«Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.»

«Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.»

Στην εποχή των ανακατατάξεων, κοινωνικών, πολιτικών, γεωπολιτικών, διαρκούς και κατακλυσμιαίας αλλαγής της κάθε ζωής  του καθενός, που τίποτα δεν είναι όπως πριν και το μετά θα είναι χειρότερο, είναι φανερό ότι ο θυμός και οι αγανακτισμένες κραυγές των καταπιεσμένων ανθρώπων δεν αρκούν.

Είμαστε πεπεισμένοι/ες ότι ο διάλογος στο δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση θα πρέπει να συνοδεύεται από δημιουργία, φαντασία και δράση.

Ο εχθρός μπορεί να φαίνεται πανίσχυρος όμως τίποτα δεν του δίνει ισχύ περισσότερο από τη συσσωρευμένη υποταγή των ανθρώπων που δεν τολμούν. Των ανθρώπων που δε φαντάζονται τους εαυτούς τους ελεύθερους από τα πνευματικά και υλικά δεσμά των δικτατόρων του χρήματος.

Στο ποτάμι της ύπαρξης,

 επιλέγουμε να πηγαίνουμε ακόμα και αντίθετα στο ρεύμα, όταν αυτό παρασύρει τον άνθρωπο στη δίνη της αιώνιας υποταγής και της ατέρμονης εκμετάλλευσης,

να είμαστε με κάθε κομμάτι της κοινωνίας που αντιστέκεται, σκέφτεται, αμφισβητεί, δημιουργεί, οργίζεται …

Ναι να οργιζόμαστε εναντίον της εξουσίας (και  όχι σ' αυτούς που απλώς διαπιστώνουν, με το μυαλουδάκι τους βεβαίως, το παράδοξο που επικρατεί στα ανθρώπινα)

Να οργιζόμαστε για το παράδοξο είναι ότι την εξουσία καταλαμβάνουν όχι οι ικανότεροι πνευματικά και ψυχικά, αλλά οι πιο αδύναμοι, οι πιο μνησίκακοι, τέλος πάντων…(αυτά είναι γνωστά, γι' αυτό κι έχουμε κατατάξει το παράδοξο στα αυτονόητα)

 Να οργιζόμαστε αλλά και να  αποφασίσουμε(?)  ότι προέχει να (ξανα)βρούμε το μεθυστικό άρωμα της συνύπαρξης, της φιλίας, της αλληλεγγύης, του αγώνα, τον απλό άνθρωπο μέσα μας και δίπλα μας…

Γιατί όταν εμφανίζονται (και εμφανίζονται!), η πραγματικότητα αλλάζει· υμνείται και δοξάζεται η θνητότητα της ζωής, το πέρασμα των όντων από τούτον τον πλανήτη.

Η απλότητα και η ουσία (;) επανακάμπτουν· οι συνοδοιπόροι δεν είναι απλοί περιπατητές, μανιώδεις συνομιλητές, ακάματοι, αγέρωχοι, πληθωρικοί, γενναίοι· απλοί, είπαμε, άνθρωποι.

Μόνο τέτοιοι (απλοί!) άνθρωποι διασώζουν την αξιοπρέπεια που αφαιρέθηκε με βίαιο και αυταρχικό τρόπο από την ελληνική κοινωνία, μια κοινωνία που νιώθει ηττημένη, προσβεβλημένη, ταπεινωμένη.

Οι φταίχτες της κατάπτωσης είναι γνωστοί βεβαίως, αλλά η ελληνική κοινωνία  ακλόνητη (?) στις «πεποιθήσεις» της, τις ιδεολογικές εννοώ, άκαμπτη, σκληροπυρηνική κοινωνία (…μπροστά στην επιβίωση, κατ' αρχάς, και στην απληστία και στην πραγματικότητα, αυτήν που οι ίδιοι δημιουργούμε και φυσικά βιώνουμε).

Είναι, όμως, έτσι;

Συμμετέχουμε στη διαμόρφωσή της ή απλώς την υφιστάμεθα;

Ταυτόχρονα, διαπιστώνουμε ότι ο κόσμος όλος βρίσκεται σε μια διαρκή ροή, σε μια διαρκή κίνηση.

Και εσύ, εγώ, εμείς ; …… σε μια διαρκή ρευστότητα και κίνηση αλλάζουμε, πορευόμαστε σε νέους δρόμους, δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας σε κάτι διαφορετικό επιθυμώντας και αναζητώντας τη φρεσκάδα, τη ζωντάνια, την αμεσότητα, την ελευθερία…

Η νέα εποχή για ξεκινήσει πρέπει κάθε σκέψη,

να απαγκιστρωθεί από τα στενά δεσμά του «πρέπει», του «καθώς πρέπει», του «δήθεν», του «κοίταζε την δουλειά σου», του «βολέματος», του «δεν βγαίνει τίποτα», του «όλοι ίδιοι είναι», ,

και να πάρει το μέρος εκείνων που ξέρουν να χαίρονται και να παίζουν, να χορεύουν και να ερωτεύονται, να βοηθάνε και να χαμογελάνε. Με λίγα λόγια, να  επιλέξουμε αυτούς που λένε Ναι στη Ζωή, τους εύθυμους, και ας απογοητεύονται από τους μίζερους εχθρούς της ζωής, από τους εξουσιαστές, και τους μνησίκακους και τους ντούρους ιδεολόγους, σε όποια έδρανα και αν κάθονται…

για να απελευθερωθούμε από την οικονομική τυραννία που μας μετατρέπει σε εργαλεία πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, σε νούμερα και εμπορεύματα που μπορούν να νοηθούν μόνο ως μέρη του εξουσιαστικού πλέγματος της αγοράς.

Εντάξει, ο άνθρωπος φαίνεται ικανός για όλα, το χειρότερο και το βέλτιστο.

Ο δρόμος είναι μακρύς, δύσκολος και πολλές φορές μονότονος…

Όμως κάθε ρωγμή ελευθερίας δημιουργεί προοπτικές και ανοίγει ορίζοντες που δε διανοούμαστε καν.

«Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα.

Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.»Leonard Cohen

..το κάθε φως...

και οι ρωγμές γίνονται δρόμοι... μέλλον (μας)...