Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Συνεχίστε (με) την φαντασία, ο χώρος δεν φτάνει !..

Συνεχίστε (με) την φαντασία, ο χώρος δεν φτάνει !..




Ο Ιούνιος παρελθόν, ο Ιούλιος και αυτός το ίδιο και Αύγουστος στα μέσα του, λίγο μετά το Πάσχα του Καλοκαιριού αποσύρεται σιγά σιγά  χωρίς φασαρία και χωρίς αποτυπώματα.
Η φύση θα έπρεπε να  συμπεριφερθεί αλλιώς.
Θα έπρεπε να είχε χαρίσει περισσότερους Ιούλιους κα Αύγουστους  στο χρόνο (και στους ανθρώπους),  περισσότερα Καλοκαίρια.
 Αλλά η φύση είναι πολύ αυστηρή στις αιτιοκρατικές σχέσεις ακολουθεί μια αυστηρή οικονομία στη διάταξη και τη διαδοχή των υλικών.

Μέσα στην τόση ταραχή, το καλοκαίρι υπενθυμίζει την παρουσία του αλλά και διακριτικά αποσύρεται για να μη δώσει στόχο, επιτρέποντας μόνο σε  αιχμές «αποπροσανατολισμού», συμμεριζόμενο όλους εμάς την ανάγκη και τη χαρά μιας νίκης, μιας κάποιας νίκης, έστω και στις ρακέτες.

Κι όμως, κάθε που ξεκινάει το καλοκαίρι είναι σα να δίνεται μια υπόσχεση πως ο κόσμος (ακόμα κι η ζωή σου) μπορεί να ξαναρχίσει, έχει βλέπεις η προαναγγελία της Άνοιξης(όπω ςκαι το Φθινόπωρο του Χειμώνα).
 Οι αρχές του καλοκαιριού  προετοιμάζουν ένα θρίαμβο.
Που είναι βέβαιος. Με τόση αιθρία τίποτα δεν μπορείς να πάρεις τόσο σοβαρά που να σε γονατίσει.
Ούτε κακοπιστίες, ούτε λοιπούς τραυματισμούς.
Κι αν ένα σύννεφο φερμένο από δυτικά αδειάσει τη βροχή του, μοσχοβολάει σαν αναγέννηση, δεν φέρνει θλίψη.
Δεν είναι ικανό!
 Κι ένας βοριάς που εισβάλλει με βία στο πέλαγο απλώς ανατριχιάζει την ακτή, την εξοχή δεν μπορεί να την αλλάξει.
Αυτή είναι η δόξα του!..(του καλοκαιριού)

Τώρα στα τελειώματα, στα μέσα προς τα τέλη του ο Αύγουστος,  το Καλοκαίρι ….
Τι σου είναι το Καλοκαίρι;
 Ζεστή, βαθιά και  όμορφη εποχή και  περισσότερο ο Αύγουστος , ποιος έχει αντίρρηση;

Να, για τον Αύγουστο (και όλο το καλοκαίρι )ευχόμαστε να ήταν δυο φορές τον χρόνο,  ανοιχτά παράθυρα για τη ζέστη και ανοιχτοί πόροι των σωμάτων για την έλευση της ομορφιάς, δρόσισμα του σώματος και των αισθήσεων, η Θάλασσα(για κάποιους και το βουνό), το γαλήνεμα της ψυχής, η ευτυχία των συναντήσεων και των ανταμωμάτων, το ξέδομα, οι παρέες, ένα κρασάκι, οι βόλτες, διασκέδαση (ακόμα και στις αυλές), μια συναυλία,  μια παράσταση (κινηματογραφική ή θεατρική  )οι χαρές των παιδιών, η απόλαυση φρούτων, των χυμών  και  των ευωδιών του.

Καλοκαίρι και  συμβιβάζεσαι με αυγουστιάτικες ελπίδες, μισές – παριστάνεις πως είναι ακόμα Ιούλιος και κυκλοφορείς με ένα υπόλοιπο αμεριμνησίας, χωρίς τηλεφωνήματα και υπενθυμίσεις, αλλά στην πραγματικότητα ξαναμαζεύεις τα τμήματα της πανοπλίας σου, που αμέλησες, να τα περιποιηθείς, να τα γυαλίσεις, να σε χωρέσει πάλι, να σε προστατεύσει(να κρυφτείς ;).

Μαλακώνει (το καλοκαίρι) επίσης τα εκρηκτικά που κουβαλάει ο καθείς μέσα του και αυτά που έρχονται μαζί με την επόμενη εποχή μετά το καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι που κανείς (μικρός ή μεγάλος)δεν θέλει να τελειώσει.

Καλοκαίρι , εποχή  όμορφη, θελκτική και ξελογιάστρα . Όμως ακόμα κι αν διαρκεί πολύ δεν επεκτείνει το χρόνο, και κυρίως δεν τον αναστέλλει.
Μόνο τον περιέχει σε πυκνότητα.

Αλλά στεναχωριόμαστε, από επερχόμενη απώλεια αυτής της ομορφιάς.
Μαζεύεις και τους ανάλογους καρπούς, και τις υπομονές, τα αποθηκεύεις να είναι έτοιμα για έναν ακόμα επερχόμενο χειμώνα.
Που δείχνει δύσκολος με τα φριχτά κι αλλοπρόσαλλα μνημόνια .
Σε εμπόλεμη ζώνη ζούμε … και θα αγριέψει το πράμα  το φθινόπωρο και τον Χειμώνα.
Γιατί αν θέλουμε καλοκαίρια πρέπει (αυτό το άτιμο το πρέπει πάντα μου ξεπηδά μέσα στις προτάσεις μου), πρέπει λοιπόν κάποτε να σηκωθούμε από το άραγμα κάτω από τις ομπρέλες και πάνω στις ξαπλώστρες ( της ζωής μας…)
 Να μην γίνουμε βράχοι

Γιατί ο βράχος της ακτής  έχει μείνει εκεί αιώνες.
Έχει διακόψει την επίθεσή του στο νερό, παραδέχθηκε την ήττα του.
Κι έτσι έμεινε απέναντι σε μια θάλασσα που τον διαβρώνει.
Και τον μικραίνει.
Έτσι είναι, αν δε νικήσεις το χρόνο, θα μείνει ακλόνητος να σε διαβρώνει ακόμα και ως βράχο.
Το νερό και το χρόνο δεν μπορείς να τα αγνοήσεις.

Εν τέλει, ανάγκη  είναι η ζωή να  ξαναρχίσει να μετράει από νέα (μας) αρχή.
Για τα επόμενα καλοκαίρια μας  πάλι!..

Κάποιοι θα πουν, « μα μέχρι και το Καλοκαίρι πολιτικοποιείς», «άσε μας να το απολαύσουμε, να ξεφύγουμε».
Ναι !
Ανάγκη (και μεγάλη) η ξεκούραση, η ξεγνοιασιά, οι διακοπές (που δεν έχουν πάρα πολλοί ), αλλά αυτό να μην διαρκεί όλο το χρόνο.

…αλλά  να μην λιώσουμε(από την ζέστη κλπ)…
γιατί θα μας λιώσουν( από τα μέτρα, του φόρους και την ανέχεια..),
..έρχεται δύσκολος χειμώνας…

Συνεχίστε τη φαντασία( έχουμε αλήθεια ?),  
με πάθος (μήπως καταλάγιασε ?-αν υπήρχε..),
 να  βρεθούμε σε  θέση να υψωνόμαστε  στην αλήθεια, πληρώνοντας τι συνέπειες,
να είμαστε πολλά χρώματα( και όχι γκρι…).
όρθιοι( και όχι σκυφτοί..),
και ξάγρυπνοι( και όχι κοιμώμενοι..)
εμένα ο χώρος δεν με φτάνει (θέλω ανάσες και ορίζοντές μακρινούς ….)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου