Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

Μήπως να «το πάρουμε αλλιώς» ?

Μήπως να «το πάρουμε αλλιώς» ?


Σε καιρούς εκτεταμένης και καλπάζουσας φτώχειας, κοινωνικού διαμελισμού και συλλογικής κατήφειας η απειλή να εκφυλιστεί η συνείδηση σ' έναν σε μια τσιμενταρισμένη απογοήτευση και  καθολική υποταγή είναι όχι μόνον ορατή, όχι μόνο γίνεται πράξη, αλλά διαβρώνει την κάθε μέρα, αλλοιώνει τη σκέψη και τον στοχασμό, γίνεται παραίτηση  και  υποταγή.

Θλίψη, λύπη, απόγνωση, οργή, μίσος.. όπου γυρίσεις γύρω σου αυτά είναι τα κυρίαρχα αισθήματα.. χάθηκε η χαρά, το χαμόγελο, το γέλιο, η αισιοδοξία, η ελπίδα, η πίστη, η αληθινή αγάπη, τα όνειρα..

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει.
Δεν μας ρωτάει καν, αδιαφορεί για τη θέλησή μας.
Κι αυτό επειδή η εξουσία έχει κάτι τζιμάνια στη δούλεψή της που εργάζονται πυρετωδώς, με τη βοήθεια του εξουσιαστικού πλέγματος, να της κάνουν όλα τα χατίρια, δηλαδή λακέδες της, τα πρωτοπαλίκαρα του δόλου της κολακείας, του ραγιαδισμού, της διαφθοράς.

Αν αναζητείτε ή διερωτάσθε ποιοι είναι οι λακέδες-βαριά η λέξη, αλλά και λίγη είναι…-  μην πάτε μακριά, ο κάθε τόπος ( πχ η Ηλεία, ο Πύργος κλπ) βρίθει από δαύτους και
έχουν τους ρόλους διάφορους (βουλευτές, αντιπεριφερειάρχες, δήμαρχοι, «αντιπολιτεύσεις», τοπικά μέσα ενημέρωσης κλπ)
αλλά
 κοινό το έργο τους ( υποστήριξη της κυρίαρχης πολιτικής),
ταυτόσημα οφέλη ( της εξουσίας…)
 και ταυτοσήμαντη επιδίωξη ( ο πολίτης να συνεχίσει  να είναι ραγιάς)

Ξέρω, ξενίζει η λέξη ραγιάς.
Θυμίζει υποταγή, δουλεία, απώλεια ελευθερίας – αξιοπρέπειας – ανεξαρτησίας.
 Προτάσσει τον κατακτητή που μ' έναν βούρδουλα στο χέρι επιβάλλει την εργασία και την τάξη στους υποταγμένους.
Δυσάρεστο συναίσθημα για τους τελευταίους τούτη η ζωή, ανυπόφορο.
Αλλά αυτό δεν βιώνουμε, έτσι δεν δρούμε ?
Αντί να αντιδρούμε !

Ποιο μήνυμα διαχέεται και δια της αδράνειας (μας) καθίσταται αποδεκτό (?) : «Καλύτερα να ανεχτείτε τη σκλαβιά, υπομονή –μέχρι να βγει η ψυχή σας, λέω εγώ -  και να προσπαθήσετε με την κουλτούρα σας και την οικονομία σας να αλώσετε τον πορθητή.»

Υπάρχουν και μερικοί «λοξοί»  που δεν συμφωνούν μαζί  με αυτό,
που θυμώνουν (και δεν μένουν σε αυτό),
που οργίζονται (και δεν μένουν ούτε σε αυτό),
που αναζητούν συμμάχους  (ψάχνουν…),
που απορρίπτουν την δειλία και τον  εθισμό στο να διοικείσαι από άλλους, μέτριους και ξένους, παραδείγματος χάριν, ή κακούς και εθελόδουλους,
που προτείνουν ( άλλους δρόμους ) με  σύνεση ( που  βέβαια, δεν απορρίπτει τον θυμό),
που πιστεύουν ότι η κοινωνία μπορεί σήμερα να γεννήσει μια νέα πραγματικότητα ( όχι ιδανική ) και να εκδιώξει από την εξουσία αυτούς που επέβαλαν την πραγματικότητα της εξουσίας, πετάγοντας στον Καιάδα κάθε τι κοινωνικό, τον τόπο μας στο βάραθρο.

Πώς γίνεται η εκδίωξη;
Ψηφίζοντας διαφορετικό κόμμα, δημοτική και περιφερειακή παράταξη , θα πουν οι εχέφρονες, οι συνετοί.
Ναι. Αλλά Θα φύγει ο ένας, μαζί κι η πραγματικότητά του, θα 'ρθει ο άλλος, με ποια καινούργια πραγματικότητα όμως;

Εγώ θα πρόσθετα και με αγώνες, καθημερινή αντίσταση, ελπίδα και κουράγιο και σθένος.
Τα κοινωνικά συμβόλαια  (και) στους δρόμους γράφονται και όχι μόνο στα ψηφοδέλτια…,
γιατί δεν μάθαμε ?
αφού πάθαμε ?
δόθηκε αβλεπτί και με ανάθεση η ψήφος και προέκυψαν ψεύτικες ελπίδες, Πύργος κατεστραμμένος, Ηλεία εγκαταλελειμμένη.   

Η πραγματικότητα (..η πραγματική …) μήπως μας καλεί να «το πάρουμε αλλιώς»  και να θέσουμε  ως προτεραιότητα την εκπλήρωση της λαχτάρας μας για μια Ελλάδα δική μας αυτεξούσια και δημοκρατική, μια Ηλεία  προοδεύουσα  (όπως δύναται και της αξίζει) και ένα Δήμο Πύργο όρθιο ?


1 σχόλιο: