Περιθωριακοί, αβόλευτοι και βολεμένοι (στην Ηλεία και αλλού..)

Περιθωριακοί, αβόλευτοι και βολεμένοι (στην Ηλεία και αλλού..)

…με αφορμή μια συζήτηση στην … κουίντα… προσκεκλημένος .. συζητητής και διαφωνών ….

Κάποιοι που μπαίνουν στο περιθώριο των κοινωνικών σχέσεων συνήθως το πράττουν συνειδητά.

Είναι λίγοι μεν, αποφασισμένοι δε να μη συμμετέχουν στο πανηγύρι και στις καρναβαλικές (καραγκιοζιλίκια)  υποστάσεις των πολιτικών ζυμώσεων (τι έννοιες…).

Κλείνουν τ’ αυτιά στις κομματικές σειρήνες-επιλογές (στην ουσία πρόκειται για φασιστικού τύπου εντολές προς το πόπολο των άστεων και της περιφέρειας) και… κλείνονται στη σιωπή τους, στη μοναξιά τους.

Κατορθώνουν έτσι να μη γίνουν κοινωνοί της αμετροέπειας και του επώδυνου κομματικού λόγου, χάνουν όμως την υπόρρητη μουσική αυτού του λόγου.

Χρειάζονται βεβαίως εκλεπτυσμένα ώτα για να ακούσουν αυτή τη μουσική, τη συμφωνία της ασάφειας, της οίησης, της εξουσιολαγνείας. Σε πείσμα όλων των δυσκολιών η μουσική του γελοίου υπάρχει, χωρίς αυτό να είναι αντιφατικό.

Τους σέβομαι !

 Αυτά για τους συνειδητούς περιθωριακούς.

Υπάρχουν και οι αβόλευτοι.

Αυτοί που θέλουν επιδιώκουν, να συμβάλουν να πάει η ζωή μερικά βήματα πιο μπροστά, να ανθίσει κάτι καλό για τον τόπο.

Αλλά είναι απογοητευμένοι, εξαπατημένοι, προδομένοι και  πολύ επιφυλακτικοί ( τέτοιος είμαι  και εγώ)

Κατανοούν την κίνηση  της ζωής και της κοινωνίας, αλλά διαφωνούν με τις κυρίαρχες τάσεις, αρνούνται να χρησιμοποιηθούν και κυρίως να χρησιμοποιήσουν άλλους για να γίνουν «χρήσιμοι».

Είναι ντροπαλοί … ντρέπονται  για την κατάντια της ζωής και των πολιτικών

Αρνούνται να γίνουν σύστημα  για την αυτοεξυπηρέτηση  τους  (δόξας, βολής, εισοδημάτων..).

Μισούν αυτό που είναι κυρίαρχο  ρεύμα/mainstream, προβαλλόμενοι, φωτογραφιζόμενοι, αρλουμπολόγοι, τενεκέδες ξεγάνωτοι.

Μην πάτε μακριά, κοιτάχτε τους Κατσιφάρες, Γεωργιόπουλους, Λιατσήδες, Ασβούς, Αργυρόπουλοι , Κατρίνιδες,  Μπαλαούρες και κάθε λογής απολειφάδια  που το παίζουν σωτήρες του παρόντος ή του μέλλοντος   και τα αποτελέσματα τους  

Λένε όχι να γίνουν κρίκος στην αλυσίδα των μηδενικών …που κατάντησαν μηδέν τον τόπο μας ( κοιτάξτε γύρω σας, την Ηλεία…).

Αγανακτούν ο καθένας ξέχωρα, ασύνδετα .

Έχουν  κοινή πορεία και στάση παρότι διαφωνούν.

Το κοινό είναι η αγωνία για τον τόπο , η ελπίδα και η διάθεση για μια νέα προοπτική.

Η στάση  είναι αυτή της αξιοπρέπειας και της άρνησης συμμετοχής σε πολιτικές αγοραπωλησίες .

 Η διαφωνία σε πολλά (πολιτικά, κομματικά κλπ) που όμως δεν αποτελούν εμπόδιο στην  «κοινή πορεία και στάση»

Είναι πολλοί αλλά είναι σκόρπιοι ( μήπως πρέπει να γνωριστούν   και να ενωθούν ?)

Το πρόβλημα είναι με τους ασυνείδητους, με την πλειοψηφία δηλαδή των ψηφοφόρων.

Οι έρμοι δεν έχουμε καταλάβει ότι είμαστε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, ότι άλλοι αποφασίζουν για τις τύχες μας και εμείς νομιμοποιούμε τις αποφάσεις τους με την ψήφο μας.

Περιθωριακοί με πτυχίο (ψήφο!), τόση και τέτοια η κατάντια μας.

Κεντρικό πολιτικό παιγνίδι (βουλευτές και λοιποί εξουσιαστές ) απίθανη, συνεχής και επαναλαμβανόμενη κοροϊδία. Το αποτέλεσμα: μνημόνια, φτώχεια, ανεργία, λιτότητα, φόροι κλπ   

Η αυτοδιοίκηση είναι μια γελοιότητα μια καρικατούρα με τόσους ( σε πλήθος και μέγεθος  ) ανίκανους  και  υποταγμένους στην εξουσία της( Δήμοι και Περιφέρεια), αλλά και αυτούς που θέλουν νέα ηγεσία … ( πχ αντί  Λιατσή τι ? Τάκης που ισούται με το μηδέν, Γιάννης ο δούρειος ίππος του αφεντικού του )

Το είναι του δήμου έχει εξοβελιστεί από το δέον του παραγοντισμού, εφαλτήριο εξουσιαστικών επιδιώξεων και προσωπικών ωφελειών και ωφελημάτων (..)

Η Ηλεία στο ναδίρ, οι παράγοντες (εξουσίας, πολιτικής και μέσων ενημέρωσης ) στο ζενίθ  και οι Ηλείοι ..σταυροπόδι, αραχτοί, ακόλουθοι, υπερασπιστές και ψηφοφόροι  των καταστροφέων τους !

Τι να κάνουμε;

Σκεφτείτε …

Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά υπό την προϋπόθεση να γινόμασταν δημότες, πολίτες.

Καλά, χαιρετίσματα στους δικούς μας, αλλά άμα χάσουμε την εμπιστοσύνη στο λαϊκό στοιχείο όλα έχουν τελειώσει, η συνοχή, η ανάπτυξη, η δημοκρατία.

Κάποιοι παλαβοί φωνάζουν,

 «μην επιλέγετε  τους βολεμένους, τους εξουσιαστές» (αλλά εκεί ξαναπάλι τους επιλέγουν), 

ότι «το περιθώριο είναι κέντρο» (όφειλε να είναι το κέντρο) της πολιτικής – κοινωνικής – οικονομικής – πολιτισμικής ζωής,

«πάρτε το  αλλιώς», δεν τους μάθατε ?

Αλλά μάλλον η βουή των  χειροκροτημάτων  τους  αφαιρεί την ικανότητα να ακούν και οι υποκλίσεις τους  στους  ισχυρούς ( ένα τίποτα είναι κατ’ ουσίαν) του συστήματος τους  εμποδίζει να βλέπουν ( κοιτούν κάτω αντί ψηλά και προς την πραγματικότητα..) .

Περιθωριακοί, αβόλευτοι και βολεμένοι

Είπαμε επιλογές και στάση ζωής που μας ορίζουν (άλλοι),  ορίζουμε ( εμείς) και μας καθορίζουν (όλους μας)

Το γιατί ξεχωρίζουμε στη ζωή είναι άλλη μια ανθρώπινη ανοησία.

Τι περιμένουμε αλήθεια όλοι στο παζάρι που μας πουλούν  ?

Πραμάτεια ή πραματευτάδες( του εαυτού  και της ζωής μας ) ?