Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

… η ζωή, ζωή δεν είναι, αλλά βάσανο…

…  η ζωή, ζωή δεν είναι, αλλά βάσανο…



Είναι τότε που ξαναλές  «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε, γαμώτο ..».
 Είναι φορές, που η φωνή μέσα σου κραυγάζει, αλλά δεν βγαίνει έξω δεν ακούγεται.
Θέλεις να πεις για την κατηφορική καταστροφή που οδεύουμε,  να ακουστείς  για το επείγον της αλλαγής της πορείας προς μια άλλη  ζωή  που πρέπει να έχουμε .
 Είναι τότε που λες  «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε».
Είναι τότε που νιώθεις μόνος, μόνος και αναρωτιέσαι « μα μόνο εγώ  βλέπω τα  δύσκολα, πως ‘’η ζωή, ζωή δεν είναι, αλλά βάσανο’’, πως ο τόπος μας δεν έχει μέλλον έτσι που πάει».
 Η καθημερινή ζωή μια τρέλα, αγώνας να βγάλεις τον μήνα, να «τρέχουν» οι λογαριασμοί, οι υποχρεώσεις, τα χρέη, να προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα, να καλύψεις βασικές ανάγκες και αυτές να μην καλύπτονται;
Η καθημερινή ζωή μια τρέλα,  να στέκεσαι στην ατελείωτη ουρά για την πενιχρή αυτή σύνταξη ή στην εξίσου ατελείωτη ουρά του ΟΑΕΔ για τα προγράμματα «ενίσχυσης της απασχόλησης» που θα σε βγάλουν για κανένα πεντάμηνο από την απόλυτη μιζέρια για να σε πάνε στην σχετική πριν επανέλθεις στην αρχική σου κατάσταση;
Η καθημερινή ζωή μια τρέλα, με το να  ζεις με την αγωνία να εξασφαλίσει καταρχήν τα προς το ζην, μια στέγη πάνω από το κεφάλι του, τα στοιχειώδη για τον εαυτό του και τα παιδιά του, τους αγαπημένους του ανθρώπους.
Η καθημερινή ζωή μια τρέλα, για πολλούς συνανθρώπους μας  που δεν έχουν να φάνε, είναι άστεγοι. Μια φρίκη

Η καθημερινή ζωή μια μιζέρια
Γιατί φτώχεια δεν είναι μόνο να μην έχεις να φας.
Φτώχεια είναι και να μην έχεις να αγοράσεις ένα ρούχο, να σκέφτεσαι δύο φορές αν θα καλέσεις ένα φίλο στο σπίτι ή αν θα βγεις για καφέ.
Φτώχεια είναι να μην διασκεδάζεις, να μην πας διακοπές όχι γιατί δεν τις έχεις ανάγκη (η ψυχή σου το ξέρει άλλωστε) αλλά γιατί δεν «αντέχει» το βαλάντιό σου ούτε να πας μια μέρα για μπάνιο σε κοντινή παραλία.
Φτώχεια είναι να κοιμάσαι με ένα βάρος στο στήθος και να ξυπνάς με έναν αναστεναγμό γιατί δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει την επόμενη μέρα.
Φτώχεια είναι να απασχολείσαι σε δουλειές που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα έκανες με τα προσόντα που έχεις ή την προϋπηρεσία σου, μόνο και μόνο για να επιβιώσεις.
Φτώχεια είναι να νιώθεις ολοένα λιγότερο άνθρωπος καθημερινά γιατί η επιβίωσή σου γίνεται ασυμβίβαστη με την αξιοπρέπειά σου.
Φτώχεια είναι να  ξεκινούν  τα σχολειά και να τρέμεις για τα έξοδα, να υπολογίζεις αν θα πάρεις καινούργια «σάκα» για το παιδί ή το εγγόνι σου, αν θα το στείλεις σε κάποια σχολή ή γυμναστήριο, να τρέμεις πως θ βγουν τα έξοδα των παιδιών στις πανεπιστημιακές σχολές.
Αυτή είναι η καθημερινότητα των πολλών.

Και έχεις από την άλλη μεριά τα  κυβερνητικά  στελέχη και τους βουλευτές  να σου μιλούν για υπομονή, ανάπτυξη (δίκαιη την λένε  τώρα) για ρεαλισμό και όλα αυτά μέσα στην ωραία τους την βολή που τους παρέχει η εξουσία ()που τους αρέσει , μα πόσο τους αρέσει..)
 Το εξοργιστικό με τα  κυβερνητικά  στελέχη και βουλευτές   δεν είναι  μόνο ότι άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν τελικώς.
Το εξοργιστικό είναι η απροκάλυπτη αποδοχή εκ μέρους του ως δεδομένης της πραγματικότητας των πολύ λίγων εις βάρος των πολλών.

Το εξοργιστικό είναι ότι παρουσιάζεται καταστροφική  πραγματικότητα  ως δεδομένη και μη αναστρέψιμη.
Και αυτό στο πλαίσιο μιας «κανονικότητας», στενάχωρης ίσως, δυσάρεστης πιθανώς, αλλά αδιαμφισβήτητης. Μιας «κανονικότητας» που εμμέσως πλην σαφώς, αφού δεν κατέστη δυνατή καμία «ήπια μεταβολή» της, θα πρέπει να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα αυτήν την ζωή.
 Αυτήν την ζωή  να αποδεχτούμε, που τα πάντα ασχήμυναν, την ζωή ένα διαρκή  αγώνα  να την βγάλουμε και σήμερα, τον παρόν φτώχεια, ανεργία,  λιτότητα, όλοι σκυθρωποί και βρώμικα στον … Πύργο  και στην Ηλεία των αισχρών και ανίκανων αρχόντων αρχόντων, η Ελλάδα σκυφτή, η καθημερινότητα μια αγωνία και το μέλλον, δεν υπάρχει.
Είναι τότε που ξαναλές  «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε, γαμώτο ..».
 Είναι αυτό αλλά όχι μόνο αυτό.
Όχι κυρίως αυτό.
Ούτε φυσικά η λογική των «είπες, ξείπες, τα λέγαμε εμείς, όχι τα λέγαμε εμείς όχι εσείς, εμείς θα τα κάναμε καλύτερα» κ.ο.κ.

Το κύριο είναι,
αν μαζέψουμε τα κομμάτια της απογοήτευσης,  σβήσουμε  της σκέψεις βολέματος και υποταγής, επιστρέψουμε από τον αναχωρητισμό, ξεφύγουμε από τις βολικές δικαιολογίες  και
αφού λοιπόν συμμαζέψουμε όλα αυτά τα αν και
κοιτάξουμε τον εαυτόν μας κατάματα και διαπιστώσουμε πως είμαστε οι ίδιοι όπως παλιά (πριν δυο χρόνια) και σκεφτόμαστε τα ίδια,
να αλλάξουμε πορεία !


Γιατί υπάρχει κάτι περισσότερο και καλύτερο  από αυτό που ζούμε....

1 σχόλιο:

  1. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΦΙΛΕ,, Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΑΝΟ,,,,, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΗ ,,,,,,,,,,,,,,

    ΑπάντησηΔιαγραφή