Το «deja vu» μιας άθλιας κατάστασης

Το «deja vu» μιας άθλιας κατάστασης

Ποιο  είναι το συνηθισμένο μοτίβο  σε όλες τις διαπραγματεύσεις ;

Δεν θα κάνουμε πίσω

Δεν θα κάνουμε πίσω σε θέματα αρχών

Αντιστεκόμαστε

Το παλεύουμε

Πάμε για έντιμο συμβιβασμό

Είναι σκληρά τα μέτρα (μνημόνιο κλπ), αλλά σώθηκε η χώρα και ευτυχώς που είμαστε εμείς (και όχι οι άλλοι) γιατί  το αποτέλεσμα θα ήταν χειρότερο.

 Όλα αυτά τα έχουμε ξαναζήσει(«σκληρές» διαπραγματεύσεις κλπ) , είναι ένα είδος «deja vu»...

Έχει υπάρξει το 2010, όταν ήταν να συμφωνηθεί το πρώτο μνημόνιο,

είχε χτυπήσει "κόκκινο” η ένταση και απειλές στα τέλη του Οκτώβρη του 2012 πριν καταλήξει στην συμφωνία,

είχε αγγίξει τα όρια της "ρήξης” στα τέλη του 2013 αρχές του 2014 πριν το Eurogroup ανάψει το πράσινο φως για τις σαλαμοποιημένες εκταμιεύσεις (λίγους μήνες πριν από τις ευρωεκλογές),

το είχαμε σε εκδοχή παρατεταμένης διάρκειας το 2015 μέχρι τον Αύγουστο,

είχαμε την επανάληψή του πριν από την συμφωνία του Μαΐου του 2016 και λίγο μετά με την "σαλαμοποίηση” της πρώτης  αξιολόγησης για να διευκολυνθούν οι πληρωμές του Ιουνίου – Ιουλίου στην ΕΚΤ.

Και το έχουμε και πάλι ...σήμερα.

Οι διαφορές κάθε φορά και τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν εν μέρη αλλάζουν, αλλά το "μοντέλο” παραμένει σταθερά το ίδιο...

Όπως και η στάση των ελληνικών κυβερνήσεων. 

Υποταγή και με ένα στυλό στο χέρι και υπογράφουν.

Αυτό το «έργο» που (ξανα)ζούμε (αξιολόγηση, «διαπραγμάτευση», πιέσεις, συμφωνία) τα έχει όλα..

Έχει  πλοκή ( και πλοκάμια που αγκαλιάζουν και πνίγουν ).

Δραματική  δομή(τελεσίγραφα, συναντήσεις, τηλεφωνήματα, δηλώσεις, εκφωνήσεις λόγων, επιστολές κλπ).

Σκηνικές  δυνατότητες ( συσκέψεις, συνόδους, επιτροπές),

Λαμπρούς  καλλιτέχνες  (ΔΝΤ,  Γιούρογκρουπ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ, Τσίπρας, Τσακαλώτος, και άλλους εκλεκτους ηθοποιούς) και

Ολοκλήρωση /συμφωνία …

Και το μάρμαρο  το πληρώνει ό λαός. Πάντα !

Πάντα μέτρα, μνημόνια, κόφτες, μπήχτες, ξύστες και στίφτες, δηλαδή όλα  τα εργαλεία που απαιτούνται  για το πάτημα στο λαιμό, τον εξευτελισμό και την διαπόμπευση  του ελληνικού λαού !

Με τον κόφτη, τον μηχανισμό  που θα κόβει δαπάνες με λίγο-πολύ αυτόματο τρόπο, αν δεν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι της ).

Τον  μπήχτη, (φορολογικό, αυξήσεις έμμεσων και άμεσων φόρων, μείωσης αφορολογήτου και απαλλαγών ).

Τον  ξύστη (την παράδοση των δημοσίων εσόδων στις “ανεξάρτητες αρχές”) και την  πλήρη  παράδοση του δημόσιου πλούτου, για... 99 χρόνια, στην τρόικα μέσω του διαβόητου υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων) .

Τον  στίφτη, (λιτότητα, μειώσεις μισθών και συντάξεων).

Το  πάτημα στο λαιμό, (απαίτηση για νέα προαπαιτούμενα για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση όπως απελευθέρωση/ζουγκλοποίηση της αγοράς εργασίας παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ... ενέργειας).

Τον  εξευτελισμό(νομοθετήσει  θωρακισμού του  αποικιακού   καθεστώτος, που εξανεμίζει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, υποθηκεύοντας το μέλλον των σημερινών και των μελλοντικών γενιών).

Την  διαπόμπευση (να τα κάνει γρήγορα, ως κλοτσοσκούφι, ραγιάς και υποτακτικός).

Μια την ακόμη μια ταπεινωτική συμφωνία  υποταγής και καταστροφής μας  που θα υπογράψει η  κυβέρνησης Τσίπρα συμπληρώνεται (μαζί με αυτές  της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ) ο πλήρης εξοπλισμός διάλυσης της χώρας, αναίρεσης της κυριαρχίας της και της Δημοκρατίας, υποδούλωσης μας….

Αυτά, αυτοί… και ο μονόδρομος τους και Ευρώπη τους και το Ευρώ τους .

Εμείς θα βαδίσουμε σκυφτοί, αμίλητοι προς το τέλος (μας).

Ή θα αναζητήσουμε άλλον δρόμο και θα το παλέψουμε ;

Το Déjà vu σημαίνει στα γαλλικά «αυτό το έχω ξαναζήσει»,  η έντονη αίσθηση που νοιώθουμε πως, ένα γεγονός που βιώνουμε ή βλέπουμε για πρώτη φορά, έχει επαναληφθεί στο παρελθόν και αυτή η εμπειρία συνοδεύεται μια αίσθηση οικειότητας καθώς και το αίσθημα ότι «κάτι δεν πάει καλά».

Να απορρίψουμε  την οικειότητα και ας δράσουμε με το αίσθημα ότι «κάτι δεν πάει καλά».