Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Διαφεύγοντας από την απογοήτευση, ως Ανατολή χωρίς δύση ...χωρίς επόμενο σκοτάδι

Διαφεύγοντας από την απογοήτευση, ως Ανατολή χωρίς δύση, χωρίς επόμενο σκοτάδι...


Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε δυσφορούμε είτε δεν ξέρουμε πού πατάμε, υπάρχουμε διά μιας παρεκκλίσεως από την κανονικότητα ακριβώς διότι δεν αντέχουμε τη φτώχεια της λογικής μας.

Ας φανταστούμε για λίγο πώς θα ’μασταν εάν ήμασταν λογικά, μόνο, όντα.

Μας το αποδεικνύει αυτό η απειθαρχία των εσωτερικών ψιθυρισμάτων, που ταυτόχρονα είναι και κραυγές.

Η πορεία του παρόντος προς το μέλλον δεν είναι απλή.

Η καθημερινότητα και το παρελθόν σου βάζουν τρικλοποδιές και επιδιώκουν η “κίνηση” σου προς το αύριο να είναι ακίνητη, αδρανής ή και ως μετακινούμενος στόχος στις βολές και τις βουλές των άλλων...

Όμως η ζωή ..ζέει.. και εκπλήσσει (και ανατρέπει)...
με αυτά που σκάνε σε ύποπτες γωνίες, σε καμπές της ζωής και κάνουν θόρυβο,
ως χαρά που ξαφνιάζει σε μια διαδρομή θλίψης ,
ως ακράτητη επιθυμία κόντρα σε σταθερές που εγκλωβίζουν και πνίγουν,
ως ανατολή χωρίς δύση ... χωρίς επόμενο σκοτάδι


Άμα βουλιάξεις όμως στην καθημερινότητα κινδυνεύεις να χαθείς μαζί της, σε μικρές δόσεις δηλητηριώδους νέφους: αιθαλομίχλης, μικροπολιτικής και ειδήσεων και να χαθείς όταν το ατομικό (αυτό της ψυχής) συντονίζει με το γενικό που είναι πολύ άσχημο και γίνονται ένα...

...και στη φθορά του αν πιστέψεις την ζωή ως μια δύση που δεν έχει ανατολή...τις ελπίδες εκπεπτωκότες
Γιατί λάθος νόμιζες ότι οι άνεμοι πνέουν όχι μόνο από σένα, από τη δύση αλλά και από την ανατολή .
Και σε εκθέτουν!
Και σε απογοητεύουν!

Όμως υπάρχει -λένε....- ένας ασφαλής τρόπος για να γλυτώσεις.


Αναχωρείς προς κάποιο μέλλον.

Εκεί μπορείς να εφαρμόσεις ανεμπόδιστος τα σχέδιά σου.

Το χρειαζόμαστε πάντα οι άνθρωποι να φεύγουμε μπροστά.

Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να θυσιάσουμε αυτή τη διαφυγή, ακόμα κι όταν γύρω μας κατολισθαίνει το σύμπαν(το έξω και το μέσα).

Εκεί δεν επεμβαίνουν ζοφερές ποταπότητες κι ούτε ανόητοι, πουλημένοι, εξανδραποδισμένοι, υποταγμένοι, δουλοπρεπείς, ιδιοτελείς και καιροσκόποι.

Εκεί δεν υπάρχουν απογοητεύσεις για πράγματα που δεν έγιναν, ή για κοινές πορείες των πόθων , γιατί είναι το μέλλον, που δεν έχει συμβεί ακόμα…

Είναι ένας ψυχοθεραπευτικός τρόπος

Ιδιαίτερα για ανθρώπους με πλούσια φαντασία, επαναστατικότητα, ισχυρές θελήσεις και με μεγάλες ελπίδες.

Προσπαθώντας ταυτόχρονα, ή προσποιούμενος, πως κρατάς κάποια επαφή με την πραγματικότητα, επιδιώκοντας να δίνεις στις φαντασίες σου σχήματα ρεαλισμού, πραγμάτωσης, επιτυχίας και ανταπόκρισης.

Το δυστυχώς, όμως με τις φαντασίες, τα σχέδια και τις αναλύσεις, είναι πως άμα φεύγεις συνεχώς από την πραγματικότητα, φεύγει κάποια στιγμή κι εκείνη από εσένα και έτσι μπορεί, στο τέλος, να πορεύεστε σε ασύμπτωτες τροχιές, ακόμα και σε διαφορετικούς κόσμους.

Από την πάθηση (?) αυτή, λόγω των πολλών δυσκολιών, υποφέρουν πολλοί στις μέρες μας, άνθρωποι, ομάδες, κινήματα, κόμματα ή απόπειρες κομμάτων.
Ίσως και εγώ.

Νομίζουν πως φτάνει να εξαγγείλουν μια εξέγερση, μια επανάσταση, μια έφοδο στον ουρανό και να γίνει αίφνης ο ουρανός πιο προσιτός, να εκδηλώσουν αισθήματα, θελήσεις και επιδιώξεις και να γίνουν ζωή ανταποκρινόμενη.

Κι αν απογοητεύονται ξανά και ξανά που τα σχέδια δεν ευοδώνονται, κι αν ορισμένοι από τους οπαδούς τους χάνονται για άλλη πιο ασφαλή και γειωμένη περιπέτεια (ή απλώς για τη διαχείριση κατά μόνας της απογοήτευσής τους) κι αν το εξακοντισμένο βέλος των επιθυμιών εκπέσει , γιατί ο στόχος αυτοαπεσύρθη, εκείνοι δεν πτοούνται.

Έχουν εφεδρικές επαναλήψεις σχεδίων και οδεύουν προς την επόμενη εξαγγελία, στην επόμενη βολή προς το χαμένο στόχο.

Οπότε η ζωή και η πράξη αποδεικνύονται εντελώς ανίκανες να τους διδάξουν.

Η φυγή διά του «ρεαλισμού»?

Να αρκείσαι, και εν τέλει να βουλιάζεις στο ελάχιστο.

 Να αποφεύγεις το ταξίδι γιατί έχει απρόβλεπτους κινδύνους, να «ζεις τη στιγμή», χωρίς προσδοκίες (γιατί οι προσδοκίες, έχουν απογοητεύσεις), χωρίς όνειρα(γιατί τα όνειρα, έχουν και εφιάλτες), χωρίς θελήσεις και αισθήματα (γιατί οι θελήσεις και τα αισθήματα έχουν απορρίψεις και αρνήσεις), χωρίς πετάγματα (γιατί τα πετάγματα, έχουν και πτώσεις).
Και κατά κάποιους το παραμύθι της ζωής (και μας) δεν έχει ευτυχισμένο τέλος- ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα - αλλά έχει δράκους και την ελπίδα να περιμένει το επόμενο παραμύθι.
Αν υπάρξει…

Αυτά σκεφτόμουν ξεκινώντας να συλλογίζομαι την καθημερινότητα, και κάπως τρόμαξα.

Πώς να ισορροπήσω τώρα ανάμεσα στο τίποτα και το σύμπαν, χωρίς μια γέφυρα να τα ενώνει;

....και την απάντηση την δίνει το κόκκινο χαμόγελο, η ομορφιά που χορεύει και που σε φωτίζει και σ' αρπάζει όπως η αστραπή, βροντάει όπως ο κεραυνός , που δείχνει και από που έρχεται ο καιρός , οι καταιγίδες η ευεργετική βροχή... οι μετά λιακάδες

Όταν δεν σου επαρκεί το λίγο συνεχίζεις ....
..δεν παραιτείσαι,
επιμένεις ,
μαζεύεις στιγμές,
χαίρεσαι με τα απλά,
προσθέτεις τα κάθε σήμερα (αντάμα με το μαζί και την προσπάθεια/αγώνα)
και πας(με) στο αύριο...

στο μέλλον που επιθυμείς/μούμε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου