2017 και 2018, παρελθόν και μέλλον και οι λίστες των χαμένων χρόνων

2017 και 2018, παρελθόν και μέλλον και οι λίστες των χαμένων χρόνων

Λίστες πάντα δημιουργούμε (ή και μας υποδεικνύονται) συνήθως σε καμπές της ζωής μας ή σε κομβικά χρονικά σημεία όπως αυτό της αλλαγής του έτους.

Περιλαμβάνουν οτιδήποτε βάζει ο ανθρώπινος νους, λες και με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να διασώσουμε τα πολύτιμα και τα ακριβά ή να ξορκίσουμε τα άσχημα και κυρίως υποσχέσεις-αποφάσεις που πρέπει να υλοποιήσουμε με τη νέα χρονιά.

Ο καθένας μπορεί να συμπεριλάβει ό,τι πιστεύει πως λείπει.

Ο στόχος είναι ένας: να ρίξουμε όση χρυσόσκονη μπορούμε στην καθημερινότητα που μας πληγώνει και, ίσως, να προσποιηθούμε ότι έχει επιβιώσει λίγη από την ξένοιαστη και λαμπερή ζωή που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ζούσαμε τις εποχές της επίπλαστης ευημερίας και της υποτιθέμενης προσωπικής ευτυχίας(όχι για όλους).

Όμως καμιά υπόσχεση (είτε «θα» είτε «δεν») δεν θα υλοποιηθεί αν δεν το επιθυμούμε πραγματικά, διότι οι επιλογές σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνονται μέσα από μια μακρά πορεία πνευματικής αλλά και συναισθηματικής εκπαίδευσης, πολιτικής ωριμότητας, κατασταλαγμένης κοινωνικής εμπειρίας, πάντα με πολλά πάνω και κάτω, στιγμές έκστασης αλλά και απογοήτευσης.

Κανένας κατάλογος δεν απαντά, αν δεν έχουμε ρωτήσει ή αναρωτηθεί εμείς...

Λοιπόν να και δική μου ...λίστα για το 2017 και το 2018 ως παρελθόν (που σίγουρα υπάρχει ) και ως μέλλον (με “ευχή” να υπάρξει ?)

Τέλειωσε το 2017 και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα χρόνια στην ιστορία της Ελλάδας.

Όταν έκλεινε προηγούμενες χρονιές  είχαμε τουλάχιστον μία ψευδαίσθηση, μία ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το 2018.

Ξέρω ότι ο δρόμος προς τα κάτω είναι μακρύς ακόμα.

Ξέρω ότι δε θα πέσουμε χωρίς μάχη. Μάχες.

Πολλές εκ των οποίων θα τις χάσουμε.

Ή θα τις δώσουμε γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είναι από χέρι χαμένες.

Ίσως ορισμένες μάχες, θα τις κερδίσουμε.

Ίσως κερδίζουμε μόνο και μόνο από το γεγονός ότι αποκτάμε συναγωνιστές  και συντρόφους.

Βλέπουμε επίσης ποιοι στέκονται μαζί μας στους αγώνες και ποιοι είναι απέναντι.

Ίσως είναι κέρδος για τη νέα γενιά ότι βλέπει να μην το βάζουμε κάτω ακόμα κι όταν έχουμε απέναντί μας το βουνό.

Το 2017 όμως έπεσε κάθε μάσκα, κάθε προσωπείο και κάθε προσποίηση, η αλλαγή έγινε ενσωμάτωση, η λευτεριά μετατράπηκε σε επισφράγιση της αποικιοποίησης της χώρας.

Ας είμαστε γεροί το 2018 γιατί έχουμε αγώνα μπροστά και θα χρειαστούμε όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές, νοητικές, κοινωνικές, για να τα βγάλουμε πέρα γιατί είναι μια χρονιά που έχουμε την πλήρη εφαρμογή των τριτομνηομονιακών  δεσμεύσεων, την επιτάχυνση και την εκθετική προώθηση όσων συμφωνήθηκαν με τους δανειστές και όσων  θα εμφανίζονται με συνοπτικές διαδικασίες.

Το  2018 θα σημαδευτεί από την γιγάντωση της απόστασης ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.

Το κενό εκπροσώπησης είναι σίγουρο ότι θα επιμείνει και κυρίως θα γίνει ακόμα πιο μεγάλο.

Αν το 2017 σημαδεύτηκε  από το οριστικό τέλος κάθε έννοιας ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας και οι κίνδυνοι για τα εθνικά θέματα (Τουρκία, Κύπρος, Αλβανικό, Σκόπια ) μεγεθύνθηκαν,  αντίστοιχα βέβαιο είναι ότι το 2018 η αναζήτηση διεξόδου θα γίνεται όλο και πιο αναγκαία όλο και πιο επιτακτική, ταυτόχρονα, όμως, όλο και πιο απαιτητική.

Το 2017, ξαναδιαψεύστηκαν οι ελπίδες, βολευτήκαμε με τα λίγα ή και με το τίποτα.

Το 2018, ας διεκδικήσουμε ξανά τα πάντα.

Το 2017, ήταν μια κακή και δύσκολη χρονιά για τους πολλούς, καλή μόνο για λίγους.

Το 2018, ας είναι μια καλή χρονιά για τους πολλούς.

Το 2017, κυριάρχησε το παράλογο και η αδικία.

Το 2018, ας γίνει ο κόσμος πιο λογικός και πιο δίκαιος.

Προ του 2017, καταλάβαμε ότι δεν θα κερδίσει κανείς τίποτα αν δεν είμαστε όλοι μαζί και αποφασισμένοι.

Το 2017 καταλάβαμε ότι το στοίχημα δεν παίζεται σε μια κάλπη, έναν ηγέτη ή στην ανάθεση, για να μη διαψευστεί η ελπίδα...

Το 2018, να πάψουμε να ψάχνουμε για σωτήρες και να καταλάβουμε ότι είναι στο δικό μας το χέρι...

Το 2017 πολλοί υποτάχθηκαν και έσκυψαν το κεφάλι, θυσίασαν την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια των Ελλήνων.

Το 2018 να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και τη δημοκρατία και «κάθε προσκυνημένος να βρει τον αφέντη που του αξίζει».

Το 2017, μας πήρε πολλά και κυρίως την Ελπίδα.

Το 2018, να φέρει στη ζωή μας νέα ελπίδα και  νέες προσδοκίες.

Το 2017, μας έφερε την εφαρμογή του  3^ου  μνημόνιο, αντί  της κατάργησης του .

Το 2018, να απαλλαγούμε επιτέλους από την καταδυνάστευση των μνημονίων.

Το 2017, «βάπτισαν» τον συμβιβασμό «αριστερό» ελιγμό και κάποιοι ήλπισαν/ελπίζουν και στήριξαν/ζουν ακόμη τη συγκυβέρνηση.

Το 2017 για την Ηλεία, ακριβώς όπως και το 2016, το 2015 , το 2014, το ..., συνεχής οπισθοδρόμηση με επιταχυνόμενο ρυθμό, έργα υποδομής μηδενικά, οι υποσχέσεις και ή υποκρισία του ηλειακού πολιτικού συστήματος εν αφθονία και η Ηλεία παρίας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και της Χώρας

Το 2018 για την Ηλεία να είναι αφετηρία κατανόησης από τους Ηλείους της ανικανότητος και της υποκρισίας του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος του νομού μας, τον ιδιοτελή και διαπλεκόμενο ρόλο των τοπικών μέσων ενημέρωσης, και συνολικής ακύρωσής τους όλων τους πολιτικών και διαπλοκής) και κινητοποίησης μας για κατακτηθούν αυτά που πρέπουν και χρωστούνται στην Ηλεία

Το 2018, ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εξαγριωθούν, ας μη γίνουμε άνθρωποι του πολιτικού συστήματος, άβουλοι, αδρανείς, χειραγωγούμενοι, εύπιστοι και εξουσιοληπτικοί.

Το 2018, να είναι πάρα πολλοί και πολλές που θα ενεργοποιηθούν σε μια νέα δημοκρατική αντίσταση , να είναι ένας χρόνος αυτοσυνειδησίας και νέας αφετηρίας για τον λαό και τα κοινωνικά κινήματα.

Το 2018  εμείς  (ο απλός λαός),  να ξαναξεκινήσουμε (πιο ώριμοι και ψαγμένοι), με αγώνες και θυσίες (του εγώ και της βολής- βόλεψη μας), με νέο πολιτικό σχέδιο και συγκροτημένο πρόγραμμα, με νέες πολιτικές δυνάμεις και μια παναστρατιά όλων των αντιμνημονιακών, προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων της κοινωνίας και της πολιτικής.

Το 2018 δεν μπορούμε να δεχτούμε ως κοινωνία τη σιωπή και την αποδοχή και τον εξορισμό της προσωπικής αξιοπρέπειας μας καιτον αφανισμό του μέλλοντος για μας τα παιδιά μας και την χώρα μας..

Κατάπιαμε πολλά.

Αν έχουν νόημα οι συμβιβασμοί με την ανάγκη για να υπάρξουμε και να συνυπάρξουμε, κάπου πρέπει να βρούμε το κατώφλι του ανεπίτρεπτου και του απαράδεκτου και να το υπερβούμε....

Σημείωση (επί προσωπικού) :

Τα πολύτιμα δεν καθορίζονται από άλλους, ούτε χωρούν πουθενά.

Ίσως μόνο σε κείνο το μικρό κουτί που έχουμε βαθιά μέσα μας, για να τα ανασύρουμε όποτε τα έχουμε πραγματική ανάγκη.

Όπως στο σακουλάκι με τα δώρα της μητέρας, για τα πολυαγαπημένα πρόσωπα ή η ευχή της ή οι υποσχέσεις των αυριανών και παντοτινών περιπάτων της ψυχής.

Πολύτιμα είναι οι παρέες των φίλων που πίνουν κρασάκι και χαίρονται (αν και πάντα υπάρχει ένας ή κάτι που στεναχωρεί και θλίβει... δυστυχώς)

Πολύτιμα είναι η ειλικρίνεια (αυτό αφορά εμένα) και η ακόμη περισσότερη αγάπη για να προσπαθήσουμε για το καλύτερο, να συνυπάρξουμε, να μάθουμε χαμογελάμε και να χαιρόμαστε μαζί με άλλους τη Ζωή.