Σκέψη, Άποψη, Έκφραση

Σκέψη, Άποψη, Έκφραση 

Δύο άρθρα για την  σκέψη, την  άποψη και την έκφραση  που με εκφράζουν απολύτως:

Εθνικοί διχαστές

«Η ενεργεία εναντίον του πρώην Πρωθυπουργού ανέσυρε στην επιφάνεια μια πραγματικότητα πού δεν μπορεί ν αφήσει κανέναν αδιάφορο.

Η πραγματικότητα αυτή απεικονίστηκε από τη μια, από τα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης κι από την άλλη από συγκεκριμένα Κανάλια ενημέρωσης που υπηρετούν με αφοσίωση συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι. Ταδεδομένα:

1. Όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου καταδίκασαν μετά βδελυγμίας την απόπειρα εναντίον τού κ. Παπαδημου.

2. Η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων δικτύωσης είχε αντίθετη άποψη.

3. Κάποιοι δημοσιογράφοι έστρεψαν το ανάθεμα εναντίον της Κοινωνίας και όσων έχουν αντιτεθούν στα μνημόνια άλλα και σε όσους τα υπηρέτησαν. Και έστειλαν το ανάθεμα εναντίον όσων καταδίκασαν αυτό που υπηρέτησε ο Λουκάς Παπαδήμος με συνέπεια: Το Μνημόνιο και όσους το επέβαλλαν.

Σε βαθμό υστερίας ορισμένοι δημοσιογράφοι κατηγόρησαν όλους όσους στάθηκαν απέναντι στις πολιτικές τύπου Παπαδήμου, ως αυτούς οι οποίοι στοχοποίησαν τον πρώην Πρωθυπουργό και ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν βάλει τον σπόρο στον εθνικό διχασμό!!

Δεν είναι τυχαίο καθόλου.

Στο σύνολο τους οι κύριοι αυτοί υπηρετήσαν τις ίδιες πολιτικές με τον κύριο Παπαδήμο προτρέποντας μάλιστα να δοθεί όσο το δυνατόν μια μνημονιακή λύση που θα φέρει την χώρα στον δρόμο της ανάκαμψης.

Εδώ λοιπόν προκύπτει ένα ζήτημα που αφορά τον πολιτικό κόσμο αλλά και την κοινωνία. Τι είναι εκείνο που στοχοποιεί κάποιον;

 Οι πράξεις του ή η κριτική που ασκείται σ αυτές τις πράξεις;

Ο Σόιμπλε ή ο Τόμσεν είτε η Λαγκάρντ είτε οποιοσδήποτε άλλος στοχοποιούνται ως άτομα ή μέσα από τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται την εξουσία;

Ο Γουέλς για παράδειγμα ήταν ένας απλός φιλήσυχος Αμερικανός πολίτης η ανέπτυξε αξιόλογη δραστηριότητα πράκτορα στην περιοχή;

 Ο Μαλιος ήταν ένας νοικοκύρης που στοχοποιήθηκε στα καλά καθούμενα ή ήταν ένας σκληρός βασανιστής;

Όλους αυτούς τους στοχοποίησε η κοινωνία η οι πράξεις τους;

Συνεπώς προς τί το ανάθεμα απέναντι σε όσους ασκούν κριτική για έργα και ημέρες εκείνων οι οποίοι φέρουν ευθύνη για όσα υφίσταται μια κοινωνία; Γιατί αυτή η τρομοκρατία τής κριτικής;

Μήπως αποβλέπει στην χειραγώγηση έτσι  ώστε να σταματήσουμε να μιλάμε;

Να μην έχουμε άποψη;

Να μην ασκούμε καν κριτική;

Δυστυχώς δεν ζούμε σε μια κοινωνία αγγέλων. Όπως υπάρχει η κρατική βία που εκδηλώνεται σε ποικίλες μορφές έτσι έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας και το. πεδίο της τρομοκρατίας.

Ένα πεδίο που καλά η κακά επικαλείται την ύπαρξη του χάρη στην κρατική τρομοκρατία. Αυτή λοιπόν η τρομοκρατία είτε ονομάζεται 17 Νοέμβρη είτε Πυρήνες της Φωτιάς είτε του Παντελή το κάγκελο εμπίπτει στην αρμοδιότητα των διωκτικών και δικαστικών Αρχών.

Μόνη της αποφασίζει και μόνη της εκτελεί.Δεν έχουν ανάγκη οι τρομοκράτες να τους υπαγορεύσει κάποιος που δεν ανήκει στον χώρο τους,τι θα κάμουν. Προς τι λοιπόν κατηγορείται όποιος ασκεί κριτική ως ηθικός Αυτουργός,τρομοκρατικών πράξεων;

Μήπως να κλείσουν οι εφημερίδες; Μήπως θα πρέπει οι δημοσιογράφοι να φιμωθούν;

Μήπως πρέπει μια ολόκληρη κοινωνία να ζει με τον φόβο μιας τέτοιας κατηγορίας;

Δηλαδή, αν δεν συμφωνώ με τον Παππαδημο, η τον Γιωργάκη είτε τον Σημίτη και το δηλώνω, τότε αν κάποιος τρομοκράτης του στείλει επιστολή,ευθύνομαι εγώ ως ηθικός αυτουργός;

Τι πρωτοτυπίες είναι αυτές;

Να αποδίδουν ευθύνες δίκην εισαγγελέως ο ανίδεος Σταύρος Θεοδωράκης και ο Ψαριανός έτσι συλλήβδην;

Δηλαδή επειδή θα μπορούσα να γράψω για τα έργα και τις η ημέρες του Σόιμπλε κι έρθει κάποιος να επιχειρήσει εναντίον του τρομοκρατική ενέργεια, τότε εγώ είμαι ηθικός αυτουργός;

Και συμπράττω μάλιστα σε κλίμα εθνικού διχασμού;

Για να δούμε όμως; Ποιοι είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί για πάνω από τέσσερις χιλιάδες αυτοκτονίες στη χώρα από τότε που επιβλήθηκαν τα Μνημόνια;

Ποιοι έβαλαν τη. υπογραφή τους για να υποθηκεύσουν τη χώρα για εκατό χρόνια;

 Ποιοι εξαθλίωσαν τους συνταξιούχους και τους έχουν φέρει στα όρια της απόγνωσης;

Ποιοι αποφάσισαν με το πάτημα ενός κομπιούτερ να βγαίνουν. στον πλειστηριασμό. τα σπίτια αφού ο ιδιοκτήτης τους πάρει τα απολύτως απαραίτητα;

Ποια ηθική και ποιο δίκιο επιβάλλουν αυτές τις στρατιές ανέργων και τις χιλιάδες των καταθλιπτικών που έχουν πλημμυρίσει τη χώρα;

Υπάρχουν αυτοί οι αυτουργοί η εμείς πρέπει να κάνουμε πως δεν τούς βλέπουμε;

Υπάρχουν νέα τζάκια που παίρνουν μπιρ πάρα δημόσιες επιχειρήσεις και διαχειρίζονται δημόσιο πλούτο;

Υπάρχουν άνθρωποι που θάπρεπε να ναι φυλακή στο όνομα της κάθαρσης, αλλά  παρά ταύτα γίνονται και. τιμητές;

Ο ελληνικός λαός με λίγα λόγια στο σύνολο του δεν επιθυμεί διχασμό.

Για έναν και  απλούστατο λόγο: Διχασμός σημαίνει ότι ο Λαός είναι μοιρασμένος στα δυο.

Ο λαός όμως δεν έχει καμιά αντιπαλότητα ανάμεσα του. Είναι ενωμένος μπροστά σ αυτή την αθλιότητα που τον έχουν υποβάλλει.

Εκείνοι που είναι οι εθνικοί διχαστές και έχουν όφελος να τον διχάσουν είναι θέλουν να προστατεύσουν τα στενά προσωπικά τους συμφέροντα. Είναι αυτοί που επιδιώκουν την ασυλία και το ακαταδίωκτο..

Είναι όσοι εκμεταλλεύτηκαν την κρίση που μαστίζει τη χώρα και πλούτισαν. Είναι όσοι ενώ θα πρεπε να ναι φυλακή κάνουν διακοπές στη Μύκονο.

Εκεί να ψάξουν να βρουν εθνικούς διχαστές.

Άρης Σκιαδόπουλος

 Ποινικοποιείται η σκέψη και η έκφραση. - Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες.

«…

Από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι στα χέρια του τραπεζίτη Παπαδήμου -που έπαιξε για λίγο καιρό το ρόλο του πρωθυπουργού- έφτασε ένας φάκελος με εκρηκτικά, στήθηκε το γνωστό τρομοϋστερικό σήριαλ.

Τα φερέφωνα της εξουσίας, τα γνωστά παπαγαλάκια που μεταφέρουν τα κελεύσματα της αστυνομίας και της «αριστερής» κυβέρνησης, έπιασαν από νωρίς δουλειά. Και είχαν πολλή δουλειά μπροστά τους. Έπρεπε να πείσουν ακροατές, τηλεθεατές και αναγνώστες ότι η επίθεση στον Παπαδήμο ήταν άμεση επίθεση στη δημοκρατία, έπρεπε να ευαισθητοποιήσουν και να χειραγωγήσουν συνειδήσεις.

 Γνώριμος ο ρόλος τους και αναμενόμενη η τακτική τους. Εκείνο που προβλημάτισε ήταν ότι η κοινωνία έφτιαξε ένα άλλο αφήγημα, άλλοι αντιμετώπισαν το περιστατικό με χιούμορ, ενώ οι πιο υποψιασμένοι αναφώνησαν: «Επιτέλους! Δεν γίνεται όσοι υπέγραψαν τη καταδίκη και τον πρόωρο θάνατο χιλιάδων συνανθρώπων μας να μένουν εσαεί στο απυρόβλητο».

Τη κοινωνική κατακραυγή τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης την αντιμετώπισαν με πανικό. Και τι δεν ακούστηκε;  «Να κλείσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», αναφώνησε με στόμφο κάποιος δημοσιογράφος λάτρης του Ερντογάν. «Να συλληφθούν όσοι κατηγόρησαν τον Παπαδήμο από τη Δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος», έκραξε ένα άλλο δημοσιογραφικό γιουσουφάκι.

Τα Σαββατιάτικα πρωτοσέλιδα είχαν κλεισμένη την πρώτη είδηση σα να’ταν πληρωμένη καταχώρηση. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εξέφρασαν τον προβληματισμό τους ως το «πως είναι δυνατόν η κοινή γνώμη να μην καταδικάζει την ενέργεια ενάντια στον τραπεζίτη;». Όλα κυλούσαν ήσυχα στο προτεκτοράτο μας, μέχρι που όπως φαίνεται το κράτος ανέλαβε δράση.

Ένας άλλος τραπεζίτης, εξίσου λαομίσητος με τον Παπαδήμο, ο Στουρνάρας, θορυβημένος από μία ανάρτηση  του Γιώργου Φιλιππάκη (μέλους του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και συναδέλφου μου στον αυτοδιαχειριζόμενο σταθμό της  ERTopen), απευθύνθηκε στον Τόσκα και στις εισαγγελικές αρχές και ουσιαστικά αξίωσε τη σύλληψη του δημοσιογράφου.

Αν ένας απλός και ανώνυμος πολίτης κατέθετε μήνυση στον Στουρνάρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι εκείνη θα παρέμενε ξεχασμένη στο συρτάρι κάποιων δικαστικών γραφείων και φυσικά δεν επρόκειτο να ανακινούταν καν η διαδικασία του αυτοφώρου.

… τόλμησε να εκφράσει τα συναισθήματα απέχθειας απέναντι σε έναν από τους πρωταίτιους των μνημονιών και της καταστροφικής πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα μας τα τελευταία οκτώ χρόνια.

Έως σήμερα γνωρίζαμε ότι η ελληνική κυβέρνηση (sic) ζητά δηλώσεις μετάνοιας για να δώσει άδειες σε πολιτικούς κρατούμενους, ξέραμε ότι καταδικάζει αναρχικούς για την ιδεολογία τους, ότι κυνηγά τους αντιφασίστες, ότι καταδικάζει απεργούς,  ότι παρακολουθεί και στοχοποιεί αγωνιστές.

… μάθαμε ότι πια ποινικοποιείται  η σκέψη και η έκφραση.

Ας είναι και έτσι. Αυτό φανερώνει τον τρόμο και το απόλυτο αδιέξοδο που βρίσκεται. Η δική τους πολιτική είναι εκείνη που αποενοχοποίησε την λαϊκή αντιβία. Και τώρα είναι πολύ αργά. Όσο και αν προσπαθήσουν, ο λαός γνωρίζει τους ενόχους που κατάντησαν έτσι τη ζωή του.

Προς το παρόν, αντί οι εξουσιαστές να είναι χαρούμενοι που απλά η κοινή γνώμη σιγοψιθυρίζει «καλά του έκαναν» (ενώ θα μπορούσαν να τους έχουν στείλει ήδη στο διάολο), φροντίζουν να δείξουν τις πιο άθλιες προθέσεις τους. Την λογοκρισία και την καταστολή.»

Ανδρέας Στασινόπουλος - (ERTopen)