Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Μέχρι κάποτε, που τα καλοκαίρια θα είναι η διαρκής εποχή μας, ένα καλοκαίρι όλες χρονιές μας, του μέλλοντος μας

Μέχρι κάποτε, που τα καλοκαίρια θα είναι η διαρκής εποχή μας, ένα καλοκαίρι όλες χρονιές μας, του μέλλοντος μας




Aς μιλήσουμε για τον καιρό και για τους καιρούς, ίσως και για το κακό μας τον καιρό, αλλά και για άλλους καιρούς που πρέπει να’  ρθουν  .
Για τον Αύγουστο που τελειώνει (και μας μελαγχολεί),  για το μίκρεμα της ημέρας,   τη φθίση των οπωρών, για την έκλειψη του ηλιοβασιλέματος, για τη ερήμωση των παραλιών, για το επερχόμενο ψύχρεμα του καιρού, για την αποχώρηση των θερινών προσδοκιών.

Τουτέστιν για θέματα Σεπτεμβρίου(που επέρχεται), όπου θα αρχίσουν τα σχολεία/φροντιστήρια/σχολές, θα  πυκνώσει η κίνηση στους δρόμους, θα κλείσουν οι εξοχές, αλλά θα έρθουν και τα ραβασάκια από  την εφορία, το τυράννισμα της ανεργίας, οι δυσκολίες του κάθε μέρα (προσωπικές, οικονομικές, …), οι συννεφιασμένες σκέψεις.

Δηλαδή μια δύσκολη περίοδος επιστροφής στο μέσα, (μέσα στο σπίτι, μέσα στην ταβέρνα, μέσα σου) που προσπαθείς να ξεγελάσεις κάνοντας σχέδια, εκπονώντας μελέτες και προοπτικές, οργανώνοντας «δράσεις» κοκ.

Διασχίσαμε ένα καλοκαίρι που μόλις μερικές χαραμάδες είχε αφήσει ανοιχτές για να διαφεύγουμε (όχι μόνο γιατί ήταν πυκνές οι ημερομηνίες όσο γιατί ήσαν πυκνές οι προσβολές), και θα πέσουμε σ’ έναν κατάφορτο Σεπτέμβρη.
Καμιά δυνατότητα διαφυγής.
Έστω για την εντύπωση.

Άλλοι  συζητούν αν θα αντέξουν ως τον χειμώνα, άλλοι μιλούν για τα νοικοκυριά, άλλοι για την κυβέρνηση – θα αντέξουμε τα μέτρα που  έχει και θα πάρει ο νέος υπηρέτης της τρόικας και των μνημονίων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Αυτό το καλοκαίρι ήταν δύσκολο, δυσκολότερο το φθινόπωρο, με τον χειμώνα να ακολουθεί  τραχύς .
 Ακόμα και ο ήλιος – το φάρμακο αυτής της χώρας- δεν μπορεί πια να μας γιατρεύει όλους, δεν φτάνει.
Φέτος ο ήλιος έκαιγε  πάνω από τα σπίτια των ανθρώπων χωρίς να τα φωτίζει – τι να πει στο 1.500.000 των ανέργων;
Σε ποιά παραλία, ποιό ουζάκι με τι λεφτά;

Σπίτια που περιέχουν υπερχρεωμένα νοικοκυριά με δάνεια που τους βγάζουν την ψυχή και  τις τράπεζες, του πλειστηριασμούς (ηλεκτρονικούς πια ..)η  πύλη  της  κόλασης.
Δρόμοι που τα μαγαζάκια σβήνουν το ένα μετά το άλλο και γίνονται μαύρες τρύπες.
Επαγγελματίες, επιστήμονες, έμποροι που περιμένουν να χτυπήσει το τηλέφωνο, μπας και σταυρώσουν καμιά δουλειά, να ανοίξει η πόρτα να μπει κάνας  πελάτης, να πληρωθεί καμιά υποχρέωση (ΔΕΗ, Νερό δηλαδή γιατί τα άλλα αδύνατον..), να φάει η οικογένεια.
Τα ίδια και πολύ χειρότερα οι μισθωτοί  και οι συνταξιούχοι στη αθλιότητα  οι άνεργοι.
Οι αγρότες  εκτός από τη φύση, έχουν να κάνουν και με τις καταιγίδες της ΕΕ και των μνημονίων.

Εκκαθαριστικά της Εφορίας, ΕΝΦΙΑ, ειδοποιήσεις τραπεζών, λογαριασμοί,   που φθάνουν στο σπίτι σαν νεοφιλελεύθεροι τζιχαντιστές ζωσμένα με εκρηκτικά – ανοίγουν, έκρηξη, τρύπα στη ψυχή, στην ελπίδα.
Οι πολίτες βλέπουν τον φάκελο και τρελαίνονται, ακούν το τηλέφωνο και φοβούνται τη φωνή που θα τους μιλήσει (για χρέη και υποχρεώσεις), τρέμουν να ανοίξουν το email αν είναι από δημόσια υπηρεσία..
Εργαζόμενοι κι όμως απλήρωτοι(αυτούς τους μισθούς της ντροπής)για τρεις ,τέσσερις, πέντε μήνες.

Οικογένειες που τα έσοδα τους τα έξι  τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί κατά το δύο τρίτα και συνεχίζουν να μειώνονται –ποιές διακοπές ; ποιό καλοκαίρι;
Κλείνονται οι άνθρωποι στα σπίτια τους , κλείνονται στον εαυτό τους, κάνουν λογαριασμούς που δεν τους βγαίνουν, κάνουν σχέδια που δεν τους βγαίνουν, βλέπουν τηλεόραση να ξεχασθούν, δεν γίνεται…

Είπαμε, αυτό το καλοκαίρι ήταν δύσκολο και δυσκολότερο θα είναι το φθινόπωρο, με τον χειμώνα να ακολουθεί  τραχύς .

Μου φαινόταν, και μου φαίνεται ακόμα, πολύ άσχημο  εκείνο το «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», που κυριαρχούσε όταν ήμασταν παιδιά και γυρίζαμε στα σχολεία, το οποίο επαναλάμβαναν σαδιστικά οι μεγάλοι για να εκδικηθούν την ευτυχία μας.
Με πειράζει ο μήνας που φέρνει τη βροχή κι ας επιμένουν τα τραγούδια να λένε τόσα καλά για το Σεπτέμβρη.
Σαν να ξορκίσουν ή για να γλυκάνουν.

Είναι, μου φαίνεται, απλό.
Αν τον Ιούλιο βρέξει, μυρίζει το χώμα, γυαλίζουν τα φύλλα, καθαρίζει ο ορίζοντας και πάλι  καλοκαίρι...
Αν βρέξει το Σεπτέμβρη αμέσως πάς να βγάλεις απ’ τη ντουλάπα χειμωνιάτικα.

Όχι !
Μήπως πρέπει …να το πάρουμε αλλιώς ;
Λοιπόν ναι, ας γυρίσουμε ξανά στο καλοκαίρι.

Και προφανώς κατανοείτε που δε εννοώ το καλοκαίρι ως εποχή, αλλά ως κατάσταση της κοινωνίας

 Αρνούμαι να χώσω το κεφάλι μου στο «σύννεφο έφερε βροχή» και τα λοιπά.
Γιατί το καλοκαίρι είναι σαν μια ιδέα για το πως θα ’πρεπε να είναι η ζωή μας.
Με εργασία, αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, Πολιτισμό, Διασκέδαση, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Ισότητα, Ανεξαρτησία, Ειρήνη, Ελευθερία.
Ουτοπία;
Έτσι δεν πρέπει να είναι ζωή όμως;
Όχι ένα συνεχές άγχος , αβεβαιότητα, ανασφάλεια και τρόμος για το αύριο.

Ξέρω θα μου πείτε, κάθε φορά ελπίζεις, επενδύεις, σχεδιάζεις, αλλάζεις για να είσαι έτοιμος.
Στο τέλος απολαμβάνεις περισσότερο τα σχέδια παρά την πράξη.

Αλλά όμως (γιατί αυτό κινεί και αλλάζει τον κόσμο και την κοινωνία), όσο κι αν σε διαψεύδει εσύ επανέρχεσαι και επιμένεις ξέροντας πως αυτά που θα απολαύσεις δεν είναι λίγα, ακόμα κι αν δεν διαρκούν.


Μέχρι κάποτε, που τα καλοκαίρια θα είναι η διαρκής εποχή μας, ένα καλοκαίρι όλες χρονιές μας, του μέλλοντος μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου