Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Τα Όχι που (μας) πρέπουν και το Ναι που (μας ?) αρμόζει

Τα Όχι που (μας) πρέπουν και το Ναι που (μας ?) αρμόζει



Κάτι (πολλά …) έχει λείψει από καιρό σ’ αυτή την περιπέτεια που λέγεται ζωή και αντί να είναι πλήρης εργασίας (απασχόλησης), ικανοποιητικού εισοδήματος, χαράς, διασκέδασης, φιλιών και ερώτων, έχει μετατραπεί σε θρίλερ  τρόμου για το αύριο, άγχους για το σήμερα και αγωνίας για «τι άλλο κακό θα μας βρει».

Ο απολογισμός της ζωής, φαρμάκι.
Τις  αιτίες τις γνωρίζουμε (μνημόνια, κοινωνικό σύστημα)
το αιτιατό το ζούμε ( η καθημερινότητα μας ) και
 οι αίτιοι επίσης γνωστοί (το πολιτικό σύστημα ).
… και  οι πρωταγωνιστές (εμείς) αυτοί της περιπέτειας κομπάρσοι ή πρωταγωνιστές ?

Της ζωής ταξιδευτές που προσπαθούμε (?) με νύχια και με δόντια να διατηρήσουμε (?) ζωντανή την πορεία, την  διαδρομή και επιμένουμε (?) στο ταξίδι ( της ζωής).
Της ζωής ταξιδευτές κακομοίρηδες που πάθαμε λάστιχο ( και αναζητούμε τον γρύλο) , σε προσωρινή(?) απόγνωση και σε αναχωρητισμό.

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει.
Δεν μας ρωτάει καν, αδιαφορεί για τη θέλησή μας.

Στους  τόσο άχαρους καιρούς που ζούμε, ως πρωταγωνιστές και ουχί ως κομπάρσοι το όραμα για έναν βέλτερο κόσμο, για μια δίκαιη (λέμε...) κοινωνία πρέπει να είναι η «ουτοπία» μας.
 Δεν ξέρω καν αν αυτή η προσήλωση στην ουτοπία κάνει τους ανθρώπους αξιοθαύμαστους, γελοίους, ή λίγο και απ’ τα δύο.
Ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα πως ότι απολαμβάνουμε πολιτικά, κοινωνικά, δικαιωματικά , που μας φαίνεται αυτονόητο αλλά δεν είναι, οφείλεται στη δράση ανθρώπων που δεν σκέφτηκαν έτσι.

Μην σκεφτούμε (προς το παρόν..) επαναστάσεις, εξεγέρσεις, εφόδους, αλλά  να πούμε το μεγάλο Ναι στη ζωή (εάν έχουμε συμφωνήσει να το πούμε) και  να φωνάξουμε μερικά μικρά Όχι όταν η ζωή ευτελίζεται, κινδυνεύει, απομακρύνεται από τη μεγάλη κατάφαση ( όπως τις μέρες που διανύουμε..) .


• Όχι στην κοινωνική ραθυμία, διότι μεγεθύνεται η αυθαιρεσία της εξουσίας, γίνεται αλαζονική, βίαιη και αποκρουστική· ανέλεγκτη, διότι οι πλείστοι αδρανούμε ή περιμένουμε να βγάλει το φίδι από την τρύπα ο κομματικός (μας) αντιπρόσωπος ή κάποιοι που πορεύονται στους δρόμους με σημαίες...Όχι στον καναπέ δηλαδή…

• Όχι στον διαμελισμό της Υγείας και της Παιδείας (διότι είναι από τα θεμελιώδη συστατικά στο εθνικό πολιτισμόμετρο, μαζί με την αλληλεγγύη και την επιστήμη, τον λόγο, την τέχνη).

• Όχι στους οργανικούς διανοούμενους και τους συστημικούς, τελάληδες και υπερασπιστές της καρικατούρας της δημοκρατίας, δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης.

• Όχι στους αδαείς, αλλά απίστευτα ορθολογιστές, σε ό,τι αφορά τους τρόπους πλουτισμού τους,  και εφευρετικούς στη διαιώνιση της εξουσιαστικής βολής τους  πολιτικούς.

•Όχι στην λήθη πολιτικών δράσεων και έργων που μας έφεραν ως εδώ και αυτών που τις εφάρμοσαν (κομμάτων και προσώπων).

• Όχι στην δικαιολόγηση των σκυψοκεφάληδων και των υποταγμένων

• Όχι σε οτιδήποτε δεν προωθεί τον διάλογο και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ανθρώπων.

• Όχι στον νέο ναζισμό (ποτέ πια φασισμός, έστω και αν ο καπιταλισμός τον ανασύρει ενίοτε για να κρύψει τις δικές του ενοχές, να μεταφέρει τις ευθύνες τάχα σε ακραίους, που είναι ακραιφνώς δικοί του…).

• Όχι σ' αυτόν που χτίζει ένα σπιτάκι (Κατσαρός) και λέει καλά είμαι εδώ· όχι σ' αυτούς που δεν χτίζουν (Νίτσε) τις πόλεις τους στον Βεζούβιο.

Όλα τούτα τα Όχι οδηγούν στο μεγάλο ναι στη Ζωή, στο χαρμόσυνο ξέσπασμά της (τις λύπες θα τις αντέξουμε).

1 σχόλιο:

  1. ΣΩΣΤΑ ΤΑ ΛΕΣ, ΕΜΕΙΣ ΓΙ, ΑΛΛΟΥ ΚΥΝΗΣΑΜΕ ΚΙ, ΑΛΛΟΥ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΑΕΙ;,,,, ΑΛΛΑ ΤΗ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΤΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΜΑΣ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή