρύπα που μας χώσανε, ας μην τους αφήσουμε να μας θάψουν κιόλας!

Και το ερώτημα:

Πρέπει να διαλυθούν τα πάντα  και να μας τελειώσουν, για να κουνηθούμε;

Και αυτό  θέτει και το επόμενο ερώτημα:

Αλλά τότε μήπως θα είναι αργά ;

Άντε λοιπόν, ας ξεκινήσουμε…

Υ.Γ. : Αν όλα αυτά σας φαίνονται ζόρικα και επαναστατικά, ιδέστε το σήμερα, θυμηθείτε το χτες και φανταστείτε τον ζόφο του αύριο…