Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2017

Ο χορός και οι χοροί της ζωής μας

Ο χορός και οι  χοροί της ζωής μας



 «Βλέπω τη ζωή σαν ένα χορό. Είναι ανάγκη ο χορός να έχει κάποιο νόημα; Χορεύεις επειδή το ευχαριστιέσαι

 Η ζωή είναι πηγή χαράς, εννοείται η κάθε της μέρα, όχι στο σύνολό της ή στη θεωρία των αισιόδοξων μόνο.

Αυτό φαίνεται να ηχεί ανόητο σε μια καθημερινότητα πλήρους κατάθλιψης, απογοήτευσης, παραίτησης, εκφυλισμού της χαράς.
Αρά, η ζωή είναι και πηγή δυστυχίας.

Όμως το τελευταίο συμπέρασμα είναι λάθος.
Τη δυστυχία την προκαλούν οι άνθρωποι, όχι η ζωή.
Εναπόκειται λοιπόν σε μας τους ίδιους να καθορίσουμε ποιο απόφθεγμα μας ταιριάζει.

Εάν προτιμάμε τη χαρά από τη θλίψη, στο χέρι μας είναι (και ας υπάρχουν μυριάδες τρόικες στη χώρα και τον κόσμο) να χαιρόμαστε την κάθε μέρα.
Αυτό προϋποθέτει ότι έχουμε μυηθεί στη χαρά, στην επικοινωνία, στη συγκίνηση.

Υπάρχει μια ωραία φράση στο «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα»: «Χαμένη να θεωρούμε τη μέρα που δεν χορέψαμε ούτε μια φορά! Και ψεύτικη ας ονομάσουμε κάθε αλήθεια, που δεν έχει μέσα της ούτε Ενα γέλιο».
Συμφωνούμε (έστω) ότι,
 ο χορός γίνεται με πόδια και κεφάλι σταθερά, γήινα, που όμως μπορούν να πετάξουν,
και το γέλιο απαιτεί ένα αρτιμελές πρόσωπο, άμεσο και φωτεινό, δηλαδή διπλανό (όταν δεν πρόκειται για το δικό μας).
Και ο περίπατος χορός είναι!

Οι άνθρωποι δεν χορεύουμε εντούτοις, εκτός εάν μας παρακινήσει ο οίνος και η ωστική δύναμη της παρέας.
 Ο χορός απουσιάζει από την κάθε μέρα, δυστυχώς.
Είναι κρύος ο πυρετός των χορευτικών κινήσεων, που είναι η φύση μας.
Λείπουν όχι η διάθεση, αλλά η συνείδηση, η Παιδεία, η καταγωγική ορχηστική μέθη και κυρίως η μουσική του μέσα μας και του έξω μας ..

Έχει προφανώς εξοριστεί ο λυσιμελής έρωτας, η θνησιγενής, αλλά όσο διαρκεί ένας χορός, εμφάνισή του.
Έχει χαθεί επιθυμία για ζώσα ζωή, για ξάνοιγμα στο αύριο (μας).
Που πήγαν τα όνειρα,  ζωντάνια και διάθεση των νιάτων μας ?

Χορεύοντας με το είναι, είναι σαν να το δημιουργούμε εκείνη τη στιγμή, να μετατρέπεται σε γίγνεσθαι, σε έκσταση και λοιδορία της ανίας, ακόμη και του θανάτου, η ελπίδα για ένα αύριο χαμογελαστο.

Ο χορός δεν διδάσκεται, μόνο για εκ-πολιτιστικούς λόγους υπάρχουν οι σχολές χορού.
 Ο χορός φαίνεται να είναι ο βαθύς λόγος της ψυχής, το τρέμισμα των σπλάχνων, η κραυγή του πρωτάνθρωπου, το στροβίλισμα του πρώτου σπέρματος.

Και το γέλιο επίσης, αφού το ζώο άνθρωπος είναι το μόνο γελαστό ζώο.
Το αβίαστο γέλιο είναι η χαρά της ζωής, η υμνωδία της, η συμπληρωματική γλώσσα του σώματος, η γραμματική του κορμιού που γεννιέται και μεγαλώνει με αίμα, νεύρα, πνεύμα και ακόμη κάτι που το αγνοούμε, τον θυμό, τον οποίο θυμό μόνο ο χορός και το γέλιο τιθασεύουν, καταπραΰνουν, οδηγούν, διευθύνουν...

Ας φανταστούμε γελαστούς ανθρώπους γύρω μας ή ανθρώπους ορχηστές.
 Ο λόγος θα ήσαν πιο ταπεινός, πιο λογικός, γήινος και αντιεξουσιαστικός, σαν τον ξυνόν του Ηράκλειτου (Ξυνόν γαρ αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας) .

Ιδού λοιπόν η όρχησις ως καθημερινότης.
Στην ατομικότητα μας, στο κοινωνικό, στο ανυπότακτο (?), στο χρονικό διασκελισμό μας .
Εκδιώκει το ξινό και το στριφνό, το μισερό και το φθονερό από την ύπαρξη, ψηλαφίζει το άγνωστο και μέσω των χορευτικών κινήσεων το κάνει απτό· τούτο είμαστε, εάν θέλουμε να το αποδεχτούμε.
 Άξιοι να υπερβούμε τη βαρύτητα του καθωσπρέπει και της ακινησίας, δαίμονες που εναντιώνονται στους κατεστημένους θεούς, αλλοπρόσαλλοι κήρυκες της παρέκκλισης της αταραξίας , ψύχραιμοι ακροατές της συμπαντικής (άμα τε και ταφικής…) μουσικής.

Χορός: υπέρβαση.
Γέλιο: επικοινωνία. Χορός-γέλιο: αντίσταση διττή· και στο πεπερασμένον και στον καπιταλισμό.

Χορεύοντας με το είναι, γελώντας με την ύπαρξη.
Μια ψιθυριστή αγκαλιά της φιλίας και της αλληλεγγύης.
Μια βροντερή φωνή του έρωτα
Μια  έφοδος προς  το αύριο
Ως  αποκάλυψη της κρυμμένης γλώσσας της ψυχής μας ... 


Σημείωση: Αφιερωμένο στο γέλιο και στους χορούς των ανθρώπων από έναν άνθρωπο που γελά λίγο (δυστυχώς) αν και αισιόδοξος και  δεν ξέρει να χορεύει (ατυχώς..) αλλά που πάντα χόρευε(και χορεύει) αγκαλιά με την  ζωή 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου