«Είδες να μαδάνε τη κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι πάει το έθνος» (Διονύσιος Σολωμός)

«Είδες να μαδάνε τη κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι πάει το έθνος» (Διονύσιος Σολωμός)

Για ορισμένα που δεν μιλώ, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οι λέξεις και οι προτάσεις  (και με τις δύο έννοιες), δεν σημαίνει ότι η σιωπή δεν μιλά.

Σημαίνει , δείχνει, επιλέγει την ακανονικότητα του ηφαιστείου, με την λάβα εντός του διάπυρη , αναζητώντας φλέβα, ροή και εκχυώμενη  στην γη να γίνει ένα μαζί της, να γίνει ζωή.

Όσοι από εμάς ανήκουν στην σχολή του αγωνίζεσθαι γνωρίζουμε ότι έχουν χαθεί πολλές μάχες, αλλά ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε.

Διαβιούμε καιρούς εκπτώσεων, υποταγής και έντονης απογοήτευσης.

«Αριστεροί» που βολεύτηκαν (ριψάσπιδες) κηρύττουν την αδράνεια, την αποδοχή της κατολίσθησης/μετάλλαξης τους, οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι επιτίθενται στην δημιουργία, στην σκέψη, υμνούν το ατομικό σε βάρος του κοινωνικού, την ιδιοτέλεια και τον ατομισμό.

Αυτές τις αλογόμυγες της ζωής μας και τους ρύπους πρέπει να πολεμήσουμε όχι μόνο στα επίπεδα του εθνικού, πολιτικού, οικονομικού, ταξικού και κοινωνικού βίου(που είναι απολύτως απαραίτητα και πρωταρχικά ), αλλά και στην τέχνη και τον πολιτισμό .

Η συντελούμενη νεοφιλελεύθερη μεταλλαγή  είναι μια πολιτιστική διαδικασία που απειλεί να ισοπεδώσει τις πολιτιστικές “ψυχές” του κόσμου μας απ’ τη μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη .

 Η ομογενοποίηση, η τυποποίηση, η ανωνυμία τείνουν να μας καταστρέψουν , να αφανίσουν τον πολιτισμό μας και να μας οδηγήσουν στην απώλεια των ριζών και των αξιών μας…

 Αν αποκοπούμε από τις ρίζες μας και τις αξίες μας  που μας κρατάνε ζωντανούς, που μας βοηθούν ν’ αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα, κάθε φορά, κάθε χρονική στιγμή , δεν υπάρχει συνέχεια ….!

Στον περίφημο διάλογο της Γυναίκας της Ζάκυθος για το «πώς πάει το έθνος» ο Σολωμός απαντά: «Είδες να μαδάνε την κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι πάει το Έθνος».

Αυτή την φοβερή εικόνα του μαδημένου κοτόπουλου,  είναι η εικόνα μας και όλα αυτά που περιγράφω και επικροτώ ως δράσεις, πράξεις ,εκδηλώσεις και ενέργειες βοηθούν να αντιστρέψουν την αρνητική φορά των πραγμάτων.

Οι λαοί στα δύσκολα κρατιούνται από την ψυχή τους και αυτό  αποτελεί και κατά την γνώμη μου την απαραίτητη προϋπόθεση για να ξελασπώσουμε το μέλλον, ανακτώντας την αξιοπρέπειά μας και  τις συντεταγμένες πορείες μας προς το μέλλον.

Είμαι υπέρμαχος της προσπάθειας «να ξαναβρούμε/κρατήσουμε την “ψυχή” μας γιατί με  τρομάζει η «άπνοια της ιστορίας του τόπου μας» και το πόσο ασύγνωστα «ξοδέψαμε και λιγοστέψαμε την ψυχή μας».

Στα δύσκολα, όπως τώρα, οι λαοί κρατιούνται απ’ την “ψυχή” τους».

 Η ιστορία είναι ο πλούτος του λαού μας, η αλληλεγγύη, η δημιουργία  και ο πολιτισμός μας, η διαχρονική επανάσταση των ανθρώπων που μάχονται!

Για αυτό υμνώ τις συλλογικότητες, την ζωή, τον χορό, τον εθελοντισμό, τους προστάτες του περιβάλλοντος, τις παρέες, τις ταβέρνες, τις κατάντδες, τις ρίζες μας, τις αξίες μας !

Για αυτό μαζί με αυτά επιλέγω να ομιλώ για την αλήθεια, για την ανάγκη του αγώνα, της ενότητας και την αποτίναξη του γκρίζου (κάθε είδους και προέλευσης..)

Δεν πιστεύω πως έχει χαθεί η αξιοπρέπεια της χώρας (των Ελλήνων ) ή  το εθνικό φιλότιμο ερωτεύθηκε την ανυπαρξία και τον τρόμο της ασφάλειας και της καθημερινότητας.

Η ιστορία μας ( των Ελλήνων) έχει να επιδείξει αναμονές, φαινομενικές υποταγές, δήθεν υποταγές, αλλά και μεγαλειώδεις εξάρσεις, αντιστάσεις, «αναστάσεις» μας.

Μπορεί να βράζουμε μέσα μας, αλλά η θερμοκρασία δεν είναι αρκετή ώστε να επιφέρει την τήξη των αλυσίδων μας και να γίνει δρόμοι( του αγώνα )

Μπορεί όλα να είναι στραβά, χωρίς φως ελπίδας.

Μπορεί η ελπίδα να εκποιήθηκε, η ενότητα να μην υπάρχει (προς δόξα των κομματικών μπακάλικων και της ιδεολογικής  αδιαλυτότητας) και οι (πολιτικές)  πορείες να είναι μοναχικές και επιφυλακτικές.

Μπορεί αυτή να 'ναι η τάξη των πραγμάτων, αλλά δεν έχουν χαθεί όλα.

Μπορεί να βιώνουμε μια τραγωδία,

αλλά τα πανηγύρια δεν έχουν εξοριστεί από τη συνείδησή μας.

Ο χώρος του χορού μάς λείπει, μόνο, διότι ορχηστές είμαστε όλοι.

..και χορευτές είμαστε στους κοινωνικούς συγχρωτισμούς, στον πολιτισμό, στις τέχνες, στο περιβάλλον, στο κάθε μέρα μεταξύ μας,

... και χορευτές είμαστε της αγανάκτησης, της οργής, της αντίστασης, του αγώνα !

Είμαστε;