Οι κορδωτοί ( ένα αφιέρωμα στους Ηλείους –και όχι μόνο- πολιτικούς)

Οι κορδωτοί ( ένα αφιέρωμα στους Ηλείους -και όχι μόνο- πολιτικούς)

Άλλοι τρελαίνονται από τις μυρωδιές και τα χρώματα της άνοιξης, μερικοί από την άθλια  κατάσταση που βιώνει ο λαός και άλλοι από τις «μυρωδιές» της εξουσίας και χρώμα του χρήματος.

Σαφώς παίρνουμε τη θέση των πρώτων, επικροτούμε τος δεύτερους, αλλά οι τρίτοι και οι τέταρτοι  είναι αυτοί που μονοπωλούν το ενδιαφέρον της επικοινωνίας, αλλά και καθορίζουν και τα βίου μας στη χρονική μας διαδρομή (παρελθόν, παρόν και μέλλον) .

Τους βλέπεις ανήσυχους, κορδωτούς, περιποιημένους να βολτάρουν στους δρόμους των πόλεων, να σταματούν τους δυνάμει ψηφοφόρους τους, να χαμογελάνε με τη βία, να ποζάρουν στις εφημερίδες με  γλιστερά χαμόγελα να φορούν τελοσπάντων τη μάσκα του οικείου, του διπλανού, αυτού που μιλάει στον λαό.

Μερικοί απ’ αυτούς (εξ όσων τινές μού έχουν εξομολογηθεί) γνωρίζουν το θέατρο που παίζουν, αλλά δεν φαίνεται να τους πολυγνοιάζει,  έτσι λειτουργούν τα πράγματα αυτά, αποφαίνονται με περηφάνια και αυτοπεποίθηση.

Είναι μορφή ασθένειας, αλλά ποιας ακριβώς ασθένειας ουδείς διαγιγνώσκει.

Νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε (αρχομανία, ματαιοδοξία, απληστία και λοιπά), αλλά δεν είμαστε εντελώς βέβαιοι.

Είναι, απλώς, πιο ψωνισμένοι;

Ποιος ξέρει. Και τι σημαίνει οψώνιον; Είναι κοινωνική έννοια;

Μήπως αυτοφυής και, αν ναι, γιατί; Αλλά δεν απαντάμε στα ζητήματα του DNA, όσο κι αν νομίζουμε ότι έχουμε καταλάβει τους επιστήμονες.

Τα ψωνισμένα παγόνια έχουν μια δική τους αντίληψη για την πολιτική.

Έχουν τόσο πολύ πιστέψει στον εαυτό τους ώστε δεν ενδιαφέρονται εάν στη μία εκλογική αναμέτρηση είναι με τους μεν και στην επόμενη με τους αντίπαλους.

Καιροσκόποι καιροφυλακτούντες κατά που πάνε οι πολίτικες  ροές και σαλπάρουν για εκεί.

Τενεκέδες ξεγάνωτοι και κενοί, θόρυβο εκπέμπουν, απίθανα τίποτα, που η προσφορά τους  στην κοινωνία είναι μηδαμινή και που αν τους ρωτήσεις « Τι έκανε για το λαό, τον εργαζόμενο, τον εργάτη, το επαγγελματία, για τον τόπο-πχ για την Ηλεία-, πως αντιστάθηκε στα μνημόνια, στον φασισμό κλπ» θα τα χάσει και μετά θα εκπέμπει δια του στόματος του  πολλά μηδενικά… Την απάντηση βέβαια την δίνει το γύρω μας, ο τόπος μας, αυτά που βιώνουμε.

Παντιέρες που ανεμίζουν από την ιδιοτέλεια  τους  την βολή της  εξουσίας ( μετά των προνομίων της), πειρατές ιδεών και ελπίδων, ενδεδυμένοι φιλολαϊκότητα, αριστεροσύνη(όπως οι νυν κυβερνήτες ,τρομάρα τους ), ανάπτυξη, έργα  και άλλα τέτοια παραμύθια για να αποκοιμηθούν «γλυκά» τα παιδιά που λέγονται λαός, Ηλείοι, εμείς ..

Μετριότητες(και πολύ τους πάει)  που ελέω κομματικών επιλογών και υποστηρίξεων κατέστησαν πολίτικοί παράγοντες και  καβάλησαν την κάλαμον

Και ως γνωστόν, δύσκολο να… αποκαλαμωθείς έτσι και καβαλήσεις το καλάμι.

 Μεταλλάσσονται κάπως (σηκωμένο φρύδι, επιμήκυνση γλώσσας, απαίσιο χαμόγελο), αλλά θεωρούν τη μετάλλαξη τούτη σωστή  και υπεύθυνη, ισότιμη της λαχτάρας τους για να μείνουν, επανέλθουν, ανέλθουν στα εξουσιαστικά δώματα.

Τα πιο πολλά τα γνωρίζουμε. Μνημόσυνα, κηδείες, γάμοι, βαφτίσια, εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κ.ά., όλα είναι στην καθημερινή τους ενασχόληση.

Μετέρχονται των πάντων οι εξουσιολάγνοι  ( οικογένεια, παιδιά, συμφωνίες, ίντριγκα, κομπρεμί, υποσχέσεις, θρησκευτικότητα, συναλλαγή και λοιπά σχετικά) για να δείξουν λαϊκότητα, να φτιάξουν συμμαχίες, να εξασφαλίσουν οικονομική(αμοιβαία) υποστήριξη κινούνται και διέπονται  από το «ο σκοπός (τους)  αγιάζει τα μέσα»

 Ο «πολιτισμός» του εκφυλισμού της προσωπικότητας, οι δικοί μας άνθρωποι.

 Επιδίωξη τους η κορυφή των κατεχόντων (μέσα, τίτλους, εξουσία, προστασία πολιτική κ.λπ.).

Και τα ονόματα τους γνωστά: Αποστόλης, Γαβρίλης, Μάκης, Δημήτρης, Έφη, Κώστας, Γιάννης, Τάκης, Γιώργος, Χρήστος, Θύμιος, Αλέξης, Λεωνίδας, …, για δε τα επώνυμα (..των επωνύμων) συμπληρώστε  τα εσείς …  

Και εμείς ?

Μακάρι η μνήμη μας (και η γνώση μας) να ήταν πιο ισχυρή, παναπεί ζώσα και όχι μόνο ιστορική αλλά και καθορίζουσα τις τώρα πράξεις μας…