Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

Τα πάθη, φωτοβολίδες …


Τα πάθη, φωτοβολίδες …



Άλλοι το αποκαλούν πάθος, έτεροι τινές μεράκι, πολλοί φευγιό, μερικοί τρέλα.
Μιλάνε για κάποιο λοξό συναίσθημα που ξεχωρίζει μερικούς οι οποίοι ακολουθούν ή ανοίγουν δικούς τους δρόμους, δύσβατους, δύστροπους, αλλά για δες, κάποια στιγμή εμείς οι πολλοί τους σεβόμαστε και πάμε μαζί τους.
Γιατί;
Έλα, ντε.

Υπάρχουν πολλά «είδη» πάθους
Το πάθος για τη λευτεριά (που είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά, όπως ακούγεται), το πάθος για εκδίκηση, το πάθος για Δημοκρατία ( πραγματική…),
το πάθος για το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία, το πάθος για την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, το πάθος για την ισότητα ενώπιον του νόμου(έστω αυτών που υπάρχουν…),
το πάθος για τα ανθρώπινα δικαιώματα (στην εργασία, στην υγεία, στην τροφή, στην κατοικία, την ιατρική περίθαλψη, την εκπαίδευση και της συμμετοχής στον πολιτισμό).
Υπάρχουν και τα πάθη των ερώτων (..τα θαύματα), και εξ αυτών οι πόθοι, …ίαμα για τη φρίκη των ημερών και κινητήρια δύναμη του ανθρωπίνου είδους.

Πόθοι ...των ανθρώπων τα βάσανα, αυτό που πεζά λέγεται: μεγάλη αγάπη και ενθουσιασμός για κάτι, ολοκληρωτική αφοσίωση, μεγάλη ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα για την επίτευξη στόχου.

Η ιστορία, οι λαοί, ο τόπος μας πλήρης από αυτούς και έτσι η ζωή έκανε τα βήματα της προς τα μπρος και πιο ψηλά ( αν και καμιά φορά έχει και πισωγυρίσματα…)

Ναι, λοιπόν, που το πάθος συμβάλλει αποφασιστικά στο γίγνεσθαι, δεν έχει σημασία -μα καμία- εάν η συμβολή είναι θετική ή αρνητική.

Ακριβώς διότι είναι, θέλει δεν θέλει (για το πάθος, μιλάμε…),
επαναστατική πνοή, ταραχή, παρέκκλιση, συγκέντρωση, γιορτή, απεργία! ...και για πιο προσωπικά, χορό βλεμμάτων, βλέμματα προς τον χορό της ομορφιάς, σφοδρότητα των θέλω, συναντήσεις, πόθους, έλξεις και τα άλλα τα ... γνωστά και πολύ προσωπικά ...

Αλλά ας επανέλθουμε στο κοινωνικό
Αντιστασιακή βία, ναι, αλλά πού κυοφορείται η Ιστορία;
Μα, στη βία και την αντίσταση…

Το είναι του πάθους δεν έχει βέβαια γίνει αποδεκτό από τις μορφές εξουσίας του πλανήτη διότι είναι ανέλεγκτον.

Η εξουσία είναι ωμή, κυνική, μηδενιστική· οι άνθρωποί της θέλουν τα πάντα δικά τους, ανεξαρτήτως του τι μέσα θα μετέλθουν ώστε να τα αποκτήσουν και να τα διατηρήσουν (αυτοί και φίλοι και συγγενείς) στον αιώνα τον άπαντα…

Το συναίσθημα δεν χωρεί στην πολιτική, τι να κάνουμε.

Εξ αυτού (του δόγματος;) εύκολα συνάγεται ότι οι πολιτικοί είναι γουρούνια (δεν είναι διακριβωμένο εάν τα συμπαθή όντα έχουν συναισθήματα αλληλεγγύης).
Όποιος, όμως, τολμήσει να το γράψει στέλνεται στο πυρ το εξώτερον, κυρίως όταν προσπαθεί να πει ότι η ηθική και η προσωπική ενοχή οφείλουν να επανακάμψουν στους διακυβερνώντες.
Καλά, τώρα, φέξε μου και γλίστρησα.

Τα πάθη, λοιπόν, δεν είναι απαραιτήτως μανία και αυτοκαταστροφή, είναι ίσως μία φωτοβολίδα που μπορεί να φωτίσει το πελαγωμένο στους άτεγκτους νόμους νιονιό μας, που μπορεί ίσως να κάνει πιο ανθρώπινους αυτούς τους νόμους, διότι, όντως, κοινωνία δίχως νόμους δεν υφίσταται.
Εξάλλου: ο παθός μαθός.

Ας μη γελιόμαστε, θέρετρο της λογικής είναι το πάθος και χωρίς αυτό το θέρετρο μάλλον είμαστε ερπετά, ούτε καν τετράποδα.
Η λογική θα μπορούσε να είναι ελεήμων εκτός από οικτίρμων, να συγχωρεί ευρύχωρα, να περπατάει αμέριμνη στις λεωφόρους του πνεύματος και όχι μόνο να δολοφονεί το πάθος.

Το πάθος ( για κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που ζούμε) ενδυναμώνει,
είναι ενάντια στη λογική που εξ αρχής θεωρεί ηττημένο το άλμα στο μέλλον (αποκοτιά τον λέγανε ),
αυτό το πάθος (ως ουτοπία μπορεί να περιγραφεί ) μπορεί να συμπαρασύρει σύμπασα, σχεδόν, την κοινωνία ( και τα πιο προσωπικό-πάθος- σε μελλοντικούς κοινούς δρόμους...)

...μην ξεχνάμε ό,τι οι φωτοβολίδες χρησιμοποιούνται, σε κινδύνους (όπως η ζωή τώρα), σε γιορτές (που πρέπει να' χουμε...), για πρόκληση φωταψίας για να βλέπουμε (αλλά πρέπει να μην σκύβουμε, αλλά να κοιτάμε τους ορίζοντες -κάθε είδους..) και για να δείχνουν την κατεύθυνση, τους δρόμους... εκεί που θέλουμε/επιθυμούμε να πάμε ...
Θέλουμε ?

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου