Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2017

Το εσωτερικό φορτίο του Σεπτέμβρη και οι αντιστάσεις της υπαίθρου (για τις άλλες δεν ξέρω…)…

Το εσωτερικό φορτίο του Σεπτέμβρη και οι αντιστάσεις της υπαίθρου (για τις άλλες δεν ξέρω…)…



Στα χρόνια του Μνημονίου ο Σεπτέμβρης έχει χάσει κάθε τι το ζείδωρον που προσέφερε στους αλαφιασμένους καλοκαιρόπληκτους.
Την περισυλλογή λ.χ., την προετοιμασία για τον χειμώνα, τον (ανα)στοχασμό, την εαυτοσκόπηση, τη γλυκιά μελαγχολία της εργασιακής καθημερινότητας.

Μας κλέψαν την ικανότητα να βρισκόμαστε εντός των εποχών, εντός του χρόνου και της αύρας τους.
Μας κλέψαν σε πολλούς εξ υμών να βρισκόμαστε εντός εργασίας, εντός μιας αξιοπρεπούς ζωής, εκτός της φτώχειας, εντός της ηρεμίας και εκτός του άγχους,  εντός της Ελλάδας, εντός ενός μέλλοντος (κυρίως για τα παιδιά μας).

Αλλά στην ύπαιθρο(σαν και εμάς)  της χώρας υπάρχουν ακόμα κάποιες διαφυγές, σε κάποιους, έτσι ακόμη «δεν μας μασάνε» (όλους..)…

Δεν ξέρω αν τα περιγραφόμενα είναι παρόντα ( στο σύνολό  τους..), παρελθόντα είναι σίγουρα, αλλά αν θα τα ‘χουμε στο μέλλον, ζητούμενο και αβέβαιον…

Σκάει ο φλοιός στα καρύδια και τα αμύγδαλα όταν πρέπει να γίνει η συγκομιδή τους, τα σταφύλια ανεβάζουν τον γράδο στους κατάλληλους βαθμούς, τα μήλα ωριμάζουν, αλλά πρέπει να διαθέτει κανείς γερή οδοντοστοιχία για να τα απολαύσει· άλλως προτιμά τα αχλαδόμηλα. Στο πρωτοβρόχι σκάνε μύτη τα σαλιγκάρια, αλλά καταλήγουν να τσιτσιρίζουν μαζί με χόρτα και φρέσκια ντομάτα στις κατσαρόλες πολλών σπιτιών ή βραστά τα μικρά(τι άτιμος μεζές..) .

Σύκα υπάρχουν ακόμη, φυσικά και σκανδαλιάρικα, διαλαλούν τη γονιμότητα και τη γεύση βεβαίως.
Η βροχή προετοιμάζει τη σπορά του Νοέμβρη, ερωτική κι αυτή στην επαφή της με το χώμα.

Σε  κάποια υψόμετρα ( της γης, της ψυχής ή της διαφυγής..) ο Σεπτέμβρης παραμένει γήινος, ειλικρινής με το εσωτερικό του φορτίο, ειδικά μετά το σούρουπο όταν ενδύεται χρώματα υπέροχα, του κόκκινου αποχρώσεις, αλλά και με μπλε και κίτρινους ιριδισμούς.

Αναστατώνει τα πλάσματα, άλογα και έλλογα, πετάει αδέσποτες σπίθες συγκίνησης και ευρωστίας-τα τελευταία πανηγύρια στέλνουν ήχους από βιολιά και κλαρίνα στην απλοσύνη των κάμπων, δοξάζουν την εγερσιακή παράδοση, τη μήτρα τού σήμερα, τη χαρά της μνήμης. Κάπως έτσι παρεισφρέει η μουσική στον λόγο, στην κίνηση, στο συναίσθημα.

Τον Σεπτέμβρη ξέρουν να τον απολαμβάνουν ελάχιστοι συνταξιούχοι. Μ' ένα μπαστουνάκι και πήραν μία περιπατούν ολόγυρα στα χωριά, βαθιά μέσα στους κάμπους΄ εισπνέουν λαίμαργα κι εκπνέουν βραδέως, αγναντεύοντας όχι το μνήμα, αλλά τη γλυκιά αίσθηση της ξεκούρασης, του χρόνου που τους απομένει.

Διότι οι νέοι(όσοι απέμειναν να παλεύουν με την γης)  τώρα δουλεύουν σκληρά διότι μπορεί ο καιρός να είναι ακόμα ζεστός, όμως με τον ερχομό του Σεπτεμβρίου, το φθινόπωρο μας κλείνει το μάτι : στα σταφύλια και τις ντομάτες (τα περιβολικά), στα θερίσματα, την ετοιμασία των κηπευτικών, την βοήθεια των ελιών να καρπίσουν, στην σπορά στο φύτεμα, στα σκαλίσματα τα φρεζαρίσματα στα οργώματα (όταν έλθουν οι βροχές που κάπως μας έλλειψαν… εμάς και της γης).

Βουίζει ο τόπος από τον θόρυβο των αλυσοπρίονων (πού να βρεθεί πλέον πετρέλαιο, για το καλοριφέρ καλέ!). Ιτιές υποκύπτουν στις όχθες των ποταμιών, μηλιές εκπεσμένες, αμυγδαλιές που κλαδεύονται, κάποια έλατα που αρρώστησαν, πεύκα, πουρνάρια.

Ο ερχομός του σκοταδιού δεν τα καλύπτει όλα, τουλάχιστον όχι πριν από μια γερή οινοποσία που μαλακώνει τους μυς και αναπαύει τη σκέψη.
Χαμόγελα άφθονα, πικρά, ίσως, αλλά δεν πάνε στο διάολο μνημόνια και χρυσές αυγές…
 Δεν θα μας τρελάνουν (έλα, που τους έχουν, όμως, τρελάνει και όλους μας).

Ναι, αλλά όταν πιάνουν «εφτά αχρωμάτιστα», ξεσπούν σε άγρια χαρά· νιώθουν επικυρίαρχοι. (Τι σου είναι το χαρτοπαίγνιον, ειδικώς όταν δεν υπάρχουν άλλες διέξοδοι…).

Ο ορίζοντας μεγαλώνει· δεν χωρεί επ' αυτού συζήτηση.
Ανοίγει, απλώνεται, υψούται εις ουρανούς, γίνεται το άπειρο, το χάος.

Και να που, αργά, επηρεασμένοι από τη φλόγα του οίνου, αρχίζουμε να ψελλίζουμε και κάτι περίεργα φιλοσοφήματα, άλλος ειρωνευόμενος και γελώντας, άλλος ακούοντας με προσοχή και συνοφρυούμενος.

Γεροί ξενύχτηδες, παρά τη σκληρή δουλειά που απαιτεί να βρίσκονται χαράματα στα κτήματα.
Εκεί αυτοί.
 Ρουφάνε και την τελευταία ρανίδα συνύπαρξης και συμμετοχής στη χαρά αυτής της συνύπαρξης.

Φορτία πολλά (σκέψεις, αδιέξοδα, απογοητεύσεις και πολλές στεναχώριες) έφερε /φέρνει αυτός ο Σεπτέμβρης.
Επανεκκινήσεις σχολείων, προσπάθειας για κάποια εργασία, κοίταγμα του υπόλοιπου του Φθινοπώρου και του  Χειμώνα που ακολουθεί και όλων αυτών που φέρνουν ( φροντιστήρια, θέρμανση, ρούχα και παπούτσια για τα παιδιά – και μόνο για αυτά..-)


Κάποιοι οργίζονται (για την μνημονιακή λαίλαπα)  κάνουν και επαναστάσεις, αντιστάσεις, γύρω από ένα τραπέζι (που έχει καφέ, τσίπουρο ή κρασί..) αλλά μέχρι εκεί δυστυχώς..

Υπάρχουν  και οι άλλοι που τρικυμίες τους δεν ησυχάζουν, οι δυσκολίες (ανεργία, φτώχεια, αβεβαιότητα, λογαριασμοί, πλειστηριασμοί, υποχρεώσεις κλπ)   κύματα μεγάλα και φοβιχτερά , στους περισσότερους ι από εμάς ( και όσοι ακόμα δεν το νιώθουν, ας κοιτάξουν το αύριο τους…)

Αλλά θα τα ξαναπούμε όταν αρχίζει να βράζει ο μούστος των σταφυλιών  και της αγανάκτησής μας (?).
Υπάρχει λίγο σώσμα ακόμη…
Υπάρχει ?


1 σχόλιο:

  1. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,,,, ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΗ ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΗ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

    ΑπάντησηΔιαγραφή