Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Το τότε ντρέπεται για τώρα

Το τότε ντρέπεται  για τώρα



Ήρθαν κάτι κουστούμια που μοιάζουν με στολές και διέταξαν.
Και υποκύψαν.

Και τώρα στην Ελλάδα, πεινάνε τα μωρά, τα νιάτα εγείραν, τα γηρατειά στέρηση, η φτώχεια σκόνη (μπαίνει παντού), η εργασία λάστιχο, κάτεργο και απλήρωτη, η οικονομία ζαρώνει, το κάθε μέρα θηλιά που σφίγγει στερώντας την ανάσα.

Τελειώνουμε

Και οι υποταγμένοι λένε κάτι ακατάληπτα λόγια,

κρύβουν τις πομπές τους πίσω από τις  ρυθμίσεις χρέους  και τις ποσοτικές χαλαρώσεις ( που κανένα όφελος δεν θα υπάρξει για το απλό κόσμο),

φτιάχνουν μια Ελλάδα των συσσιτίων( όπως της μετακατοχικής  Ούντρα), της διανομής τροφίμων, των γλίσχρων επιδομάτων,

γδέρνουν τον κόσμο, τον πατούν στον λαιμό (…για το καλό του..) πωλούν τα προικιά της Ελλάδας στους μαυραγορίτες των εθνών  για να πληρώνουν τους τοκογλύφους και τις τράπεζες

Και δεν ντρέπονται,

δεν θυμόνται τα τότε λόγια τους,

τώρα μιλούν για αυτούς οι καρέκλες τους  και τα μαλακά μαξιλαράκια τους
και το τότε τους σκύβει το κεφάλι, ντρέπεται για το τώρα τους.

Μας περιγελούν κάτι χαμερπείς, κάτι τσογλάνια, σημερινές ντροπές του παρελθόντος, που τζάμπα βάρος είναι στη Γη.

Μετατράπηκαν  σε αυτό που ήθελαν να διώξουν, στο προηγούμενο, ίδια λόγια, ίδια χαμόγελα, τα ίδια  «κατόπιν ενεργειών μου», ροζ μαυρογιαλούροι, παιδιά για τα θελήματα, κορτάκηδες μέσων ενημέρωσης .

  
Εμφανίζονται

και οι σωτήρες  κάτι φαρδοκώληδες, τζάκια, κούληδες και αχθοφόροι  της νέας υποταγής,

χτεσινοί θεριστές του παρόντος μας  και γκρεμιστές του  διαρκούς μέλλοντος μας
που άλλη δουλειά δεν κάνουν από το να υποκλίνονται στα συστήματα και τις ελίτ και να ταΐζουν την ακόρεστη εξουσιαστική όρεξη  τους  στα ταχυφαγεία της «Ευρώπης»,

ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή αυτή θα τους τιμήσει και θα τους βολέψει ως πρωθυπουργούς, υπουργούς,

κάτι τέλος πάντων που να κάθεται σε μια καρέκλα και να (μας) διατάσσουν( και με τις δύο έννοιες),  να (μας) εξουσιάζουν και να ωφελούνται (μόνο αυτοί).


Και εμείς τραγούδια είπαμε πολλά.
Και λόγια φουσκωμένα.
Ασταμάτητα μιλάμε.
Για το «τι πρέπει να γίνει», για το ότι «πρέπει να αντιδράσουμε», για το ότι «δεν πάει άλλο».

Και παρακολουθούμε σαν θεατές τα μνημόνια να περνούν και να παίρνουν να      διαγουμίζουν την ζωή μας.

Απέχουμε από τους δρόμους, ψηφίζουμε/αναθέτουμε τις ίδιες φιγούρες, επιλέγουμε το ίδιο έργο, το ίδιο σενάριο.

Σήμερα και αύριο και πάντα.

Μόνο μια ελπίδα υπάρχει, και ερωτηματικό ταυτόχρονα.

Έγινε η ψυχή  μας  κάρβουνο ή έμεινε μια φλόγα που μπορεί να γίνει φωτιά ?

Σαν την φλόγα 2011-12, του 1981, του 1973, του 1962, του 1941-44…


1 σχόλιο: