Ίσως…την επόμενη φορά, ίσως…

Ίσως…την επόμενη φορά, ίσως…

Ο Ιούλιος αποσύρθηκε χωρίς φασαρία και χωρίς αποτυπώματα.

Αν ο Θεός είχε φτιάξει τον κόσμο, ένας θεός από όποια καταγωγή, θα είχε συμπεριφερθεί αλλιώς.

 Θα είχε χαρίσει περισσότερους Ιούλιους στο χρόνο (και στους ανθρώπους).

Ο Ιούλιος που έχει επόμενο  τον Αύγουστο,  είναι σαν την Παρασκευή που έχει μπροστά του το Σαββατοκύριακο..

Ενώ ο Αύγουστος προϋπαντεί τον Σεπτέμβριο, το Φθινόπωρο( βροχές, σχολεία, έξοδα, έρχεται χειμώνας-πολλαπλώς-,τέλος η όποια ξεγνοιασιά )  

 Αλλά η φύση είναι πολύ αυστηρή στις αιτιοκρατικές σχέσεις και δεν επιτρέπει αναίτιες παρουσίες.

Ακολουθεί μια αυστηρή οικονομία στη διάταξη και τη διαδοχή των υλικών.

Κι όμως, κάθε που ξεκινάει το καλοκαίρι είναι σα να δίνεται μια υπόσχεση πως ο κόσμος (ακόμα κι η ζωή σου) μπορεί να ξαναρχίσει.

Οι μέρες του Ιουνίου προετοιμάζουν ένα θρίαμβο. Που είναι βέβαιος.

Τον Ιούλιο. Με τόση αιθρία τίποτα δεν μπορείς να πάρεις τόσο σοβαρά που να σε γονατίσει. Ούτε κακοπιστίες, ούτε λοιπούς τραυματισμούς.

Κι αν ένα σύννεφο φερμένο από δυτικά αδειάσει τη βροχή του, μοσχοβολάει σαν αναγέννηση, δεν φέρνει θλίψη. Δεν είναι ικανό!

Κι ένας βοριάς που εισβάλλει με βία στο πέλαγο απλώς ανατριχιάζει την ακτή, δεν μπορεί να την αλλάξει.

Αυτή είναι η δόξα του!..

Αλλά ο Ιούλιος είναι κι αυτός μήνας.

Ακόμα κι αν διαρκεί πολύ δεν επεκτείνει το χρόνο, και κυρίως δεν τον αναστέλλει.

Μόνο τον περιέχει σε πυκνότητα.

Τώρα αναγγέλθηκε( και ήλθε)  ο Αύγουστος.

Ετοιμάζονται όλοι να φύγουν, και σιγά-σιγά φεύγουν(όσοι μπορούν),  μένουν μόνες  οι πόλεις να σκεφτούν.

 Εσύ ξαναγυρίζεις -δεν συμβιβάζεσαι με αυγουστιάτικες ελπίδες, μισές – παριστάνεις πως είναι ακόμα Ιούλιος και κυκλοφορείς με ένα υπόλοιπο αμεριμνησίας, χωρίς τηλεφωνήματα και υπενθυμίσεις, αλλά στην πραγματικότητα ξαναμαζεύεις τα τμήματα της πανοπλίας σου, που αμέλησες ένα μήνα τώρα, να τα περιποιηθείς, να τα γυαλίσεις, να σε χωρέσει πάλι, να σε προστατεύσει.

Μαζεύεις και τους ανάλογους καρπούς, και τις υπομονές, τα αποθηκεύεις να είναι έτοιμα για έναν ακόμα επερχόμενο χειμώνα.

Που δείχνει(και είναι) δύσκολος.

Εν τέλει, η ζωή δεν ξανάρχισε να μετράει από την αρχή.

Τον επόμενο Ιούλιο πάλι!..

Ο βράχος που παρατηρούσες στη διάρκεια των ημερών, έχει μείνει εκεί αιώνες.

Έχει διακόψει την επίθεσή του στο νερό, παραδέχθηκε την ήττα του.

Κι έτσι έμεινε απέναντι σε μια θάλασσα που τον διαβρώνει.

Και τον μικραίνει.

Έτσι είναι, αν δε νικήσεις το χρόνο, θα μείνει ακλόνητος να σε διαβρώνει ακόμα και ως βράχο.

Το νερό, την ανάγκη και το χρόνο δεν μπορείς να τα αγνοήσεις.

Θ.Σ.