…και τώρα που οι δρόμοι στενεύουν( τη Ελλάδας, της Ηλείας …), τι κάνουμε?

…και τώρα που οι δρόμοι στενεύουν( τη Ελλάδας, της Ηλείας …), τι κάνουμε?

Πόσο αλήθεια θα θαυμάζουν εαυτούς εκείνοι συνάνθρωποι,  

που καταστρέφουν τον κάθε τόπο μας ευρύ (Ελλάδα) ή στενό ( Ηλεία, Πύργος, Αμαλιάδα κλπ),

υποτιμούν τον απλό άνθρωπο,

χρησιμοποιούν θέσεις αντιπροσώπευσης (βουλευτές, δήμαρχοι, περιφέρεια κλπ) για την ατομική τους βολή και εξυπηρέτηση(και ιδιοτέλεια και οικονομική ευμάρεια),

χειρίζονται μέσα ελέγχου(….) της εξουσίας (τα μέσα ενημέρωσης )  για να γεμίσουν τσέπες, φιλοδοξίες, συμφέροντα...,

ηγούνται οικονομικών μονάδων και δυνατοτήτων  και υποχειριάζοντας και ενσωματώνοντας( λαό, εκπροσώπους και μέσα ενημέρωσης) το κέρδος τους και μόνο να είναι καλά ..   

Και καλά αυτοί.

Ίσως τους αρέσει πραγματικά να κοιτάζονται στον καθρέφτη και να θεωρούν ότι έχουν ανόροφο δείκτη ευφυΐας και ότι καλώς κατέχουν και μας κατέχουν..

Αλλά τα άλλα  συστατικά  της κοινωνίας ?

Εμείς ως δρώντες πολίτες, ως ψηφοφόροι, ως υποκείμενα αλλά και αντικείμενα της πολιτικής, γιατί τα ανεχόμαστε, γιατί μετασχηματιζόμαστε σε αγέλες, σε πλήθος, σε σκυψοκεφάληδες, σε χειροκροτητές ?

Εκείνο το σύστημα, το οποίο ανερυθρίαστα και χυδαία αποκαλούμε δημοκρατία(όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού), πώς επιτρέπει την ύβριν τούτη;

Εννοώ αυτοί που το υπερασπίζονται, δεξιοί και αριστεροί, πόσο θράσος πρέπει να έχουν και πώς το αποκτούν ?

Τους αρκεί που αυτοί( πολιτική εξουσία, τέταρτη εξουσία, οικονομικά συμφέροντα) έχουν αποκατασταθεί, έχουν βολευτεί και δεν τους πειράζει που κοινωνία στενάζει και αναστενάζει και ό τόπος μας, η Ελλάδα, η Ηλεία, ο Πύργος, η Αμαλιάδα  κλπ απαξιώνεται, απομειούται

Νιώθουν καλά, εννοώ κοιμούνται ήσυχοι, ή φτιάχνουν οικογένεια χωρίς καμιά τύψη, καμία ενοχή?

Αναλογίστηκαν ποτέ, προβληματίστηκαν για το τι σημαίνει μέτρον, αλληλεγγύη, κοινότητα ?

Προφανώς όχι, διότι, διαφορετικά δεν θα προπαγάνδιζαν με τόσο ζέση, τόση δουλοφροσύνη εννοείται, τα αγαθά της δημοκρατίας(τους)

Που έχει μεν ανισότητες -λένε- αλλά

δεν πάει στο διάολο, αυτοί να περνάν’ καλά και ας πεινάνε και μερικά εκατομμύρια,

που ο τόπος μας(Ηλεία, Πύργος κλπ) είναι τμήμα της της Ελλάδας αλλά δεν τρέχει και τίποτα αρκεί  η καρέκλα της εξουσίας (βουλευτική, Δημαρχιακή, Περιφερειακή κλπ) να περιστρέφεται και να αποδίδει..   

Τους βλέπεις πώς κάνουν σαν λυσσασμένοι όταν κάτι φαίνεται να απειλεί τα καθιερωμένα (τα οποία τους προωθούν στη δική τους πολιτική καθιέρωση, εξουσιαστική δυνατότητα και οικονομική τους αποθησαύριση ).

Τι ύφος !

 Είναι όλοι τους πανομοιότυποι, ομοιοσύστατοι, λες, εξοργιστικά απλοϊκοί. Με βάση τον ορθό λόγο πετσοκόβουν κάθε τι διαφορετικό, οποιονδήποτε παρεκκλίνει από την ορθότητά τους.

Αλλά δεν είναι ο ορθός λόγος που μας λείπει, διότι αυτός ερμηνεύεται κατά πώς θέλουν οι νόμοι των ισχυρών ή της δημοκρατίας που αναφέραμε στην αρχή.

Εκείνο που μας λείπει είναι ο κοινός νους, η κοινή αντίδραση και η ανεξάρτητη επιλογή…

Δεν μπορείς να τους πεις εξαπατηθέντες, όχι.

 Γνωρίζουν πολύ καλά πού πατάνε (επί του κοινού νου, είπαμε), όπως επίσης τι εκστομίζουν προκειμένου να μη χάσουν τα επιχρυσωμένα ψιχία που τους πετάει το πολυπλόκαμο εξουσιαστικό τέρας-κράτος.

Ούτε εξαπατημένοι είναι ούτε σχιζοφρενείς.

Υπηρετούν με ακρίβεια το κακό, μάλιστα έχουν χίλιους τρόπους (γελοίους και απεχθείς) να το υπερασπίζονται.

Το εκνευριστικό είναι ότι όλα αυτά τα σκέλεθρα, αυτά τα ασπόνδυλα όντα, βγάζουν γλώσσα, χωρίς ντροπή, εναντίον εκείνων, που προσπαθούν να σώσουν την ελάχιστη λαϊκή αξιοπρέπεια.

Δεν είναι απλώς εκνευριστικό· είναι εγκληματικό.

Όλοι αυτοί οι απομυζητές της κοινωνίας, όλα τούτα τα φερέφωνα της εξουσίας, οι σπουδαίοι, οι ευνοούμενοι του συστήματος, οι τελάληδες της ψεύδους πραγματικότητας, δεν βλέπουν ότι πραγματικοί τρομοκράτες οι ίδιοι αυτοί

Και εμείς ?

Εμείς/αυτοί  που είτε θυμώνουν κι αγανακτούν, είτε φοβούνται και λουφάζουν, είτε εξεγείρονται και στρατεύονται, είτε αγωνιούν και μελαγχολούν, ελπίζοντες ή απελπισμένοι, πρέπει να απαντήσουν :

« και τώρα που οι δρόμοι στενεύουν, τι κάνουμε?»

« και αφού τους ξέρουμε γιατί τους αποδεχόμαστε ?»

« θα συνεχίσουμε με τα ίδια και τους ίδιους ? «