Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

Γιάννης Αδαμάκος: Ένας Πυργιώτης που διαπρέπει, ένας μεγάλος ζωγράφος και που η πατρίδα του δεν τον ξέρει, μα ούτε τον προβάλλει

Γιάννης  Αδαμάκος: Ένας Πυργιώτης που διαπρέπει, ένας μεγάλος ζωγράφος και που η πατρίδα του δεν τον ξέρει, μα ούτε τον προβάλλει



Σε πόσους είναι άραγε είναι γνωστός ο μεγάλος Έλληνας ζωγράφος που κατάγεται από το Πύργο( Χαλικιάτικα, οδός Ολύμπιων) ?, πως ο τόπος τον προβάλλει ως παράδειγμα και ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ?, πόσες εκθέσεις έχουν πραγματοποιηθεί με τα έργα του στην γενέτειρα του ?, που είναι οι πίνακες ζωγραφικής που υπήρχαν (?) στο Δημαρχείο Πύργου  ?

Ερωτήματα που θα μείνουν  αναπάντητα…γιατί όλοι ξέρουμε τις απαντήσεις…. που ορίζονται από τις λέξεις: Λίγοι έως ελάχιστοι, καθόλου έως μηδαμινά, καμία, άγνωστο…

Αφορμή  του σημειώματός μου είναι η ατομική έκθεσή του με 25 καινούργια έργα, με τίτλο «Re-emergence»  που εγκαινιάζεται στις 15 Ιουλίου στον Πόρο.

Γνώσεις ιδιαίτερες  για την ζωγραφική ο υπογράφων το σημείωμα δεν έχει αλλά εκτός από το ότι μου αρέσουν τα έργα του και συμπατριώτης ων, είναι  παιδικός φίλος, συμμαθητής (τρία χρόνια μεγαλύτερος) στο Οικονομικό Γυμνάσιο Πύργου και μερικά από τα πρώιμα έργα βρίσκονται στο πατρικό μου σπίτι και στην πρώτη έκθεση του ( ομαδική με Σαρταμπάκο κλπ)  στην οδό Κολοκοτρώνη  στον Πύργο ήμουν και τον εκτιμώ, τον τιμώ  και τον θυμάμαι.

Ο ζωγράφος Γιάννης Αδαμάκος, είναι γνωστός μόνο μέσα από το έργο του. Αποφεύγει συστηματικά την πρόκληση της δημοσιότητας. Η μοναξιά, του είναι απαραίτητη, διότι με τη συντροφιά της παράγει.  Ζωγραφίζει με υπαινιγμούς, οι οποίοι προσδίδουν άλλη διάσταση στην πραγματικότητα, με στόχο να συγκινήσει τον αποδέκτη του.

 Ο ίδιος λέει:
«Είναι σημαντικότατο να προκαλώ υπαρξιακή, βαθιά συγκίνηση, με αισθητικό ερέθισμα. Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει ως αιτούμενο τη συγκίνηση».
 «Με ενδιαφέρει πάρα πολύ ο υπαινιγμός»
«Στο ασαφές ο καθένας κάνει προβολή των δικών του συναισθημάτων και εμπειριών. Και αυτή η ζωγραφική δεν κουράζει ποτέ».

Πολλά θα μπορούσες να πεις για Γιάννη Αδαμάκο αλλά εγώ θα συλλέξω στοιχεία από συνεντεύξεις που το «φέρνουν» στον Πύργο.

 Συνέντευξη στον Γιώργο Δουατζή ( περιοδικό Fractal) :

Πρώτες εικόνες;
Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν το Δημοτικό σχολείο να ζωγραφίζει με κιμωλία στο πεζοδρόμιο και με καλάμι πάνω στην υγρή άμμο της παραλίας του Κατάκωλου.  Τα πρώτα σχέδια που είδα ήταν του πατέρα μου. Ως υποδηματοποιός, σχεδίαζε με ακρίβεια τα πόδια των πελατών, προκειμένου να φτιάξει τα παπούτσια τους. Είχε τη σοφία του λαϊκού τεχνίτη. Ακόμα και τώρα ανακαλώ στην μνήμη μου τις σελίδες με τα σχέδια του.

Αντίδραση της οικογένειας;
– Οι γονείς με στήριξαν. Χωρίς βέβαια να κρύβουν τον φόβο τους για την απόφαση μου να γίνω ζωγράφος, αφού έλεγαν ότι θα πεθάνω στην ψάθα .

Πρώτη αμοιβή από έργο σας;
– Ως μαθητής Γυμνασίου, μετείχα σε μια έκθεση που οργάνωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Πύργου και πουλήθηκαν πέντε από τα επτά έργα που είχα εκθέσει

Πρώτη αίσθηση φιλίας;
– Η φιλία είναι σημαντικότατη για μένα. Οι φίλοι των παιδικών μου χρόνων παραμένουν φίλοι. Δεν θα ξεχάσω κάτι που συνέβη στον Πύργο, όταν ήμουν δέκα χρόνων. Κάναμε ποδήλατο με τον καλύτερο έως και σήμερα φίλο μου, όταν κατά λάθος τον έριξα κάτω και χτύπησε. Όλη την επόμενη εβδομάδα και ενώ φοβόταν ότι έχει πάθει τέτανο και θα πεθάνει, εμένα μου το έκρυβε για να μην έχω τύψεις να με βασανίζουν την υπόλοιπη ζωή μου. Τότε, πρώτη φορά συνειδητοποίησα τι δύναμη έχει η φιλία και πόσο ανεκτίμητη είναι.

Συνέντευξη στην Μαριαλένα Σπυροπούλου( Εφημερίδα Καθημερινή )

Τι έχει αναδυθεί από τη δική σας παιδική ηλικία τώρα που μεγαλώνετε τα δικά σας παιδιά;

Προσπαθώ να είμαι ο μπαμπάς του Νίκου και της Μαργαρίτας πιο πολύ απ’ ό,τι ήταν ο μπαμπάς μου για μένα. Κοιτάξτε, θέλω να είμαι δίκαιος με το παρελθόν. Ο πατέρας μου ήταν ένας γλυκύτατος και τρυφερός άνθρωπος, αλλά λίγο απών. Μπορεί να είχε να κάνει με την εποχή, τότε οι μπαμπάδες δεν ασχολούνταν, καμιά φορά η παρουσία της μητέρας ήταν καταλυτική. Εγώ ας πούμε ήμουν μαμαδόπληκτος σαν όλους τους Ελληνες· η μάνα μου ήταν παντού, είχε μια ευαισθησία διάχυτη. Τότε δεν το συνειδητοποιούσα. Και επειδή τα πράγματα στη ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο, δεν θα ήθελα να δω γραμμένο σε συνέντευξη ότι ο πατέρας μου ήταν απών, γιατί δεν είναι η αλήθεια. Ομως μια δική μου αίσθηση απουσίας, που την αντιλαμβάνομαι τώρα που μεγαλώνω παιδιά, προσπαθώ εγώ να την αναπληρώσω. Την καλλιτεχνική ευαισθησία, πάντως, από τον πατέρα μου την έχω πάρει.

Συνέντευξη στον Γιώργο Γουβιά (Εφημερίδα Πατρίς Πύργου)

Η γενέτειρα σας, ο Πύργος, η Ηλεία γενικότερα «υπάρχει» μέσα στα έργα
σας; Κι αν ναι με ποια μορφή;

Πιστεύω πως κάθε καλλιτέχνης, όπως και κάθε άνθρωπος, κουβαλάει πάντα ένα κομμάτι από τις ρίζες του στο ταξίδι αυτό που είναι η ζωή. Έτσι κι εγώ έχω τις μνήμες μου από την γενέτειρα μου, αλλά και προσωπικές σχέσεις με φίλους που ζουν ακόμα στην ευρύτερη περιοχή της Ηλείας και τον Πύργο. Αυτό θεωρώ πως όντας μέσα μου βγαίνει στην δουλειά μου, αν και προφανώς σε μια αφηρημένη τέχνη τέτοιες παραστάσεις δεν είναι πάντα εύκολο να αποκρυπτογραφηθούν.

Ποιος είναι Γιάννης Αδαμάκος

Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1952. 
Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1973-1978) με δασκάλους τους Μυταρά, Μαυροϊδη και Τέτση. Συνέχισε με ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι (1978-1981), όπου ήρθε σε επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα και τα μεγάλα έργα του παρελθόντος.

Από την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1978, Νέες Μορφές), και κυρίως μετά το 1980, το έργο του παρουσιάζεται σε συνεχόμενες θεματικές ενότητες που έχουν ως κέντρο τον άνθρωπο και τη φύση.

Οι μοναχικές φιγούρες ανδρικών ή γυναικείων κορμών μεταμορφώνονται διαρκώς, γίνονται Κένταυροι, εξελίσσονται σε Δέντρα και διεκδικούν την ένταξή τους στο χώρο-τοπίο, μέσα από μια βίαιη εξπρεσιονιστική γραφή, με αλλεπάλληλες σχεδιαστικές ή χρωματικές επεμβάσεις στην επιφάνεια των έργων.

Οι εκάστοτε επιλογές του ζωγράφου (μικρά ή μεγάλα μεγέθη, σκοτεινοί ή φωτεινοί τόνοι, χρωματικές εντάσεις ή μονοχρωμίες, μικτά υλικά, ενιαίες ή διασπασμένες συνθέσεις, κλπ), αναδεικνύουν την κάθε ενότητα σαν μια διαφορετική φάση της εξελισσόμενης σχέσης φιγούρας και τοπίου, έως την επίτευξη της μεταξύ τους ισορροπίας.

Πρόκειται για μια εικαστική αναζήτηση με υπαρξιακές προεκτάσεις, όπου η ζωγραφική συναντάει μερικές φορές την ψυχική διαδικασία της ποίησης (1454 Emily Dickinson, 2005).

Παράλληλα με το εικαστικό του έργο, έχει διδάξει σχέδιο και χρώμα στο Εργαστήρι Τέχνης της Χαλκίδας και στην Σχολή Βακαλό.
Τα τελευταία χρόνια διατηρεί εργαστήριο στην Τήνο.

Έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στη Νέα Υόρκη (2002, Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού).

Το 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα το λεύκωμα Γιάννης Αδαμάκος: Ζωγραφική 1977-2007, με 180 έργα του ταξινομημένα ανά δεκαετίες.
Συμμετείχε επίσης στην Α΄ Μπιενάλε της Αθήνας (Destroy Athens, 2007) και σε θεματικές εκθέσεις (1994: Η απώλεια της μορφής στο χώρο, Τα εφήμερα της τέχνης, κ.α.).


Το 2013 πραγματοποιήθηκε έκθεση πρόσφατων έργων του στο Μουσείο Μπενάκη.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου