Εντός - εκτός και επί τα αυτά...

Εντός - εκτός και επί τα αυτά...

Όσο η χώρα που κάποτε την έλεγαν Ελλάδα μεταπίπτει σε προτεκτοράτο τόσο η οικονομική βία των κυβερνώντων(πρώην-νυν-επόμενων),  στρέφεται προς τα μέσα με μια οικονομική επίθεση που είναι γενικευμένη, αγγίζοντας την ίδια την ύπαρξή της.

Σκύβοντας το κεφάλι στη βία των άλλων των πιο ισχυρών, η κυβέρνηση κάνει ασκήσεις κατίσχυσης στις πλάτες ενός ζαλισμένου και καταπτοημένου λαού.

Ακόμα και στην απόλυτη αθωότητα να ζούσε ο λαός, με την πεποίθηση επιπλέον ότι ένας είναι ο δρόμος, και αυτός ο μονόδρομος θα κατανοούσε τον διαρκή, πολυκομματικό και διαχρονικό εμπαιγμό που διακινείται δια της μεθόδου της εξαπάτησης και της επιδεικτικής κοροϊδίας .

Το λεξιλόγιο ίδιο, κλισέ :

Ανάπτυξη (που πάντα έρχεται), αποφασιστική διαπραγμάτευση (που μετρά συνεχώς τις ήττες), μείωση της ανεργίας (που παραμένει ασυγκίνητη στο ύψος), υπεράσπιση μισθών και συντάξεων (που σταθερά μειώνονται), βελτίωση του κράτους πρόνοιας ( η κατάσταση στην Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία δίνει την απάντηση), δεν θα υποχωρήσουμε στις απαιτήσεις ( αυτό έχει καταντήσει ανέκδοτο), φταίνε οι προηγούμενοι ( αυτό το λέει κάθε επόμενος) και αρκετά παρόμοια.

Οι  εκφέροντες  αλλάζουν, τα εκφερόμενα, τα αυτά.

…και τα μέτρα (κατά τον ορισμό των γωνιών) : 

εντός(κυβέρνηση) – εκτός(αντιπολιτευση) και επί τα αυτά (ημών).

και οι επιμετρούντες :

εντός - εκτός εναλλάξ (κυβέρνηση –αντιπολίτευση).

Κοιτάζοντας τη συμπεριφορά των  κυβερνώντων(εντός - εκτός εναλλάξ), συμπεραίνεις ότι η  έπαρση και η ανικανότητά τους να αντιληφθούν την πραγματικότητα είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο.

Δεν είναι τυχαίο γεγονός όμως!

Εδράζεται στην άνεση και στα οφέλη της την έδρας ( με κάθε δυνατή έννοια ), στην μνημονιακή ακολουθία και ρότα, στον «εκ γενετής»  ή στο μετασχηματισμό τους  σε αντιλαϊκά τέρατα και  ιδιοτελή ερπετά με χαμογελαστά πρόσωπα που ακολουθούν  μια αρχή:

«Εμείς να είμαστε καλά ( εμείς, με την στενή και ευρεία έννοια), και για να είμαστε εμείς καλά (φίνα και ωραία), πρέπει τα συμφέροντα  που υποστηρίζουμε(οικονομική ελίτ, ξένοι κατσαπλιάδες )   και μας στηρίζουν να είναι ωφελημένα και κερδισμένα, αλλά και ασφαλή (από τον λαό) δια της παραπλανήσεως (ελπίδα εκποιούμενη, πολιτική εναλλαγή) και των σχετικών μέσων (ενημέρωσης, εξαγοράς)»

Και όταν όλο αυτό  γίνεται μπροστά στα μάτια και το αδιέξοδο να είναι εμφανές οι περισσότεροι Έλληνες,

 δεν προγραμματίζουν το μέλλον τους,

δεν ορίζουν τη «μοίρα» τους,

αδυνατούν  να δουν με καθαρό βλέμμα, ότι το καράβι(μας) έχει πέσει σε ξέρα και ότι το  σχέδιο, εκμετάλλευσης αδυνάτων και καταπάτησης της ήδη καταπατημένης γης,  αφήνει ανθρώπους συντρίμμια και μια χώρα ερειπιώνα,

δεν ξεχωρίζουν αυτούς που έφραξαν τον δρόμο προς το μέλλον,

επιλέγουν τους ίδιους και την ίδια απολιτική (μνημόνια, ΕΕ, ευρώ)

προτιμούν το αδιέξοδο.

Ή μήπως κάνω λάθος ?