Οι μνησίκακοι και η κοινωνία ( μια «φωτογραφία» της Ηλείας, μια «εικόνα» της Ελλάδας..)

Οι μνησίκακοι και η κοινωνία ( μια «φωτογραφία» της Ηλείας, μια «εικόνα» της Ελλάδας..)

 O εγωισμός συνέχει την ύλη.

Καλώς, τον δικαιολογούμε άπαντες.

Έως ποίου σημείου, όμως;

Όταν αυτός αρρωσταίνει στην προσπάθειά του να επιβληθεί κατά τη διεκδίκηση αρπαγής εξουσίας (οποιασδήποτε μορφής), δύσκολο είναι να ιαθεί.

Είναι αυτοάνοση ασθένεια.  Όχι μόνο αυτό …στην εκδίπλωσή του μεταμορφώνεται σε χολή και δηλητήριο, γεννώντας τον μνησίκακο άνθρωπο.

Έχει γεμίσει από δαύτους η χώρα και Ηλεία, ο Πύργος, ο τόπος μας γενικά βρίθει , παντού σαν τα βάτα… σαν την αφρικάνικη σκόνη που μας πνίγει .

Υποχθόνιοι, δολεροί, στάζουν φαρμάκι όταν οι ίδιοι δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο πανηγύρι της ζωής, στο δράμα της έστω.

 Αδύνατον να συνειδητοποιήσουν αυτοί οι άνθρωποι ότι δεν γίνεται να ζήσουμε παρά αμοιβαία, ότι η ομορφιά, είτε το θέλουν είτε όχι, κατοικεί παντού, από την αμοιβάδα έως τον χαρίεντα άνθρωπο του Μενάνδρου(«Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ» ..Πόσο χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος, αν είναι άνθρωπος.. )

Όχι ότι τους λείπει ο νους(αν και σε τινές εκλείπει …), είναι όμως τόσο πολύ βουτηγμένος στο πούσι της ζηλοφθονίας και της ιδιοτέλειας , ώστε λειτουργεί υποτονικά, σφετεριστικά, ιδιοτελώς και καιροσκοπικώς.

Όλοι κινούνται- εν πλήρη ακινησία-για την καρέκλα, την κονόμα, την προβολή και ας καταστρέφονται όλα γύρω .

Ποιοι  είναι αυτοί ;  Α ς μην πάμε μακριά… Δίπλα μας είναι(τους ψηφίζουμε ) είναι οι Περιφερειάρχες, Βουλευτές, Δήμαρχοι, Εκδότες, τα συστήματα..

Μια ματιά στις εφημερίδες της Ηλείας θα τους δείτε… εκδότες και εκδιδόμενους… εμπόριο πολιτικής σαρκός 

..και ο τόπος στο πάτο και εμείς στον πάτο του πάτου….

…η «Ολυμπία Οδός», χωρίς την Ηλεία και την Ολυμπία(που δεν θα ρτελείωσει ΠΟΤΕ ), ο άθλιος δρόμος που ονομάζεται εθνική οδός που «παράγει» δυστυχήματα, τραυματίες και νεκρούς, δεν υπάρχει αεροδρόμιο, μα ούτε σιδηρόδρομος, δεν υπάρχει σύνδεση με Αρκαδία με σύγχρονο δρόμο, η Αμαλιάδα και ο Κάμπος υδρεύεται με ακατάλληλο νερό  από το φράγμα του Πηνειού (μέγα σκάνδαλο και κοροϊδία),  τα σκουπίδια της Ηλείας θάβονται με τεράστιο οικονομικό κόστος  στην χωματερή/ ΧΥΤΥ Τριανταφυλλιάς (τεράστιο σκάνδαλο με σιωπή από όλους…),  ο Πύργος μετατρέπεται σε ένα τίποτα, σε μια μίζερη και άθλια πόλη (όπως και η ψυχή του δημάρχου της ..), ο Περιφερειάρχης της Πάτρας (..και μόνο…)  έχει μηδενικό (…όπως και αυτός..) αποτέλεσμα και έργο προς την Ηλεία, η Αρχαία Ολυμπία παραμένει αναξιοποίητη και υποβαθμισμένη και όσα τόσα άλλα…

..και κόβουν δέντρα. πάνε βόλτες με τον εγκαταλελειμμένο σιδηρόδρομο, λεηλατούν το ταμείο του λιμανιού του Πύργου (περιμένω αν τολμά να μου κάνει μήνυση…), χορεύουν στην Κάπελη, μοιράζουν τα χρήματα του ΕΣΠΑ…., ετοιμάζονται να καταστρέψουν το Κατάκολο και την κρουαζιέρα( δια των γεωτρήσεων), πουλούν τον τόπο, μας πουλούν….

 Μήτε ύλη μήτε ενέργεια είναι ο εγωισμός και ας θεωρείται κινούν αίτιο για τη συμπεριφορά των ανθρώπων.

Ιδιοτέλεια, ανικανότητα, προσωπικό όφελος, αλισβερίσια, «μου δίνεις σου δίνω»,   

Οι εξ αυτών τρωθέντες κινούν υπόγεια νήματα, διαβάλλουν, συκοφαντούν, υβρίζουν, καιροφυλακτούν να κεντρίσουν με το δηλητήριό τους κάθε τι που τους ξεπερνά, ή τους προσπερνά, αδιαφορώντας για την υπόγεια μιζέρια τους.

Το γελοίον (όνειρο τους) μια φουσκωμένη  τσέπη, μια φωτογραφία στις εφημερίδες των  εκμαυλιστών, ένα αξίωμα, να γίνουν παράγοντες

…και με υπόγειες διαδρομές, έρποντας, συκοφαντούν, παρασέρνουν, συνομωτούν… και το περίεργο είναι πως ανόητοι και βλάκες μπορούν και το παίζουν …λέοντες

 Κάτι καταφέρνουν στο αρχικό στάδιο, αλλά είναι τόσο ανερεισίνωτοι κοινωνικά, ώστε η «μεγαλειώδης» «προσπάθειά» τους καταντά αυτεπίστροφον και πλήττει τους ίδιους, εκθέτοντάς τους στη χλεύη της αγοράς, στη βάσανο της αντικειμενικότητας, της άδολης κριτικής.

 Και τότε βέβαια θυμούνται τον ασπάλακα εαυτό τους και τρυπώνουν στη γη, μακριά από το φως τού συνυπάρχειν, από τα χρώματα του μεγαλείου της φύσης, από τους εκκωφαντικά ανθρώπινους ήχους της κοινωνίας (λυγμούς ή ύμνους), μακριά ακόμη από τη θωπεία του ανέμου, από τον ευεργετικό εξαγνισμό των υδάτων.

 Τι τους μένει;

 Να συνευρίσκονται, να συνωμοτούν, να σχεδιάζουν την επόμενη επίθεση (διότι, παρ' ότι η κοινωνία τούς «φτύνει», εξακολουθούν να απεργάζονται σχέδια καταστροφής).

Αλλά αντιλαμβάνονται ότι έχουν παραμείνει δραματικά μόνοι, αποξενωμένοι, περιφρονημένοι.

 Τουλάχιστον αν σιωπούσαν για λίγο…

Καλύτερα θα ένιωθαν.

Το είχαν δει οι «παλιοί» αυτό, ο Πίνδαρος λ.χ., που σημείωσε ότι και το σεσωπασμένον ευθυμίαν μείζω φέρει.

Αλλά και γι' αυτό ανίκανοι είναι.

Εχουν πλέον φυλακιστεί στη δική τους πραγματικότητα, αυτήν που έχουν κλώσει στη φτωχή τους συνείδηση. Δεν γνωρίζουν οι δυστυχείς ότι «η σύλληψη της πραγματικότητας και η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα». 

Ζώντας λοιπόν διά της ηδικής των συλλήψεως γουρλώνουν τα μάτια όταν δεν γίνονται αποδεκτές οι προτάσεις τους, όταν το κοινό τούς αποδοκιμάζει, όταν η πλειονότητα αρνείται την ύπαρξή τους.

Η ζωή συνεχίζεται χωρίς αυτούς, αγκαλά το δηλητήριό τους έχει διαχυθεί και στο πιο μικρό σοκάκι της αγοράς, γρήγορα εξατμίζεται και ούτε καν μια κηλίδα δεν παραμένει να θυμίζει την κακία τους.

Και εμείς  ;

Όλη αυτή η ιστορία με τον λαό-εμάς τους πολίτες - και την εξουσία την τοπική  ή την υπερτοπική μοιάζει με μία φράση που συνηθίζουν να λεν οι έμπειροι ναυτικοί που λατρεύουν ακόμα και τη φουρτούνα. Το «Όλοι βρίζουν τη θάλασσα, ενώ φταίει ο άνεμος», ταιριάζει με τις ευθύνες που αναλογούν στους ανέμους του λαού   που επιλέγουν  καράβια (πολιτικούς) και θάλασσες (πολιτικές)

Και να η γνώμη μου !

Να σκεφτούμε εκείνα τα παλιά, που γίνονται και πάλι καινούργια.

Να δούμε, απαλλαγμένοι από το χάλκινο χέρι του φόβου, τον κόσμο της ελευθερίας μέσα από ένα κομμάτι γης, της γης μας, της συκοφαντημένης από τους άλλους και κάποτε από εμάς τους ίδιους πατρίδας.

Ένα κόσμο, ένα τόπο τόσο κοντινό ( η Ηλεία μας) που η απόλαυση σού κόβει την ανάσα, τόσο μακρινό που να μην τον φτάνει το βλέμμα σου, που να μην μπορείς να διακρίνεις το ίχνος του, την σκιά του, το είδωλό του.

Χωρίς ελευθερία τί;

Ένα λοξό βλέμμα σ’ αυτήν, ή ένα βλέμμα επιθυμίας και ανάγκης μαζί, έστω στο αίτημά της, αρκεί για να αντέξεις μια ζωή, την ζωή σου.

Η ελευθερία είναι κάτι που ξυπνά μέσα σου μια χαρά άγρια, πρωτόγνωρη, αν και από πάντα γνωστή. Γιατί πάντα μέσα στον άνθρωπο υπάρχει το αίτημά της.

Να αγωνιστούμε  για μια ευημερούσα Ηλεία, Πύργο, Αμαλιάδα, Πηνεία, Λεχαινά, Βάρδα, Γαστούνη, Βαρθολομιό, Ορεινή Ηλεία, Αρχαία Ολυμπία (κυρίως), Ανδρίτσαινα, Κρέστενα, Ζαχάρω, Φιγαλεία και να πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων όλο το παλιό πολιτικό προσωπικό .

Είναι μία, μοναδική και ανεπανάληπτη. Και, ίσως, γι’ αυτό μαζί πιο επισφαλής, αλλά και πιο πολύτιμη, αρνούμενη πεισματικά να γίνει πιόνι, νούμερο, γρανάζι σε οποιοδήποτε «πρότζεκτ».

Πρέπει να είμαστε πολλοί...