Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Λοιπόν, εν τέλει, «σημασία έχει από που είδες τον ουρανό»

Λοιπόν, εν τέλει, «σημασία έχει από που είδες τον ουρανό»




Κοιτάγματα έχει πολλά η ζωή καθώς  τα χρόνια περνούν (πολλά ή λίγα) ωριμάζοντας ή όχι, βλέπεις,  αισθάνεσαι λες είσαι άλλος. Όμως  ο ίδιος είσαι. Γνώση, εμπειρία, πείρα, σκέψη, εκτίμηση..
Η ζωή σε κίνηση, ως ουρανός που αλλάζει.

Έτσι λοιπόν..
Παρατηρώντας τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθούν οι θελήσεις των ανθρώπων αναζήτησα ορισμούς, τι είναι καλό και τι κακό, τι πρέπον και τι μη.

Αλλά οι ορισμοί δεν ήσαν επαρκείς, εν τέλει. (Κάποτε οι ίδιοι έφταναν και περίσσευαν).
Τώρα απλώς(;) ξεχωρίζω τους ανθρώπους με το ποιοί είναι δικοί μου (και δικοί μας πιθανόν) και ποιοί οι άλλοι.

Όχι κατ’ ανάγκη οι καλοί και οι κακοί, ίσως όμως και νάναι.

Δικοί μου είναι: οι φτωχοί, οι δουλευτές της ζωής οι αβέβαιοι, συχνά ανήμποροι, οι απελπισμένοι τις περισσότερες φορές, επίμονοι ωστόσο, με το βλέμμα της ήττας και μια ακόμα διατηρημένη φωτίτσα στο βάθος του, αυτοί που λένε όχι (ακόμα και στον εαυτό τους), οι άναρχοι, οι τρελοί στα καταφύγια που απαγγέλλουν στίχους ή ιστορίες, με μια χαρά υπέροχη όταν κρατάνε τις σημαίες τους σε φωτεινές πορείες, οι ερωτευμένοι με ανταπόκριση (και συχνότερα χωρίς) που χορεύουν πάνω στο «φτερό του καρχαρία», εκείνοι που αποσύρονται στο βάθος να σκεφτούν κι είναι πάλι έτοιμοι να διαψευστούν, που δεν πιστεύουν τις διαψεύσεις, που φοβούνται αλλά δεν αποχωρούν, εκείνοι που ακούνε ακόμα λαϊκά και κλαίνε, όχι μόνο με το δικό τους έρωτα αλλά και με των άλλων, που «ανάβουν το τσιγάρο από τις αστραπές», εκείνοι που χωρίς φωνή εκλιπαρούν μιαν ελπίδα, ένα όραμα, κάτι να πιστέψουν… , αυτοί που επιμένουν, οι αντιρεαλιστές κι εκείνοι που οργανώνουν την επόμενη ελπίδα…

Κάνε μια απαρίθμηση, να δούμε τι θα χωρέσει σ’ αυτό το «δικό σου»:

Φίλοι, παιδιά, σύντροφοι (ακόμα κι όταν σε διέψευδαν αργότερα), νύχτες του Ιουλίου (όχι του Αυγούστου), το κόμμα, η επανάσταση, το παρελθόν με τα πανό  και τις πορείες, κι η παραλία με φεγγάρι, ή και χωρίς, τα ποιήματα, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης, ο Αγγελόπουλος και οι ταινίες στη β’ προβολή, η Μονεμβασιά, το Ιόνιο, η ηρεμία της Ολυμπίας, οι κάθε είδους (…) σεισμοί η Ακροναυπλία ως μνήμη αλλά και ως ειρήνη, τα πρώτα (φιλί, συνάντηση, έρωτας), το μέρος με την θέα και την ένταση,  εσύ ολόκληρη, ο Οκτώβρης και ο Αϊζενστάιν, ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης ως δίδυμο και ο Καζαντζίδης μόνος και στη μοναξιά του, μια πόλη μαγική κι ένα χάρτινο φεγγάρι, η μυρωδιά των άστρων, τα λάθη σου που συμπαθείς πλέον και τα λες, όλα τα βράδια με το σφιγμένο στομάχι που εγκυμονούσαν τις ημέρες, μια νύχτα που κοιμήθηκες ερωτευμένος έφηβος κι έκτοτε σαν να μην έχεις ξυπνήσει, ο Κώστας πάντα αλλά και μια φορά που σου τραγούδησε «μια γυφτοπούλα στο βουνό…», το βράδυ που ήπιες ένα νεροπότηρο ουίσκι μονορούφι για ν’ αντέξεις την προσβολή… θύμησες, πόνοι, χαρές, ελπίδες…


Κοιτάγματα πολλά, στον  χρόνο (παρελθόντα, παρόντα, μελλούμενο), ορισμοί και η απάντηση (μου) για το σημαντικό


Λοιπόν, εν τέλει, «σημασία έχει από που είδες τον ουρανό» (Κ. Γώγου).
 Γιατί… 
..., σημασία έχει πως βλέπεις τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Ως ευθείες γραμμές ή ως πεντάγραμμο  και τα πουλιά ως νότες ?
Της μουσικής του μέλλοντος. 
 Πως ? 
 …και για να γίνει  μουσική, πρέπει εμείς να προσθέσουμε τις νότες…

1 σχόλιο:

  1. ΑΠΟ ΩΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΔΕΝ ΧΑΜΠΑΡΙΑΖΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ :

    ΑπάντησηΔιαγραφή