Εξουσία (το μεγαλύτερο θηρίο) και πείνα (της υποταγής, ή …)

Εξουσία (το μεγαλύτερο θηρίο) και πείνα (της υποταγής, ή …)

Σ' ένα νεανικό γραπτό του ο Νίτσε τόνιζε το πάθος που διακατέχει ένα κουνούπι όταν διασχίζει τον αέρα. νιώθει εντός του ότι είναι το πετούμενο κέντρο του κόσμου.

Κάπως έτσι και ο ανθρώπινος νους. νομίζει ότι το σύμπαν περιστρέφεται περί αυτόν (το σύμπαν της καθημερινότητας, εννοείται).

Αυτό το αδύναμο πλάσμα της φύσης, επειδή δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τα φοβερά και τρομερά θηρία της πλάσης, όλο κέρατα και κοφτερά δόντια, εφευρίσκει άλλα φοβερά δικά του: το ψέμα και την απατεωνιά, την εξαπάτηση και την κολακεία, τη κακολογία και το μασκάρεμα. τη ζωή του δόλου, κοντολογίς το συνεχές φτερούγισμα γύρω από μια φλόγα ματαιοδοξίας.

Βουτηγμένοι στην κακία και τις ψευδαισθήσεις, αγύρτες και ονειροπόλοι, ορμάμε τάχα να κατακτήσουμε την αλήθεια, αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι έγνοια ολωνών (σχεδόν) είναι η υφαρπαγή της εξουσίας(μιας κάποιας εξουσίας, οικονομικής, πολιτικήςκλπ)  .

Έχει γούστο, αλλά είναι και τραγικό ταυτόχρονα να βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν εξουσία, ή είχαν και την απώλεσαν, ή προσπαθούν και δεν τα καταφέρνουν.

Πώς να ξέραμε ότι μόνο εκτός εξουσίας, εντός του περιθωρίου του κόσμου, μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε.

Αλλά αυτό θεωρείται πολιτική δειλία, υπεκφυγή, παραχώρηση της εξουσίας στους θρασύδειλους και τους μέτριους (υπομέτριους, ανθυπομέτριους και δεν συμμαζεύεται).

Και είναι έτσι, δυστυχώς, αλλά τι προτιμά κανείς έχει σημασία, την πνευματική και ψυχολογική αρτιμέλεια ή τη φούσκα της ματαιοδοξίας, που μπορεί, όμως, και να 'ναι σκέτος φασισμός;

H μόνη εναλλακτική, μέση οδός είναι η υγιής επικοινωνία και, ο επίμονος έλεγχος των τυράννων.

Ας μη γελιόμαστε.

Τύραννοι είναι οι σημερινοί κυβερνώντες, ολιγαρχικοί τιποτόφρονες και όχι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες.

Για να υπάρξει δημοκρατία απαιτούνται θαρραλέοι άνθρωποι και υπερήφανοι, που ανήκουν στον δήμο και αυτός ο δήμος, μόνο αυτός, εξουσιάζει.

Μόνο δηλαδή αν αυτοπραγματωθεί ο άνθρωπος μπορεί να κυβερνήσει εαυτόν ή να κυβερνηθεί από τον εαυτό του.

Χαιρετίσματα, βέβαια, αλλά μόνο τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για δημοκρατία και εξανθρωπισμό.

Λοιπόν, εάν αφαιρέσουμε από τους εξουσιαστές τα σκήπτρα, την αίγλη, την πόζα και τα αηδή συμπαρομαρτούντα θα δούμε κάτι μικρούληδες, τρομαγμένους, ανασφαλείς, τρομοκρατημένους, απροσανατόλιστους κακομοίρηδες, που, πανικόβλητοι, θα ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, να στηριχτούν, διότι ουδέποτε έμαθαν πώς στέκεται στα πόδια της η ανθρωπότητα, η εργατική τάξη, οι κυνηγημένοι, οι αιρετικοί, οι καλλιτέχνες, οι αγρότες, οι ψυχιατριζόμενοι…

Θα ψάχνουν, αλλά δεν θα βρίσκουν αποκούμπι.

Έτσι γυμνοσάλιαγκες θα πεθάνουν στα πρώτα κρύα, στην πρώτη μπόρα.

Αλλά ας μη συνεχίσουμε άλλο την υπόθεση, είναι οδυνηρή γι' αυτούς, αλλά και γι' αυτούς που δεν ξέμαθαν -ποτέ τους- να συμπονάνε, να βοηθάνε, να είναι αλληλέγγυοι, διότι οι τελευταίοι δεν αντέχουν να βλέπουν το πάσχον ζώο άνθρωπος.

Το μεγαλύτερο θηρίο, είπαμε, σήμερα είναι η εξουσία.

Μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο από ένα θηρίο και αυτό δεν είναι παρά η πείνα, εννοείται να ξεσκιστεί, να αφανιστεί, να διαμεληθεί.

Και τότε θα αρχίσουμε από την αρχή εάν δεν επέλθει ο αφανισμός του είδους (μας).

Καλά θα ήταν να συμμορφωθούν οι έχοντες εξουσία και οι λογής κατέχοντες.

Το μέλλον στάζει αίμα…